DE STEMMING IS TE SNIJDEN

Terwijl de leiders van Amerika en Noord Korea elkaar voor rotte vis uitmaken, en het conflict steeds meer richting een explosie lijkt te gaan, houden andere landen en volkeren zich bezig met stemmen. Verkiezingen in Duitsland en referendums in Catalonie en Zuid Koerdistan, hebben in de laatste dagen de media bezig gehouden. Twee zaken spelen hierbij een doorslaggevende rol; spanning en onzekerheid. Wacht er een nieuwe morgen, of blijft alles toch maar weer bij het bekende en beruchte oude? Tijd voor een kleine analyse.

De verkiezingen in Duitsland zijn wel zo ongeveer gelopen als was voorspelt. “Mutti” Merkel is weer de grootste, maar ze heeft wel een behoorlijk pak stemmen moeten inleveren. Veel van die stemmen gingen naar de populistische AfD, die voor het eerst in het parlement vertegenwoordigd zal zijn. Beiden ontwikkelingen zijn een niet mis te verstane erfenis van de vluchtelingencrisis. De AfD is meteen derde partij geworden achter de sociaal democratische SPD, die haar grootste nederlaag in de geschiedenis incasseerde. Ook dat is een erfenis, maar dan van 4 jaar aan de rokken van Merkel hangen. De SPD voerde een hopeloze campagne, met een hopeloze kandidaat. De sociaal democraten gaan nu in de oppositie om hun wonden te likken. Dat de AfD het zo goed heeft gedaan is een bittere pil voor de politieke elite. Men raakt er dan ook niet over uitgepraat. Zelfs de kleine winst voor Die Linke, normaal altijd een mikpunt voor de pers en de andere woordvoerders van de heersende klasse, werd maar nauwelijks benoemd.

Het politieke establishment moet er nog aan wennen dat de kiezers niet meer alleen kijken of ze persoonlijk winnen of verliezen op economisch gebied, maar dat men ook nadenkt over de toekomst van het land en de eigen identiteit. Ook in deze verkiezingen is duidelijk geworden dat veel mensen zich zorgen maken over de invloed van de politieke islam en de machthonger van de EU. Er wordt weer gezocht naar een overtuiging die tastbaar is, in tegenstelling tot de loze woorden en beloften van de systeempartijen. Men is de politieke correctheid meer dan zat, en wil niet meer luisteren naar de grijsgedraaide mantra dat er geen alternatief zou zijn. We hebben eerder gezegd dat de populisten de problemen niet gaan oplossen. Maar ze spreken wel de problemen aan waar heel veel mensen mee zitten. Problemen die door de systeempartijen steeds op de achtergrond worden gehouden.

Dit gevoel van onvrede en machteloosheid zal op een zeker moment verder gaan dan alleen een proteststem uitbrengen. Hoe die reactie er uit zal zien, als hij komt, valt nog niet te voorspellen. Op dit gebied zal veel afhangen van veranderingen op links. Grote delen van de bevolking voelen zich genegeerd en niet serieus genomen door links. Als dat niet snel verandert, kunnen er gevaarlijke scenario’s aan de horizon verschijnen. Protest kan zo maar tot overtuiging worden. Dan zijn er geen grenzen meer.

Merkel moet nu proberen om een nieuwe coalitie te vormen. De SPD wil immers niet meer, dus komen de FDP en Die Grunen in beeld. Beiden hebben niet veel echte principes, dus zullen er ook niet veel rode lijnen zijn. Maar men moet natuurlijk wel naar het voorbeeld van de SPD kijken. Merkel een meerderheid geven kan een zelfmoordcommando zijn. Er zal dus nog wel wat denkwerk aan te pas moeten komen.

Een andere plek waar de stemming te snijden is, is in Spanje. De leiders van Catalonie hebben het plan opgevat om op 1 oktober een referendum te houden over afscheiding van Spanje. Democratisch als ze zijn, proberen de heersers in Spanje alles te doen om dit referendum de kop in te drukken. Eerst al werden lokale bestuurders in Catalonie opgepakt en hun gebouwen doorzocht. Nu is de Catalaanse politie onder directe orders van de Spaanse politie geplaatst. Er zijn ook veel Spaanse politieagenten naar Catalonie gestuurd. Dat heeft weer tot een woedende reactie van zowel de Catalaanse politie als ook van de bevolking geleid. Zelfs mensen die eigenlijk niets in het referendum zagen, willen nu de strijd met Spanje aanbinden. Het lijkt er dus op de Spaanse autoriteiten hard bezig zijn om zichzelf in de voet te schieten.

De hele zaak geeft opnieuw aan hoe dun het zogenaamde democratische laagje werkelijk is. Zolang iedereen naar de pijpen van de heersers danst is er geen vuiltje aan de lucht, en hangt men de modeldemocraat uit. Maar als er tegenwind komt is de sleutel naar de dictatuur heel snel gevonden. De hele democratische schijnvertoning is een farce, en het is juist dat Catalonie zich door deze oplichters niet van de wijs laat brengen. Wat het resultaat ook mag zijn, de strijd voor een onafhankelijk Catalonie zal alleen maar sterker uit de bus komen. Dat zal zelfs nog meer het geval zijn als Madrid haar ramkoers voortzet. Catalonie heeft het recht op een eigen toekomst, en dat zal Spanje vroeger of later moeten accepteren.

Ondanks alle druk en dreigementen hebben de kiezers in Zuid Koerdistan massaal voor onafhankelijkheid van Irak gestemd. Met een opkomst van 72% stemde de bevolking met meer dan 90% voor onafhankelijkheid. De Koerdische leiders zijn niet gezwicht voor de snoeiharde kritiek uit vele hoeken, en hebben het referendum doorgezet. Dat was ook de enige juiste beslissing. Maar ook zij krijgen meteen met de zogenaamde “democraten” te maken. Zowel nepdemocraat Erdogan van Turkije, als de kliek die zich de Iraakse regering noemt, dreigen nu met militair ingrijpen. Als dit werkelijk gebeurd, zal het interessant zijn om de verschillende reacties te bekijken. Zouden al die westerse leiders, die steeds roepen dat militair ingrijpen nooit een oplossing kan zijn, een eventuele inval in Zuid Koerdistan veroordelen? Zullen ze met sancties komen tegen de aanvallende landen? Of zullen ze de andere kant op kijken, en de Koerden opnieuw in de steek laten? Dat laatste ligt voor de hand.

We leven in een wereld waarin het kapitalisme de heersende kracht is. Dat heeft met democratie of recht op zelfbeschikking niets te maken. Alleen het uitroeien van het kapitalisme kan de weg vrijmaken voor andere manieren van leven. Daar komen steeds meer mensen achter, hoewel de lessen vaak hard en soms dodelijk zijn. Maar de tegenbewegingen roeren zich, ook al verschillen de onderwerpen, en zijn door de kapitalisten nog nauwelijks in bedwang te houden. Daarom ook is de stemming te snijden in een toenemend aantal delen van de wereld. De tegenstellingen beginnen zichtbaar te worden, en steeds vaker begint het te botsen. Dat is een belangrijke ontwikkeling. Het is zeker nog niet het einde van het kapitalisme, maar het kan wel de aanvang zijn van het begin van het einde. 

KOERDISTAN ONAFHANKELIJK?

Ondanks veel druk en de nodige spanningen lijkt het er toch op dat de regering van Zuid Koerdistan door gaat met het houden van een onafhankelijkheidsreferendum op 25 september. Zuid Koerdistan is een autonoom gebied, dat nog steeds onderdeel is van Irak. Er wordt al jaren over onafhankelijkheid gesproken, maar tot nu toe zijn de Koerden in het zuidelijk deel steeds deel blijven uitmaken van de Iraakse natie. Dit vooral onder druk van de Iraakse regering in Bagdad, de Amerikanen en Turkije. Het lijkt er op dat daar nu een einde aan gaat komen. Maar, zoals alle dingen in de regio, is er nog niets zeker.

Het referendum is uitgeroepen door de KDP, de partij van Barzani, die in Zuid Koerdistan de dienst uit maakt. Op zich is het niet verwonderlijk dat men nu over gaat tot een stemming, omdat de Koerden in het zuiden niets te verwachten hebben van de Iraakse staat. Zeker zijn over de jaren concessies gedaan om de Koerden bij Irak te houden, en sinds het ontstaan van het autonome gebied is de onderdrukking door de Arabieren weggevallen. Maar deze onderdrukking is zeker niet vergeten. Nu het er op lijkt dat de Koerden het referendum werkelijk gaan doorzetten, komen er weer dreigende tonen uit Bagdad. De Iraakse Arabieren hebben de Koerden nooit als gelijken geaccepteerd, en hebben het autonome gebied alleen maar getolereerd om te voorkomen dat Irak uit elkaar zou vallen.

Bagdad is echter niet de enige partij in het conflict die zich tegen het referendum verzet. Ook de Amerikanen, die nog steeds grote invloed hebben in zowel Irak als Zuid Koerdistan, willen niet dat het referendum gehouden zal worden. Zij geven als reden dat een stem voor Koerdische onafhankelijkheid de strijd tegen de IS zal belemmeren. Dit is een onzinargument, want uiteindelijk zijn het vooral de Amerikanen zelf die de strijd tegen de IS en andere islamitische extremisten vertragen en belemmeren. De ware grond voor de Amerikaanse druk is dat men bang is dat een versplintering van Irak de Amerikaanse invloed in de regio zal verminderen. Zoals de zaken nu staan kan men de boel controleren. Maar als Zuid Koerdistan officieel onafhankelijk wordt zal dit veel moeilijker gaan. Washington is bang dat er nieuwe bondgenootschappen zullen ontstaan, die door de Amerikanen maar moeilijk af te remmen zullen zijn. Dit is een nieuw bewijs dat het Washington altijd alleen maar om de eigen belangen gaat, zonder ook maar een seconde rekening te houden met de belangen van de mensen in de betrokken gebieden zelf.

Zoals te verwachten valt komen er ook dreigende woorden uit Turkije. De Turken zijn doodsbang dat een onafhankelijk Zuid Koerdistan de strijd van de Koerden in Turkije zelf een nieuwe sterke impuls zal geven. Er zijn immers al autonome Koerdische gebieden in Syrië, die door de Koerden zelf zijn vrijgevochten, en als hier nog een onafhankelijk Zuid Koerdistan bijkomt, beginnen zich echte fundamenten voor het ontstaan van een grote Koerdische natie af te tekenen. Dat is de ergste nachtmerrie die Ankara zich maar kan voorstellen. Er zijn dan ook al dreigingen geweest om militair in te grijpen als de onafhankelijkheid een feit wordt. Jarenlang heeft Barzani de contacten met Turkije goed gehouden. In dit proces heeft hij de Koerdische zaak meer dan eens verkocht en verraden. Dat hij nu toch lijkt door te zetten is een koude douche voor de Turken, die merken dat ze blijkbaar minder invloed over de KDP hebben dan eerder het geval was.

Alleen Israel heeft zich tot nu toe uitgesproken als voorstander van het referendum en de Koerdische onafhankelijkheid. Als de stemming doorgaat zal Israel ook meteen de nieuwe Koerdische staat erkennen. De reden voor de steun is niet moeilijk te vinden. Israel staat tegenover een grote overmacht van Arabische landen, en is dus een natuurlijke bondgenoot van de Koerden. Een groot onafhankelijk Koerdistan zou voor Israel gunstig zijn, omdat dan de kaarten in het Midden Oosten opnieuw geschud zullen worden. Dit soort nieuwe bondgenootschappen zouden een frisse wind betekenen, en mogelijk minder invloed van buiten af.

Toch is het referendum onder de Koerden zelf ook niet onomstreden. Veel Koerdische groepen en partijen kijken met zorg naar de ontwikkelingen of zijn gewoon tegen de stemming. Hiervoor bestaan een aantal redenen. Ten eerste is er bij veel Koerden grote wantrouwen tegenover Barzani en de KDP. Te vaak heeft Barzani in het verleden deals gesloten met de bezetters van Koerdistan en de imperialisten. Dat zijn veel mensen niet vergeten. Daar komt nog bij dat men bang is dat onafhankelijkheid van alleen Zuid Koerdistan, de onafhankelijkheid van heel Koerdistan in de weg zal staan. Nu al is het zo dat er grote verschillen zijn tussen de Koerden in de verschillende bezette delen, en dat proces zou nog kunnen toenemen als alleen Zuid Koerdistan onafhankelijk wordt. Vooral als deze onafhankelijkheid volledig in handen van Barzani ligt zijn er grote gevaren, wordt door tegenstanders gezegd.

CONCLUSIE

Voor de Koerden moet het niet uitmaken wat Irak, Amerika of Turkije willen. Al deze krachten hebben zich in het verleden en ook het heden schuldig gemaakt aan het onderdrukken of gebruiken van de Koerden. Het aantal slachtoffers dat dit aan Koerdische kant heeft gekost loopt in de miljoenen. Waarom zouden hun argumenten dus moeten meewegen? Dat Israel een onafhankelijk Koerdistan steunt is leuk en meegenomen, maar ook dat mag geen invloed hebben op de beslissing. Het gaat er nu om wat de Koerden zelf willen. In ieder geval een deel van het Koerdische volk kan zich daar nu over uitspreken, tenminste als Barzani toch weer niet omvalt en de stemming uitstelt. De Amerikanen hebben een aanbod gedaan om dit voor elkaar te krijgen, maar zowel Barzani als het Zuid Koerdische parlement hebben het aanbod afgewezen. Of dit hun laatste woord is zullen we in de komende dagen zien.

We moeten er eerlijk over zijn, de omstandigheden die het referendum omringen zijn niet perfect. Er is te veel KDP invloed, en de Koerden die niets zien in deze stemming hebben sterke argumenten. Maar als Zuid Koerdistan voor onafhankelijkheid stemt worden er feiten geschapen waar niemand meer omheen kan. Dat zou een belangrijk stap zijn richting een volledig onafhankelijk Koerdistan. De Koerden hebben nu een kans die waarschijnlijk nooit meer terugkomt, als er geen gebruik van wordt gemaakt. Het wordt tijd dat er aan alle onofficiële constructies een einde komt en dat de naam Koerdistan duidelijk op de wereldkaart kan worden bijgeschreven. Dat is het belang van het referendum. Een groter belang kan er eigenlijk niet zijn. Na de stemming kunnen de Koerden dan beginnen met een beslissingsproces over hoe het nieuwe Koerdistan er uit moet komen te zien. Dat zal nog een lang weg zijn, maar wel een positieve weg. Mocht alles op het laatste moment toch niet door gaan, zullen de Koerden en ook de rest van de wereld zien wie de boel heeft verraden. Ook dat zal dan een feit zijn. Het meest positieve van dit alles is dat de Koerden hun lot nu in eigen handen nemen. Na lange jaren van onderdrukking en vernedering. Uiteindelijk telt alleen de eigen kracht. Andere dingen hebben geen waarde. 

HET KABINET DAT NIEMAND WIL

Ze praten er nu al een half jaar over. De verkiezingen zijn een lang vervlogen herinnering, maar een kabinet zit er nog steeds niet. Ze zeggen dat het zo lang duurt omdat het moeilijk is om er met 4 partijen uit te komen. Alle deelnemers hebben eigen hobby’s en hun eigen speeltjes. Het zou dus kunnen dat het excuus dat we steeds horen klopt. Maar is dat wel zo? Zal er echt veel veranderen als Rutte III eindelijk op de regeringsbanken zit? Als we naar de normale gang van zaken kijken moet je eigenlijk concluderen dat ieder kabinet niet veel meer doet dan kriebelen in de marges. Zal dat met dit kabinet anders zijn?

Als dat er inderdaad van komt kunnen we een wereldwonder toevoegen. Maar die kans is heel erg klein. Want laten we eerlijk zijn, wat kunnen verwachten van VVD, D’66, CDA en de Christen Unie? Eigenlijk gewoon weer het VVD beleid dat we ook in de vorige Rutte kabinetten zagen domineren. Er zal wel een stukje moralisme aan worden toegevoegd, afkomstig uit de duistere kelders van het CDA en de Christen Unie, maar uiteindelijk gaat het bij Rutte altijd om de harde centen. Dat zal ook nu niet anders zijn, want Rutte is de modelwoordvoerder van het kapitalisme. Er komt gewoon een nieuwe ploeg zakkenrollers en dieven om ons te bestelen en te bedriegen. Ze zullen alleen iets schijnheiliger zijn.

De eerste tekenen zijn er immers al. Ondanks de strikte geheimhouding, die steeds om de formatie heeft heen gehangen, is nu al duidelijk dat de zorgpremies en het eigen risico weer omhoog zullen gaan. Dat betekend in feite weer een extra belasting op de gezondheid. Veel mensen zullen verder in de schuld komen, en het aantal mensen dat geen zorg zoekt zal nog toenemen. Op termijn zal dat alleen maar voor grotere problemen zorgen. Zitten de 4 partners in de misdaad daarmee? Helemaal niet, en waarom zouden ze ook? Als de bevriende zorgverzekeraars maar fors blijven verdienen is er voor Rutte en Co geen vuiltje aan de lucht. We zeiden het boven al; het gaat alleen om de harde centen.

En dan zijn er nog de leraren en hun salarisproblemen. Rutte II is hier in de laatste weken nog bijna over gevallen, omdat de PvdA meer geld voor de leraren eiste. Er kwam uiteindelijk een overeenkomst wat meer geld voor de leerkrachten zou moeten opleveren. Maar het is een overeenkomst die gebaseerd is op vertrouwen. Er zijn dus geen harde afspraken gemaakt. De PvdA vertrouwt de VVD en de rest, hopende dat het wel goed zal komen. Hoe naïef kun je zijn? Hebben de sociaal democraten dan niets geleerd van de afstraffing die ze van de kiezers hebben gekregen? Blijkbaar niet. Iedereen weet intussen, op de PvdA na, dat als je de hand van Rutte schudt je je vingers wel tien keer moet natellen. De kans dat er een aantal ontbreken is immers levensgroot. Maar Asscher vertrouwt Rutte, en hij vertrouwt Buma, Pechtold en de minkukels van de Christen Unie. Je vraagt je echt af of deze man wel in het hier en nu leeft. Als Rutte III eenmaal aantreedt komt er weer een tegenvaller tevoorschijn en hebben de leraren het nakijken. Asscher ook, maar wie interesseert dat?

Zo stevenen we af op weer 4 jaar ellende. Misschien dat het feit dat de gesprekken tussen de zogenaamde sociale partners in een mislukking zijn geëindigd nog wat vuur in het geheel kan brengen. Maar ook die kans is niet groot. Met vakbonden die eigenlijk die naam niet mogen hebben, zullen we ook daar wel weer botvangen. Veel hoop op verbetering is er dus niet. Maar, zullen sommige zeggen, de economie doet het toch steeds beter. Er komt meer geld binnen, dus daar moet toch iets te halen zijn. Dat is ook zeker het geval, maar ten eerste is het nog maar de vraag of deze verbetering zich doorzet. Er hoeft ergens op de wereld maar een probleem te ontstaan met een paar banken, zoals in 2008, en het hele kaartenhuis komt weer met een klap naar beneden. Wie dan de rekening gepresenteerd krijgt is niet moeilijk te raden. Ten tweede kun je alleen maar van de winsten mee profiteren als je bereid bent om daar voor te vechten.

En precies daar zit het probleem. De Nederlandse arbeidersklasse is afgeleerd hoe je voor jezelf opkomt. Na jaren van polderen en compromissen sluiten is de reflex om terug te vechten praktisch verdwenen. En zelfs als je zou willen, waar zijn de strijdorganisaties die het verzet moeten organiseren? Stuk voor stuk zijn ze opgedoekt of ingepakt. Het is dus niet alleen zo dat de arbeiders geen stem hebben in het parlement, er zijn ook nog nauwelijks echte wapens om de strijd buiten het parlement mee te voeren.

Als afgelopen dus? Nee, natuurlijk niet. Alles wat is afgebroken kan ook weer worden opgebouwd. Maar dan moeten we wel de illusie loslaten dat er alleen met praten iets te halen valt. Om nog enigszins normaal te kunnen leven zal een keiharde strijd tegen het zootje in Den Haag en tegen het kapitaal gevoerd moeten worden. Een strijd die zal gaan om iedere meter en iedere cent. En we zullen moeten afrekenen met de verraders in de eigen rijen. Al die carrièrefiguren die over onze ruggen groot worden.

Zowel nationaal als internationaal komen er harde tijden aan, waarin alleen strijd en onze eigen kracht de uitkomst kunnen brengen. Daar zullen nog veel mensen aan moeten wennen. De tijd van praten, stemmen en compromissen sluiten is voorbij. Dat weten onze vijanden en tegenstanders al heel lang. Nu zullen ook de arbeiders deze realiteit onder ogen moeten zien. Dat kan beter nu meteen gebeuren, omdat het straks waarschijnlijk te laat is. Het ligt in onze eigen hand. Laten we vooral dat niet vergeten.

ERDOGAN’S MOORDBRIGADES IN EUROPA

Steeds vaker horen we over de lange arm van de Turkse dictator Erdogan. Intussen is meer en meer duidelijk geworden dat die lange arm niet alleen invloed en intimidatie betekend, maar ook geweld en zelfs moord. Er bestaat geen twijfel meer over, Erdogan’s moordbrigades zijn actief in Europa. Tijd dus om deze zaak eens wat beter te gaan bekijken.

Turkse inlichtingen en politiediensten zijn al jaren actief in Europa, ondermeer ook in Nederland. Jaren geleden al waren Turkse agenten betrokken bij moordaanslagen op Armeense activisten, die de Turkse volkerenmoord op het Armeense volk op de agenda probeerden te zetten. De activiteiten van de Turkse agenten werden door de Europese staten meestal genegeerd of gewoon doodgezwegen. Turkije was en is immers een NAVO partner, en gelijktijdig een belangrijke bondgenoot, eerst tegen de Sovjet Unie, en later tegen “vijanden” van het westen in het Midden Oosten en elders. Zo konden de moordenaars rustig hun gang gaan, en terug reizen naar Turkije als de klus was geklaard.

Later werden het vooral de Koerdische verenigingen en activisten die doelwit waren van de Turkse geheime dienst MIT, en andere agenten die op orders van Ankara werkten. In Nederland zijn dit soort aanvallen een aantal keren voorgekomen, ondermeer in Den Haag en Arnhem, waarbij er altijd een duidelijke samenwerking is tussen de MIT, de Turkse maffia en de extreem rechtse Grijze Wolven. Deze groepen lopen in elkaar over en overlappen elkaar. Daarnaast moeten we vermelden dat ook de Europese veiligheidsdiensten nauw samenwerkten met de MIT. Soms was deze band nauwer, dan weer wat losser, wat afhing van de actuele relatie met Turkije. Duitsland heeft altijd uitgeblonken als het gaat om samenwerking met Turkije. Informatie over Koerdische activisten werd met de Turken gedeeld, en mensen werden ook uitgeleverd. Duitsland was ook een van de eerste landen die een verbod uitsprak op de PKK.

De tijden zijn echter veranderd, en intussen is Duitsland er achter gekomen dat er zoveel Turkse agenten in Duitsland actief zijn, dat het een bedreiging is geworden voor de Duitse staat zelf. Intussen zitten zeker 20 Turken vast in Duitsland, die er van worden verdacht informatie naar Turkije te hebben gesluisd, of gewelddaden op Duitse bodem hebben begaan. Ook in deze gevallen zijn de doelen meestal Koerden of Koerdische instellingen. Maar sinds enkele jaren zijn daar ook leden van de Gulen beweging bijgekomen. De meeste agenten die worden opgepakt zwijgen als het graf. Maar er zijn uitzonderingen.

In december vorig jaar werd een Turkse man gearresteerd, die intussen heeft bekend dat hij opdracht kreeg van twee MIT agenten om Koerdische politici in Duitsland te vermoorden. Ze wilden ook dat hij twee Koerdische jongeren zou aanwerven om de Turkse leider van de Duitse Grunen partij aan te vallen in een bijeenkomst. In totaal kreeg de man 30.000 Euro als betaling vanuit Ankara voor de diensten die hij uitvoerden. Hij probeerde ook zijn vriendin tot Turkse agent te maken, maar zijn weigerde. De man moet op 7 september voorkomen, en kan 5 jaar gevangenis krijgen omdat hij voor een buitenlandse mogendheid spioneerde op Duitse bodem.

Dat de moorddreiging niet denkbeeldig is bewees de moord op 3 vrouwelijke Koerdische activisten, waaronder ook Sakine Cansiz, een van de medeoprichters van de PKK, in Parijs in januari 2013. De vrouwen werden in het kantoor van het Koerdistan Informatie Centrum doodgeschoten door een man die in de beweging was geïnfiltreerd. Uit onderzoek is gebleken dat hij in opdracht van de MIT werkte. De man is intussen in de gevangenis overleden zonder dat de achtergronden van de moordpartij op de juiste wijze konden worden uitgezocht. De Franse autoriteiten hebben het onderzoek steeds vertraagd, omdat men niet publiekelijk wilde toegeven dat de Turkse staat moorden op Frans grond gebied had gepleegd. Ze vonden het dan ook prima dat de dader in de gevangenis stierf nog voordat het tot een echte rechtszaak kon komen.

Intussen werd op deze wijze wel een signaal aan Turkije gegeven dat de activiteiten van de MIT niet zouden worden tegengewerkt, zolang de reputatie van Frankrijk niet te veel in het gedrang komt. Eerdere Turkse regeringen gingen hiermee akkoord, maar intussen heeft de bloedsultan Erdogan de volledige macht, en hij trekt zich niets aan van Europese gevoeligheden. Er waren al langer geruchten dat hij steeds meer agenten inzet om jacht te maken op zijn vijanden. Dat kunnen Koerden, Armenen of linkse Turken zijn, maar ook aanhangers van de Gulen beweging. Eigenlijk is iedereen die Erdogan en zijn AKP fascisten bekritiseerd tot doelwit verklaard.

Europa reageert nog steeds heel laks op dit alles. De relatie met Turkije is verslechterd, maar de inlichtingenuitwisselingen gaan nog steeds door. Toch neemt de bezorgdheid wel wat toe. In Duitsland is een hoge politiefunctionaris uit haar ambt gezet omdat ze voor Ankara werkte. Er komen ook steeds meer klachten vanuit de verschillende Turkse gemeenschappen dat Turkse agenten, aangestuurd door de ambassades en consulaten, mensen bedreigen en intimideren. Hierbij wordt geweld niet geschuwd. Deze praktijken komen maar zelden aan het licht omdat de slachtoffers bang zijn voor nog meer ellende, of zich zorgen maken over de veiligheid van familie in Turkije.

Het moet duidelijk zijn dat de moordbrigades van Erdogan op grote schaal actief zijn in Europa, en dat de Europese regeringen hier veel te weinig tegen ondernemen. Het gaat om de gebruikelijke Europese lafheid als men moet reageren op dreigementen en beïnvloeding van buiten. Het maakt dan niet uit of die beïnvloeding uit Washington of Ankara komt. De tijd is nu echter gekomen om schoon schip te maken. Turkse consulaten of ambassades die zich op dit gebied schuldig maken, en dat doen ze praktisch allemaal, moeten gesloten worden. Ook is het tijd om de AKP organisaties in Europa, die op directe orders van Erdogan werken, te verbieden.

Erdogan en zijn moslimextremisten gaan over lijken, en trekken zich niets aan van regels of wetten. Het aantal Europese Turken dat intussen in Turkse gevangenissen zit bewijst dat. De tijd in nu gekomen om met gelijke munt terug te betalen. Of moeten we wachten tot er nog meer doden vallen?