Na het onafhankelijkheidsreferendum in
Zuid Koerdistan is de spanning in het gebied alleen maar toegenomen. Meer dan
90% van de Koerden stemden voor onafhankelijkheid van Irak. Maar Bagdad heeft
geen interesse in de mening van de Koerden, en heeft als enig antwoord een
serie dreigementen naar voren geschoven. Men wilde de Koerdische autoriteiten
dwingen om het referendum en de uitslag nietig te verklaren. Toen de Koerden
dit terecht weigerden liet Bagdad haar ware gezicht zien. Het Iraakse leger
viel de Koerdische stad Kirkuk aan. Na de IS zijn het nu de Iraakse Arabieren
die de Koerden in Kirkuk bedreigen. Een herhaling van de geschiedenis.
De aanval begon in de ochtend van 16
oktober 2017, toen eenheden van het Iraakse leger met tanks en andere zware
wapens, samen met een Arabische militie richting Kirkuk optrokken. De
guerrilla’s van de PKK in Kirkuk riepen meteen op om de Koerdische stad tegen
de Iraakse Arabieren te verdedigen. Samen met gewapende burgers werd een
verdedigingslinie opgebouwd en er deden zich schermutselingen voor. Maar de
verdedigingslinie werd al snel doorbroken omdat de peshmerga’s van de KDP
onmiddellijk de stad verlieten. Hun zware wapens, waaronder artillerie, namen
ze mee. Zonder deze wapens was de strijd niet te winnen en de PKK strijders en
de burgers trokken terug om een nieuwe linie op te bouwen. Door het verraad van
de KDP viel een Koerdische stad opnieuw in handen van bezetters, en opnieuw
zijn het de Iraakse Arabieren.
De vrijheid van de burgers van Kirkuk
heeft niet lang mogen duren. De stad werd door de Koerden in 2014 bevrijdt van
de Iraakse heerschappij, nadat het Iraakse leger op de vlucht was geslagen voor
de IS. Nu begint de onderdrukking opnieuw. Een onderdrukking die de Koerdische
burgers van de stad maar al te goed kennen. Het is dan ook niet verwonderlijk
dat zeker 100.000 mensen de stad verlieten nog voor het Iraakse leger binnentrok.
Deze mensen zijn opnieuw vluchteling geworden in eigen land. Opnieuw zijn zij
slachtoffer van de machtsspelletjes van de imperialisten. Laten we niet
vergeten dat het Iraakse leger bewapend is met Amerikaanse wapens, en het
zelfde geldt voor de Arabische militie. Daar komt nog bij dat de bezetters nog
niet tevreden zijn want ook Sinjar is aangevallen, en andere Koerdische
gebieden worden bedreigd. Alleen de strijders van de PKK zijn bereid de strijd
echt aan te gaan. Zij dienen de belangen van het Koerdische volk, in
tegenstelling tot de KDP die alleen de belangen dient van Barzani en zijn
stinkend rijke familie. Intussen heeft de KDP al rond de 8 Koerdische steden
opgegeven, een teleurgestelde bevolking achterlatend. Ook de PUK heeft geen
weerstand geboden.
Laten we even bij dit alles stil
staan. Kirkuk is een Koerdische stad die weliswaar buiten het autonome gebied
ligt, maar een grote Koerdische bevolking heeft. Jarenlang was de stad in
handen van de Iraakse Arabieren, en was het leven gekenmerkt door onderdrukking
en vernedering. De stad werd bevrijdt door de Koerden zelf, waarbij vooral de
eenheden van de PKK een leidende rol speelde. De peshmerga’s van de KDP zijn
wel talrijker en beter bewapend, maar het heeft ze altijd ontbroken aan echte
vechtlust. Kirkuk was dus eindelijk vrij. Dan komt er een nieuwe aanval,
opnieuw vanuit Irak, met medeweten en steun van de Amerikanen. Op dat moment,
als de nood dus het hoogst is, weet de KDP niets beters te doen dan hard weg te
lopen. Niet uit angst of omdat men dreigt verslagen te worden, maar gewoon op
bevel van Barzani. Opnieuw is het Barzani die niet alleen Kirkuk, met zijn
rijke olievelden, maar de hele Koerdische zaak heeft verraden.
Zijn vader, Mullah Mustafa, zal zich
in zijn graf omdraaien en zou zich schamen voor de acties van zijn zoon. Mullah
Mustafa was een conservatieve, maar eerlijke man, die de Koerdische zaak nooit
schade heeft toegebracht. Zijn zoon kent alleen zijn eigen belangen, en is
jarenlang achter de vijanden van de Koerden aangekropen, of dat nu Turken,
Irakezen of Amerikanen zijn. Even leek het dat hij met het doorzetten van het
referendum eindelijk het Koerdische belang voor ogen had. Maar opnieuw is dat
een rookgordijn gebleken. Opnieuw laat hij zijn eigen volk in de kou staan.
Moeten we hier verbaasd over zijn?
Eigenlijk niet. Organisaties als de KDP, en in wat mindere mate de PUK, zijn
vooral clanorganisaties die altijd eerst naar de belangen van de clan kijken.
Het grotere beeld wordt meestal genegeerd, tenzij het de clans toevallig goed
uit komt. Het is een van de tragedies dat dit soort groepen binnen in ieder
geval een deel van de Koerden die dienst uitmaakt. Dat ondermijnt de Koerdische
zaak en maakt een echte eenheid eigenlijk onmogelijk. Terwijl het juist die
eenheid is die nodig is om de Koerdische kwestie voorgoed op te lossen. De
Koerden konden een doorslaggevende rol in het Midden Oosten spelen als die
eenheid een feit zou zijn. Dit lukt maar niet omdat figuren als Barzani altijd
weer een andere agenda hebben. Een agenda waarbij er met steeds wisselde
partners wordt samengewerkt. Over het algemeen zijn dit partners die geen enkel
oog hebben voor de Koerdische belangen.
In de media is de aanval op Kirkuk wel
aan de orde geweest, maar de Iraakse agressie is nergens veroordeeld. De
Koerden hebben opnieuw niet de steun gekregen van de rest van de wereld. Ook over
dit feit kunnen we niet verbaasd zijn. De wereld heeft nooit oog voor de
belangen van de Koerden gehad, ook al gaat het om een volk van 40 miljoen
mensen, en misschien zelfs meer. Altijd weer zijn er andere belangen en
prioriteiten. Als de Koerden tegen de IS vechten worden ze als helden gezien,
maar als de Koerdische gebieden worden aangevallen kijkt de wereld de andere
kant op. We schreven het al eerder, en het blijft voorop staan; de Koerden
kunnen alleen maar op de eigen kracht vertrouwen. In een koude, kille wereld,
waar de handelsbelangen, en zaken als olie, altijd de doorslag geven, heb je
als onderdrukt volk niets te verwachten.
Je kunt alleen vechten voor je eigen
zaak en alle inmenging van buiten uitsluiten. Die inmenging zal immers toch
weer tegen je gebruikt worden. Als je dan ook nog te maken hebt met figuren als
Barzani wordt de zaak er niet makkelijker op. Maar als de Koerden echt een vrij
en onafhankelijk Koerdistan willen, zullen ze de verraders buiten de deur
moeten zetten, en vervolgens de strijd voor vrijheid en recht met alle
mogelijke middelen voeren. Gegeven zaken hebben geen waarde omdat ze morgen
weer ontnomen kunnen worden. Zelf gewonnen zaken kun je vasthouden en
verdedigen, waar nodig met het wapen in de hand. Pas dan zal een echte
oplossing mogelijk zijn.
