De Duitse politiek is in een diepe
crisis terecht gekomen. De erfenis van jarenlang Merkel wanbeleid begint
zichtbaar te worden, en dat komt als een mokerslag aan bij veel Duitsers. Mutti
Merkel kleeft aan haar zetel, maar de vraag is hoe lang nog. Grotere gevaren
dreigen er voor de sociaal democraten van de SPD. Tijd voor een kleine analyse
dus, want wat in Duitsland gebeurd heeft meestal ook zo zijn effecten op de
rest van Europa.
Het begon er allemaal mee dat de
coalitie van Merkel met de SPD bij de verkiezingen in september een historisch
verlies leed. De SPD voerde een waardeloze campagne met een waardeloze
kandidaat, die een waardeloze coalitie moest verdedigen. De sociaal democraten
werden dan ook terecht door de kiezer afgestraft. Eigenlijk is vernedert een
beter woord. Vol schaamte kondigde de partij aan in de oppositie te zullen
plaatsnemen. Merkel had ook een flinke dreun gekregen, maar ze staat nog wel
aan het hoofd van de grootste partij, en kon dus op zoek naar een nieuwe
coalitie.
Dat was alleen mogelijk met de
liberale FDP en de voormalig linkse Grunen. Wekenlang leek het er op dat deze
zogenaamde Jamaica coalitie er inderdaad ging komen. Merkel ging er opnieuw
vanuit dat ze succes kon afdwingen, en opnieuw zat ze er naast. Mutti heeft de
neiging zich zelf te overschatten. De FDP trok, zonder waarschuwing vooraf, de
stekker uit de onderhandelingen, Merkel in wanhoop achterlatend. De FDP
nam, wat het zelf noemde, "een principiële beslissing “, wat voor een
liberale partij ongewoon is. Er wordt gezegd dat het meer te maken had met de
hoop van de partij om nog sterker uit eventuele nieuwe verkiezingen te voorschijn
te komen. Het kwam ze op veel kritiek te staan. Kritiek die nog steeds gaande
is, dus het kan best zijn dat er een misrekening is gemaakt.
De Grunen bleven wel binnen de boot,
opnieuw bewijzend dat ze van hun linkse verleden voorgoed afscheid hebben
genomen. Als we bedenken dat sommige leden van de partij ooit als
staatsgevaarlijk werden beschouwd, kunnen we zien hoe diep men intussen is
gezonken. Men prevelde iets over het nemen van de eigen verantwoordelijkheid in
moeilijke tijden. Dat kennen we van andere zogenaamd linkse partijen, die
meestal dit soort onzin uitkramen net voordat ze rechts aan een meerderheid
helpen. De beloning van het systeem is dan verzekerd.
Merkel liet stampvoetend weten dat ze
een minderheidsregering niet zou accepteren. In de eerste uren na de Jamaica
mislukking bleef de SPD bij haar beslissing om de oppositie in te gaan. De
afstraffing van de kiezers was niet vergeten. Maar al snel begonnen
baantjesjagers in de partij, en trouwe aanhangers van het systeem, signalen af
te geven dat de SPD Merkel toch te hulp moest schieten, zogenaamd uit
verantwoordelijkheid voor het vaderland. De kiezers en de eigen leden werden
opnieuw vergeten. De partij is nu bereid om gesprekken met Merkel aan te
gaan.
Sommige zeggen dat er wel een aantal
voorwaarden moeten zijn, voordat er echt onderhandeld wordt. Maar dat zijn
achterhoede gevechten, want het is al lang duidelijk dat de partijleiding zich
weer totaal aan Merkel zal verkopen. Dat kan het einde van de partij
worden bij de volgende verkiezingen. Er is nog de mogelijkheid van een soort
opstand onder de leden. Maar de kans dat dit een verschil maakt is klein. In
Nederland bleef de PvdA wel buiten de regering, maar de SPD is duidelijk nog
verder op weg naar het eigen faillissement, of misschien moeten we het een
politiek doodvonnis noemen. Een verlies zal het overigens niet zijn. Voor
dat het zo ver is zal er nog veel duw en trekwerk nodig zijn want ook verval
kost tijd, maar het hele proces is een nieuw voorbeeld van de verradersrol van
de sociaal democraten. Dus ook in Duitsland hebben de arbeiders een nieuwe
vertegenwoordiging nodig.
Er is echter nog meer aan de hand. Als
het tot een nieuwe coalitie komt tussen de CDU van Merkel en de SPD, zal het
een regering zijn van partijen die de verkiezingen hebben verloren, en ook nog
met een groot verlies van stemmen. Dat is pas echt een aanfluiting voor de
zogenaamde democratie. Alle winnaars zullen in de oppositie terechtkomen, of
daar blijven. Het ging toch om de wil van de bevolking? Precies die wil moest
toch het beleid voor de komende 4 jaar bepalen?
De kiezers kunnen naar hun recht op
meebeslissen fluiten. Dit bewijst de correctheid van wat we eerder zeiden,
verkiezingen maken geen enkel verschil, en zullen nooit tot een betere wereld
leiden. Sterker nog, ze leiden de arbeidersklasse naar dwaalwegen, die naar
meer uitbuitingen en onderdrukking voeren. Het is een systeem dat alleen dient
om de heersende klasse aan de macht te houden, terwijl het gelijktijdig dit
alleenrecht mooi camoufleert. Als wij de macht willen zullen we die gezamenlijk
moeten grijpen. Andere wegen zijn een illusie.
Het is opvallend dat we de laatste
tijd steeds meer voormalige en soft linkse partijen door de mand hebben zien
vallen. Sommige imploderen door interne conflicten over richting en leiding,
anderen gaan ten gronde omdat ze constant rechts een meerderheid bezorgen door
in verraderlijke coalities te gaan zitten. Het is een noodzakelijk proces dat
de weg vrij moet maken voor een nieuwe arbeidersbeweging. Er is nog een lange
weg te gaan, en succes is zeker niet verzekerd, maar als er vernieuwing moet komen
is puinruimen een begin. De opruimingsoperatie kan niet snel genoeg van start
gaan..
