In deze tijd van het jaar is het
gebruikelijk om terug te kijken op wat er in de afgelopen tijd allemaal is
gebeurd. Dat was natuurlijk niet weinig, met als meest bekende brandhaarden:
Noord Korea, Koerdistan, Syrië, de Donbass en Catalonie. Allemaal plekken waar
de imperialisten hun gebruikelijke misdaden begingen, of waar ze stevige
nederlagen leden. Al deze plekken zullen ook zeker in het nieuwe jaar weer een
rol spelen. Daarom leek het ons interessanter om in dit laatste artikel van
2017 eens te kijken waar we de meeste strijd kunnen verwachten. Natuurlijk komt
hier een zekere mate van natte vingerwerk aan te pas. Maar een klein kompas
voor de komende periode kan misschien toch een handige leidraad zijn.
Als we vooruit kijken naar 2018 zou je
eigenlijk op het eerste gezocht zeggen dat het een gewone voorzetting van het
huidige jaar zal zijn. Vorige jaar nog keek iedereen met goede en slechte
verwachtingen uit naar het presidentschap van Trump. In het komende jaar kunnen
we ook niet om Trump heen, maar intussen is gebleken dat blaffende honden veel
lawaai maken, maar toch zelden bijten. Trump had in het afgelopen jaar zijn
momentjes, maar eigenlijk waren het maar hele kleintjes, en voor de rest is hij
gewoon verstrikt geraakt in het net van de politieke elite. Dat zal ook in het
komende jaar niet anders zijn. De kans dat Trump tussentijds wordt afgezet is
afgenomen, maar een verschil in de wereld heeft hij ook niet kunnen maken. De
interventies gaan door, en ook de oorlogsdreiging. In het Engels gezegd: no
change there then.
De oorlogsdreiging en de hetze tegen
Rusland hebben in 2017 de wereld bepaald, en dat zal in 2018 niet anders zijn.
Wel zal de focus ergens anders komen te liggen. De Amerikanen hebben een
gevoelige nederlaag geleden in Syrië, en dit conflict heeft Rusland weer op de
kaart gezet als een echte wereldspeler. Dat had ook niemand kunnen denken in de
beschamende tijd van Yeltsin en de zogenaamde “liberalen”, die Rusland bijna
aan Washington hadden verkocht. Rusland heeft nu weer wat te zeggen, en heeft
al een paar keer een flinke deuk in de imperialistische auto getrapt. Als
Poetin in maart weer tot president wordt gekozen, en dat staat eigenlijk vast,
zullen er nog meer deuken volgen. De stumpers in Washington en Brussel zullen
uit alle macht proberen om de Russische verkiezingen te beïnvloeden. Maar daar
lachen de Russen om. De bevolking weet dat Poetin Rusland weer groot heeft
gemaakt, dus zal hij verdiend zijn project kunnen voortzetten.
Nu al zijn er pogingen om de Russische
verkiezingen te ondermijnen, en dat levert soms leuke taferelen op. Tijdens
zijn grote vraag en antwoord show, een paar weken geleden, werd Poetin gevraagd
hoe het toch komt dat er buiten hem zo weinig goede kandidaten mee doen. Er zijn
wel 30 kandidaten, maar de meesten zijn brandhout. Poetin had een briljant
antwoord klaar voor de vraag steller. “Het is niet aan mij om voor goede
tegenkandidaten te zorgen. Of wil je misschien dat ik mijn eigen tegenstanders
ga opleiden?” De vraagsteller had hier geen antwoord op. In 2018 zal Poetin
door gaan met de vijanden van Rusland, in eigen land en daarbuiten, van repliek
te dienen. Hij is de enige tegenmacht in de wereld die Washington rustig kan
houden, en zo een grote oorlog voorkomen. Of je nu voor of tegen Poetin bent,
niemand zal kunnen ontkennen dat hij meer verstand en politieke daadkracht
heeft dan alle andere wereldleiders samen.
Syrie zal dus in 2018 wat rustiger
uitvallen, maar in de rest van het Midden Oosten zal de strijd door gaan, vooral
tussen Iran en Saudi Arabie. Tussen deze twee vijanden zit Israel nog in, en
dat is een positie die niet te benijden is. Toch lijkt het er niet op dat het
in het Midden Oosten in het komende jaar uit de hand gaat lopen. De conflicten
zullen doordenderen, zonder een echte grote explosie. Op zich geldt dat ook
voor Noord Korea. Veel geschreeuw, maar eigenlijk bijzonder weinig wol. Eigenlijk
willen de betrokken partijen wel ten strijde, maar niemand durft. En dat is
maar goed ook. In Koerdistan kunnen er wel rake klappen vallen omdat de
regering in Zuid Koerdistan totaal in diskrediet is terecht gekomen door
verraad en lafheid. Het volk is nu via de strijd op zoek naar nieuwe leiders.
Als dat lukt, kan de Koerdische kwestie totaal veranderen. Er zijn aanwijzingen
dat Koerdistan het nieuwe Syrie kan worden, maar dat is niet zeker. Veel hangt
van het volk zelf af, en dat is een situatie die je niet vaak tegenkomt. Zeker
niet in het Midden Oosten. Niet uit het oog verliezen dus, deze brandhaard.
Aan het begin van dit artikel zeiden
we dat we wilden kijken waar in het komende jaar de meeste kans op strijd is.
Het lijkt er op dat er twee echt confrontaties op komst zijn, en in beiden
gevallen gaat het om Europa. Over de laatste maanden hebben we gezien dat de situatie
in de Donbass zich langzaam aan het toespitsen is. De fascisten schieten nog
steeds op de vrije republieken, maar dat doen ze al een paar jaar, en dit is
dus niets nieuws. Maar we zien wel steeds meer westerse huurlingen in de
frontgebieden die in handen van de Oekraïne zijn. Het gaat deels om
avonturiers, maar ook om fascisten uit heel Europa. Daarnaast neemt de westerse
aanwezigheid met de dag toe. Ook de westerse geheime diensten zijn
vertegenwoordigd. Meer zware wapens komen naar de contactlijn, en de Amerikanen
zijn nu weer bereid om openlijk wapens aan de fascisten te verkopen. Kortom; de
spanning neemt toe, en gelijktijdig ook het aantal slachtoffers.
De Amerikanen, die de dienst uitmaken
in de Oekraïne hebben het conflict steeds gaande gehouden als een soort
reserveoorlogsoptie tegen Rusland. De focus lag de laatste jaren op Syrie, maar
nu het westen daar een nederlaag heeft geleden, komt de Donbass weer volledig
in beeld. Het zou geen wonder zijn als de grote aanval op de vrije republieken in
het komende jaar gaat plaats vinden. Dat zal waarschijnlijk in het voorjaar
zijn. Rusland ziet dat ook zo, en President Poetin heeft de Russische industrie
al opdracht gegeven om over te schakelen op oorlogsproductie. Een wijze zet,
omdat het aantal NAVO troepen in de buurt van de Russische grenzen sinds 2012
is verdubbeld. Het zou dus geen wonder zijn als Europa binnen enkele maanden
een ware grote oorlog voor de eigen voordeur heeft.
Dat brengt ons bij de tweede
confrontatie, waarbij wederom Europa een centrale rol zal spelen. Het begint er
steeds meer op te lijken dat 2018 het jaar zal zijn waarin de Europese Unie
implodeert. Alle tekenen wijzen er op. Terwijl Brexit de gemoederen bezighoudt,
neemt de confrontatie tussen Brussel en de oostelijke lidstaten een steeds
grotere vorm aan. Polen weigert naar Brussel te luisteren als het gaat om
vluchtelingen en de interne politiek van het land. Hongarije zegt dat het Polen
in dit gevecht zal steunen. Als tegenzet begint Brussel met gele kaarten te
zwaaien, en lijkt het er op dat ook de rode kaart niet ver weg meer is. Het
hele gebeuren is een test om te zien hoeveel macht de EU nu eigenlijk heeft.
Het idee van een Europese superstaat is volledige mislukt. Maar de elementen
die hier voor zijn ontwikkeld blijven functioneren, en dat is voor een aantal
landen onverteerbaar. Dit zal niet tot een oorlog leiden, maar het komende jaar
zullen we er misschien wel getuige van zijn, hoe het hele EU project voorgoed
op de rotsen te pletter slaat.
In de laatste jaren was het vooral
Merkel die de Europese trein op de rails hield, maar nu ze zelf in de problemen
is gekomen in Duitsland zal ze gedwongen zijn om in eerste instantie op de
Duitse politiek te concentreren. Het afbrokkelen van de EU kan ze dan niet meer
tegen houden. Overigens geldt dit ook voor de situatie in de Donbass waar
Merkel zich steeds mee heeft bemoeid. Als we bij dit alles optellen dat de
Europese volkeren steeds meer afkeer krijgen van de EU, en alles waar het voor
staat, kan de conclusie alleen zijn dat de dagen van Brussel zijn geteld. De EU
trekt zich niets aan van de mensen in de lidstaten, en dat zal uiteindelijk
doorslaggevend zijn in het verval. We schreven het al eerder; identiteit zal in
de komende jaren een steeds grotere rol gaan spelen. De EU is juist al jaren
bezig om de identiteit van de verschillende volkeren te onderdrukken of weg te
poetsen. Dat is waarschijnlijk ook de grootste misdaad van Brussel. De rekening
voor dit alles lijkt nu in de bus te ploffen, en dat is volkomen terecht.
Europa in crisis zou dus best nog eens
het grote discussiepunt van 2018 kunnen worden. Die crisis zal ook Nederland
uiteindelijk voelen. Rutte lijkt zich nu nog veilig achter de dijken te kunnen
verschuilen. Hij heeft zijn kabinet dat niemand wilde, en ook de rest van de
Nederlandse politiek spreekt hoe langer hoe minder mensen aan. Ook dit is dus
een recept voor een uiteindelijke explosie. Het gaat er steeds meer op lijken
dat de tijden van pappen en nat houden binnenkort voorbij zullen zijn. Er
zullen harde noten gekraakt gaan worden, en het is zeker niet uit te sluiten
dat de wereld er over een jaar heel anders uit zal zien. De vraag blijft wel of
het beter of slechter gaat worden. Als je alles bij elkaar optelt lijkt 2018 nu
al een jaar om te vergeten.
Maar laten we niet vergeten dat chaos
en onzekerheid nieuwe kansen bieden. Dat er dan mogelijkheden ontstaan om
doorbraken te forceren en de oude politieke elite eindelijk om zeep te helpen.
Dan is een nieuw begin mogelijk. De leidraad moet zijn dat de toekomst maakbaar
is en blijft. We moeten het alleen zelf willen. 2018 is een goed moment om daar
een begin mee te maken.
Na dit artikel is er een korte pauze,
een klein moment van reflectie aan het begin van een nieuwe periode. Het
volgende artikel verschijnt op 11 januari 2018.
