In de westerse pers is de situatie in
Novorossia en de Krim een poosje uit het nieuws geweest. Zoals gebruikelijk
werd het nog wel af en toe gebruikt om Rusland te bekritiseren, maar het westen
had andere prioriteiten. De aanslagen, de vluchtelingen en het Brexit
referendum zorgde voor de meeste krantenkoppen. Dat betekende echter niet dat
in het oosten alles rustige was. In tegendeel, het conflict is niet opgelost en
de fascisten in Kiev doen hun best om de spanning te laten voortbestaan. Ook de
Krim kwam deze week weer in het nieuws. Tijd dus voor een overzicht van de gang
van zaken.
In Donetsk en Lugansk, de vrije
republieken in de Donbass, is de laatste maanden de spanning weer enorm
opgelopen. Iedere dag, en vaak ook in de nacht, schieten de fascisten op de
steden en dorpen. Dat gebeurt ook met zware wapens. In Donetsk gebeurt dit vaak
wel rond de 500 keer per dag. In Lugansk is het wat minder. Maar er vallen
geregeld doden en gewonden onder de burgerbevolking en veel huizen en gebouwen
zijn verwoest. Daar komt nog bij dat de fascisten steeds meer wapens en troepenonderdelen
naar de contactlijn overbrengen. Een paar keer is geprobeerd om door de
verdediging heen te breken. Maar al deze aanvallen zijn door de militie met
succes afgeslagen.
Protesteren tegen het gedrag van Kiev
heeft geen enkel effect. De fascisten worden immers aangestuurd door de
Amerikanen en de EU kijkt alleen maar toe. Er zijn nog steeds onderhandelingen
met betrekking tot het Akkoord van Minsk, maar Kiev negeert steeds alles wat
wordt besloten en eigenlijk zijn deze onderhandelingen nutteloos geworden. De
gesprekken hebben geen enkele invloed meer op wat er in de praktijk gebeurd.
Iedere keer als de zogenaamde wereldleiders over de situatie spreken roepen ze
dat beiden kanten zich aan het Akkoord van Minsk moeten houden, maar dat zijn
alleen loze woorden. Ze ondernemen geen enkele poging om Kiev tot echte
onderhandelingen aan te zetten. Dus gaan de beschietingen en de gevechten door.
Intussen lijkt het er op dat Kiev geen
genoegen meer neemt met het terroriseren van de bevolking in de republieken
door beschietingen. Men heeft er nu duidelijk voor gekozen om de weg van het
terrorisme op te gaan. Vorige week was er een poging om het hoofd van de
republiek Lugansk, Igor Plotnitsky, te vermoorden. Een bom ging af in de buurt
van zijn auto. Hij raakte licht gewond en hersteld nu in het ziekenhuis, maar
het bewijst wel dat Kiev een nieuwe tactiek ter hand heeft genomen. Steeds
vaker worden sabotageploegen en terroristen door Kiev op pad gestuurd om
verwarring te stichten en dood en verderf te veroorzaken. Dat Kiev de aanslag
organiseerde blijkt uit radioboodschappen die door de militie werden opgevangen
en waarin men er al van uitging dat de aanslag was gelukt.
Maar Kiev speelt nog hoger spel. Een
paar dagen geleden maakte de Russische geheime dienst bekend dat een aantal Kiev
terroristen in de Krim was opgepakt, op Russisch grondgebied dus. Ze waren van
plan geweest om aanslagen te plegen op strategische plekken. Ze werden echter
ontdekt en de groep, waaronder leden van de Oekraïense geheime dienst, werd
opgerold. Kort daarna probeerde een soort gelijke groep de Krim binnen te komen
via de Oekraïense grens. Ook deze groep werd ontdekt en uitgeschakeld. Dit is
het zuiverste bewijs dat Kiev nu officieel het terrorisme omarmd heeft, wat
Rusland het recht geeft om bepaalde maatregelen te nemen. Dit is intussen ook gebeurd
en een batterij S400 luchtafweer is nu op de Krim gestationeerd. Rusland heeft
ook via de VN en andere instellingen tegen de misdaden van het Kiev regime geprotesteerd.
Terwijl de westerse media de situatie
lang negeerde, was er nu plotseling weer interesse. Men hoopte duidelijk dat
Rusland zijn troepen over de grens zou sturen, terwijl het juist de Oekraïne
was die haar troepen in alarmfase bracht. Opnieuw hoopte het westen dat er nu
echt oorlog van zou komen. Maar President Putin kent deze tactieken, en hij zal
pas tot de aanval overgaan als het echt niet anders meer gaat. Dat punt is nog
lang niet bereikt en het Kremlin laat zich niet provoceren door een club
fascisten gestuurd vanuit Washington. Putin noemde de terrorismeactie een domme
zet van een regime dat oorlog nodig heeft om de eigen problemen toe te dekken.
Moskou heeft er intussen wel voor
gezorgd dat de Krim nog steviger in de Russische Federatie verankerd is. In
plaats van een bijzonder gebied is de Krim nu tot Russische provincie
verklaard, met dezelfde bescherming en beveiliging als alle andere Russische
provincies. De elektriciteit komt nu direct uit Rusland en er wordt gewerkt aan
een vaste brugverbinding naar het schiereiland. Kortom; Kiev kan een herovering
van de Krim compleet vergeten. Eigenlijk accepteren delen van het westen nu wel
de onomkeerbaarheid van de situatie. Steeds vaker komen westerse politici op
bezoek in de Krim om de situatie met eigen ogen te zien. Ook de roep om
afschaffing van de sancties tegen Rusland wordt steeds luider.
Dat betekend echter niet dat er geen
gevaar meer is. Het gespuis in Kiev, en haar Amerikaanse neo-con meesters,
blijft de oorlogsoptie kiezen. Het wordt gezien als de enige uitweg om uit de
problemen van een land te komen, dat constant op de rand van de afgrond
balanceert. De leiding is geregeld bang voor een volksopstand, omdat steeds
meer mensen het niet meer pikken dat hun land tot het niveau van een
bananenrepubliek is gereduceerd. Tot nu toe is deze onvrede in de meeste
gevallen nog passief, maar dat kan snel veranderen.
