Het succes van de Russische
luchtacties in Syrië en de harde klappen die de ISIS hierdoor te verwerken
heeft gekregen, maakte dat een westerse provocatie altijd tot de mogelijkheden
behoorde. Die provocatie kwam op 24 november toen een Turkse F-16 een Russische
SU-24 neerschoot, die opereerde aan de Syrische kant van de grens. Het
vliegtuig crashte en een van de piloten werd door extremisten vermoord. De
tweede piloot werd gered en is veilig. Turkije beweerde dat de SU-24 het Turkse
luchtruim had geschonden, maar leverde geen enkel bewijs. Rusland kon militaire
informatie overleggen die duidelijk aangaf dat het vliegtuig wel degelijk
gewoon in Syrië was. Zelfs de Amerikanen bevestigen dit. Dit maakte het
neerschieten van de SU-24 een oorlogsdaad. Voor een paar uur hield de wereld de
adem in, want een dergelijk incident kan heel snel escaleren. In de sociale
media werd er al gezegd dat dit het begin van de Derde Wereld Oorlog zou kunnen
zijn. Kortom; het was een situatie waarin een koel hoofd nodig was.
Zoals vele malen eerder bewees de
Russische President Poetin dat hij in een crisis, zoals dit incident, zeker
over een koel hoofd beschikt. Hij beschreef de Turkse actie als een messteek in
de rug door de handlangers van de terroristen. Hij zei ook dat Rusland het
Turkse gedrag niet zou accepteren. Maar gelijktijdig maakte hij duidelijk dat
hij niet over gaat tot onbezonnen avonturen, die de situatie alleen maar erger
zouden maken. Turkije zal gestraft worden, maar niet op de zelfde lage manier
waarvan de Turken zich hebben bediend. Hierdoor bewees Poetin opnieuw dat hij
op dit moment de enige echte wereldleider is en een staatsman van formaat. We
moeten niet denken aan de gevolgen als het andersom was geweest en een
Amerikaans toestel zou zijn neergeschoten in de buurt van de Russische grens.
Met de idioten die aan het stuur zitten in Washington en bij de NAVO was de
oorlog dan al een feit geweest.
Gelukkig is Poetin slimmer en heeft
hij het ook niet nodig om zich te bewijzen. Hij maakte er niet te veel woorden
aan vuil, maar gaf wel orders tot handelen. De luchtaanvallen in Syrië zullen
doorgaan en met steeds meer kracht. In het vervolg zullen de Russische
bommenwerpers worden beschermd door jagers die iedere dreiging resoluut zullen
uitschakelen. Er werd een oorlogsschip naar Syrië gestuurd om luchtdekking te
geven en het moderne S-400 luchtdoelgeschut komt ook naar de Russische
luchtmachtbasis in Syrie. Dat zijn de zichtbare maatregelen. Maar er zal meer
gebeuren. De kans is groot dat Rusland de zogenaamde Syrische oppositie niet
meer zal ontzien. Er zal op een nog grotere schaal opruiming worden gehouden en
vooral de Turkmenen, de handlangers van Turkije, kunnen op een keiharde
afstraffing rekenen. Nog dezelfde avond is daar al mee begonnen. Dat is ook
volkomen terecht. De Turkmenen zijn een waardeloze minderheid die al in veel
conflicten een verradersrol hebben gespeeld. Daarvoor zullen ze nu de rekening
betalen.
Gelijktijdig zal Poetin er voor zorgen
dat de betere relatie met Frankrijk niet onder het incident zal leiden. Rusland
wil een internationale aanval op de ISIS terroristen en daarin kan Frankrijk
een belangrijke rol spelen. Voor alle duidelijkheid; Rusland heeft Frankrijk
niet nodig, maar het is nog steeds van belang dat Europa wordt losgeweekt van
de Amerikanen met hun agressie en machtswellust. Het is immers duidelijk dat de
positie van Rusland in de wereld is veranderd.
Nog maar een paar maanden geleden
wilde de westerse wereld niets van de Russische President weten. Hij werd door
de westerse leiders en de media beschreven als een gevaar voor de wereldvrede.
Iedereen die zijn steun uitsprak voor Rusland met betrekking tot de situatie in
Novorossia als ook de Krim werd als een soort verrader gezien. De laatste weken
vooral hebben bewezen hoe snel een situatie in zijn tegendeel kan veranderen.
Op de G20 bijeenkomst in Turkije, nog maar een week geleden, wilde iedereen met
Poetin spreken en iedereen wilde met hem op de foto. Het kan verkeren, zei ooit
iemand.
Het sleutelwoord toen al was Syrië.
Sinds Rusland eind september begon met het luchtoffensief tegen de ISIS in
Syrië rinkelen in het westen de alarmbellen. Niet alleen dat Rusland het
westerse plan om Syrië van een andere regering te voorzien heeft verstoord, ook
de militaire slagkracht van de Russische strijdkrachten maakt dat zowel
Washington als Brussel in snel tempo proberen om een andere houding tegenover
Moskou aan te nemen. Een houding die niet gemeend is, maar door de
omstandigheden ingegeven. De aanslagen in Parijs en de terrorismedreiging in
heel Europa hebben hier nog een schepje bovenop gedaan.
Rusland is immers de enige kracht die
echt tegen de ISIS en andere jihadisten vecht en daar ook grote successen mee
scoort. Over deze successen zie je overigens minder in de westerse media.
Natuurlijk betaalde Rusland al eerder een prijs voor deze inzet. Het staat nu
vast dat de ISIS met een bom de Russische Airbus neerhaalde, die in de Sinai
was neergestort. Meer dan 200 mensen kwamen hierbij om het leven. De tragedie
heeft er echter niet toe geleid dat Rusland minder hard tegen de ISIS is gaan optreden.
In tegendeel; de bommen en raketten vliegen de jihadisten nu letterlijk om de
oren. Rusland heeft in bijna twee maanden meer schade aan de ISIS toegebracht
dan de Amerikaanse coalitie in meer dan een jaar. Dat bewijst opnieuw dat
Amerika de ISIS helemaal niet wil vernietigen, en dat men de jihadisten wil
blijven gebruiken als een onderdeel van de Amerikaanse buitenlandse politiek.
Als we hierbij aan Parijs denken kunnen we gerust zeggen dat het eigenlijk niet
crimineler kan.
Maar om Moskou heen kan het westen ook
niet meer, dus wil Frankrijk plotseling samenwerken tegen de ISIS en kijken ook
andere Europese landen wat de mogelijkheden zijn. De Amerikanen blijven dwars
liggen, hoewel ook zij wel enigszins aan het bijdraaien zijn. Er zit op dit
moment natuurlijk ook niet veel anders op. Wat we wel zien is de verschillen in
werkwijze die worden gehanteerd. Vanaf het begin van de Russische aanvallen op
de ISIS heeft Moskou zich gericht op het militair verzwakken van de jihadisten.
Moskou valt niet zo maar steden of dorpen aan om de ISIS te treffen. De doelen
liggen veel meer bij de contactlijn. Het gaat dan om munitieopslagplaatsen,
commando centrums en hoofdkwartieren van de ISIS. Al deze doelen worden de
klokrond gebombardeerd en beschoten zowel met vliegtuigen als ook met
kruisraketten. De schade aan de ISIS organisatie is enorm en hierdoor is het
Syrische leger op de grond in staat om belangrijke vorderingen te maken en
strategische punten te heroveren. Ook de Koerden dicht aan de grens met Turkije
profiteren van de Russische aanvallen, en dat zal zeker een rol hebben gespeeld
in de Turkse actie van 24 november. Ankara is als de dood voor een opkomend
Koerdistan.
Sinds bekend is geworden dat de ISIS
achter de vliegramp zat heeft President Poetin er nog een schepje bovenop
gedaan. Er zijn zwaardere vliegtuigen ingezet en er wordt nu niet alleen meer
vanuit Syrië zelf, maar ook vanuit Rusland gevlogen met lange afstand
bommenwerpers. De pijlen van Rusland zijn nu ook gericht op de grootste bron
van inkomsten van de ISIS; de olie. Tijdens de opmars van de jihadisten hebben
ze een aantal olievelden en raffinaderijen in handen gekregen en hebben zo de mogelijkheid
om een bloeiende handel met vooral het westen te drijven. Deze handel in
gestolen olie is miljoenen waard en de Amerikaanse coalitie heeft nooit een
vinger uitgestoken om aan deze oliehandel een einde te maken. Bijna geen bom is
er op de ISIS installaties gevallen. Dat is nu anders.
De Russische bommenwerpers vallen de
olie-installaties aan, maar ook de grote vloot vrachttankers die de olie
vervoeren. In maar enkele dagen heeft Rusland meer dan 1000 van deze tankers
vernietigd. Dat is meer dan drie kwart van de tankerwagens die ISIS bezit. Ook
zijn er honderden ISIS strijders, die de wagens bestuurden, uitgeschakeld. Dat
is dus een gevoelige klap voor de schatkist van het kalifaat. En dit is nog
maar het begin. De kruisraketten komen nu niet alleen meer van schepen maar ook
worden ze door vliegtuigen afgevuurd. Daar komen nog de lange afstandsraketten
bij, wat ons tot de conclusie moet laten komen dat het feestje voor de ISIS
voorgoed afgelopen is. Alles wat Rusland doet is er opgericht om de ISIS
militair en economisch te verzwakken.
Dat zien we niet bij de westerse aanvallen. Dat is veel meer het gewoon bombarderen in het wilde weg. Na de aanvallen in Parijs bombardeerde Frankrijk de zogenaamde hoofdstad van het kalifaat. Hierbij ging het om een wraakactie en niet om militaire doelen. De uitkomst was dan ook meteen weer dat de ISIS kon claimen dat Frankrijk verantwoordelijk was voor een aantal burgerslachtoffers. En wat te denken van de Amerikaanse droneaanvallen, waarbij ook veel burgerslachtoffers vallen zonder dat de ISIS er door wordt verzwakt. Over burgerslachtoffers gemaakt door Rusland hoor je de ISIS nooit. De reden is dat het bij de Russische aanvallen vooral om uitgeschakelde strijders gaat en geen burgers. Dat staat natuurlijk een stuk minder interessant in de ISIS propaganda. Toch bestaat er geen twijfel aan dat de Russische manier de enige echte effectieve is. ISIS is nog lang niet verslagen, maar men is wel op de loop.
Ook is het zo dat de terroristische
aanvallen in Europa moeten worden gezien als een poging om de aandacht van de
verliezen in het Midden Oosten af te leiden. Dat lukt maar deels omdat de
aanvallen ook als wanhoopsdaden kunnen worden gezien. President Poetin heeft nu
voorgesteld om een wereldwijd verbond tegen het terrorisme te sluiten waarin
Rusland een sleutelrol wil spelen. Maar dan moeten de Amerikanen en hun
vazallen wel stoppen met het geven van steeds nieuwe zuurstof aan de
terroristen. Het spreekt vanzelf dat op een zeker moment dan ook de sancties
tegen Rusland moeten verdwijnen. Die sancties waren al nooit terecht en hebben
meer schade aan Europa aangericht dan aan Rusland.
Over het algemeen bekeken heeft
Rusland zijn plaats als een leidende kracht in de wereld weer met kracht en
zelfvertrouwen in genomen. Iets wat men in het westen niet meer voor mogelijk
had gehouden. Het neerschieten van de SU-24 verandert hier niets aan. Het laat
juist zien dat Erdogan en zijn groene fascisten de bondgenoten van de ISIS
zijn, met Washington als sturende kracht op de achtergrond.
Betekend dit alles nu dat de
Amerikaanse aanval op Rusland is afgeslagen? Zeker niet. Washington heeft zich
wat meer teruggetrokken en sommige delen van de aanval staan in de ijskast.
Maar uitstel is geen afstel, zoals het incident van afgelopen dinsdag bewijst. De
pogingen om Europa meer in de VS grip te krijgen door het sturen van
vluchtelingen en de opbouw van angst gaan door. Ook wordt de Oekraïne nog
steeds door Amerika gebruikt om Rusland aan te vallen. Het afsluiten van de
stroomvoorziening naar de Krim is een voorbeeld. Deze sabotagedaden kwamen
zondermeer uit Amerikaanse koker, omdat men in Kiev nog geen vingernagel kan
knippen zonder Amerikaanse toestemming. De les is dus nog steeds niet geleerd,
vooral ook als gevolg van de Amerikaanse honger voor wereldmacht die voor ons
allemaal levensgevaarlijk is.
De vraag is hoelang de Amerikanen er
in slagen om de Europeanen een rad voor ogen te draaien. Voor Rusland is dit
alles minder belangrijk. Moskou heeft in Syrië en eerder ook al in Novorossia laten
zien nergens bang voor te zijn, en ook tegenslagen te kunnen verwerken zonder
hysterie of onbezonnen gedrag. De westerse opzet om Rusland te onderwerpen is
niet geslaagd en dat zal ook nooit gebeuren. Niet alleen de actualiteit maar
ook de geschiedenis bewijst dit. Er is een oud spreekwoord dat zegt; Rusland
begint geen oorlogen, maar beëindigd ze wel. Daar mag men in Washington, Brussel
en Ankara nog wel eens goed over nadenken.
