Als we een stempel op het jaar 2016
moeten drukken, zou het misschien het best ‘onvoorspelbaar’ kunnen zijn. Er
zijn immers zo veel dingen gebeurd die nog niet zo heel lang geleden onmogelijk
leken te zijn. Donald Trump wordt president van de VS, de Britten stemde voor
de Brexit en het Nederlandse volk stemde tegen de Kiev fascisten in het
verdragsreferendum. Helaas wordt dit laatste weer onderuitgehaald door het
gesjacher van Rutte, maar dat was dan weer niet onvoorspelbaar. We kennen de
heersende klasse en hun opvatting van democratie. Naast dit alles zien we in
Nederland een explosie aan politieke partijen, die allemaal mee willen doen aan
de verkiezingen van 15 maart. Iedere egotripper, mediaverslaafde en aandachtsbehoeftige
blijkt de noodzaak te voelen om met een eigen partij deel te nemen. Bij de
laatste telling waren het er al meer dan 80. Keuze genoeg zou je denken, maar
dat valt dan weer tegen, zoals we straks zullen zien.
Nog wat meer onvoorspelbare zaken die
de revue zijn gepasseerd; Samsom, de PvdA held van de vorige verkiezingen, werd
door zijn eigen leden weggestemd. Hij stopte gelijk met alles en verliet de
Tweede Kamer. Hij zit nu rustig in een hoekje te wachten tot zijn voormalige
speelmakkers van de VVD een leuk baantje voor hem in de aanbieding hebben. Want
hij zal zeker een beloning krijgen voor het zo keurig uitvoeren van het VVD
programma van Rutte II. Zelfs kort voor het einde van het jaar gebeurde er nog
iets wat altijd onmogelijk leek; Amerika weigerde haar veto te gebruiken om
Israel in de VN te beschermen. Een laatste uithaal van Obama naar Netanyahu,
die hem de laatste jaren steeds te slim af was en zich niet door het Witte Huis
liet intimideren. Een kleine wraak van Obama dus, die verder in de Midden
Oosten politiek een grote Nul is gebleken. Wat weer als voordeel heeft dat de
macht van Amerika in dat zelfde Midden Oosten met de dag afneemt.
Voorspelbare zaken waren er natuurlijk
ook. Rusland kreeg vaste voet in Syrië en hielp Aleppo bevrijden. Een nederlaag
voor de Amerikanen en alle lakeien die over de jaren zo hun best hebben gedaan
om islamitische terroristen in te zetten tegen de Syrische regering. Assad gaat
dus niet weg en de terroristen worden stuk voor stuk geëlimineerd of naar
andere strijdtonelen gejaagd. Rusland heeft haar plaats als wereldmacht weer
ingenomen en drijft het Westen tot waanzin. In Europa heeft de grote stroom
vluchtelingen er voor gezorgd dat de aanslagen door jihadisten toenemen en dat
de ster van de populisten rijzende is. Dit alles is geen verrassing, maar zal
wel verstrekkende gevolgen hebben.
Als vanzelf komen we dan bij de vraag
wat dit gaat betekenen voor 2017. De eerste antwoorden zullen in januari komen
als Trump definitief zijn intrek in het Witte Huis neemt. De tekenen tot nu toe
geven wel aan dat hij betere betrekkingen met Rusland wil, wat zou kunnen
betekenen dat de oorlogsdreiging wat gaat afnemen. Zeker is dit niet, want er
zijn sterke krachten in de VS die hunkeren naar een oorlog met Rusland, en
Trump zal moeten bewijzen dat hij deze oorlogshitsers aan kan. Het is nu nog
steeds onzeker wat voor zaken hij als eerste gaat aanpakken en hoe ver hij zal
gaan. Maar de Amerikaanse politieke elite zit in een diepe crisis, en dat is op
zichzelf al een stevige prestatie. Het is te hopen dat Trump zijn politiek van
“meer Amerika en minder wereld” zal doorzetten. Dan komen we misschien
eindelijk af van de Amerikaanse dwingelandij die zo veel schade heeft
aangericht.
Dan het hoofdstuk Europa, waar we
alleen maar over kunnen zeggen dat het een zielige zaak is. Met het aantreden
van Trump weten de Europese VS lakeien niet meer wat ze moeten doen. Dus zien
we paniek en onzekerheid, die precies passen bij de huidige situatie in Europa.
We hebben het dan natuurlijk over de leiders van de EU en haar
frontorganisaties. De volkeren schijnen minder moeite te hebben in het bepalen
van hun standpunten. De haat tegen de EU wordt steeds groter, en dit gaat hand
in hand met de wens naar meer soevereiniteit. Men is het grote ongrijpbare EU
geneuzel zat en wil weer grip op het eigen leven en de eigen omgeving. Dit
alles neemt een wat aparte vorm aan. Men protesteert niet en zegt ook weinig.
Maar als de kans komt wordt er op alle niveaus tegen de elite gestemd. Daarvan
profiteren nu nog de populisten, maar als links zijn zaakjes eindelijk een keer
op orde kan krijgen, kan het de ware erfgenaam worden van het de stille
anti-elite beweging. Met minder Amerikaanse inmenging zou Europa dan een heel
ander gezicht kunnen krijgen. Een ware vereniging van de volkeren, in plaats
van een vrijplaats voor bankiers, uitbuiters en globalisten.
Maar zo ver is het natuurlijk nog niet
en de komende verkiezingen in de verschillende landen moeten we dan ook zien
als een tussenperiode. Het oude zal zeker onder veel druk komen, maar nog niet
helemaal worden weggevaagd. Wel staan er grote veranderingen voor de deur.
Onder druk van de populisten zal eerst de route naar nog meer Europese
eenwording worden afgeknepen. Met de Brexit samen is dit het begin van het
einde voor de EU. De EU bazen in Duitsland en Frankrijk zullen gevoelige
klappen krijgen, wat een doorbraak van de anti-EU beweging kan betekenen. Dat
betekend wel dat linkse organisaties dit veld weer zullen moeten betreden als
ze de winst niet aan de populisten willen laten. Op dit gebied is nog erg veel
werk te verzetten.
Een ander slachtoffer van de
anti-elite beweging zal de politieke correctheid zijn die door de huidige
heersers tot afgod is verheven. Ook dit zal zijn sporen nalaten. Mocht de elite
proberen om dit alles te verhinderen zal de reactie nog harder worden. De
mensen zijn het meer dan zat, en dat is aan alles te merken. We kunnen gerust
concluderen dat de huidige heersers in Duitsland en Frankrijk een groot verlies
gaan leiden, misschien zelfs tot aan het onherstelbare toe. Dat zal niet alleen
het gezicht van deze landen, maar van heel Europa veranderen.
Dan terug naar de verkiezingen in
Nederland op 15 maart 2017. Daar valt zeker wat over te zeggen. Ten eerste zit
een Rutte III er niet in, omdat de PvdA ongenadig door de kiezers zal worden
afgeslacht. Wilders zal zeker winnen, maar toch is het twijfelachtig of hij
grootste partij wordt. Het kan wel, want ook 2017 zal onvoorspelbaar zijn. Een
VVD-PVV coalitie is niet ondenkbaar, maar het zit er meer in dat de
versplintering aan alle kanten een uitslag zal opleveren die regeren praktisch
onmogelijk maakt. Dat zou prima zijn, want het brengt het huidige systeem nog
verder in diskrediet. Hoe groter de chaos wordt, hoe harder ook de roep om een
totaal andere koers.
We zeiden al dat de PvdA dik zal
verliezen, en ook de SP zal tot een terugtocht worden gedwongen. GroenLinks zal
wel wat winnen, maar dat zal geen enkel verschil maken. De rest is allemaal
splinters die er niets toe doen. Voor de arbeiders in Nederland is er niets te
kiezen omdat er geen enkele vertegenwoordiging is. Soms komen gedeeltelijke
oplossingen uit een vreemde hoek. Laatste riep voormalig PvdA leider Job Cohen
op tot een fusie van PvdA, SP en GroenLinks, omdat er toch nauwelijks nog
verschillen zijn. Dat zou prima zijn, een rechtse sociaal democratische partij
die bevestigt wat veel mensen toch al over hun denken. Dat zou ruimte geven
voor een links socialistische of communistische partij met een brede aan hang. Dan
zou ook het landschap van de Nederlandse politiek eindelijk veranderen.
