Als we vanuit Europa naar de
Amerikaanse politiek kijken, en zeker tijdens verkiezingsperiodes, valt niet
aan het idee te ontkomen dat het om een soort circus gaat. Eigenlijk is het
allemaal theater. Het gaat om persoonlijkheden, en enige inhoud is ver te
zoeken. Toch is dit theater levensgevaarlijk, vooral voor Europa en de Europese
volkeren. Achter de kleurige decors gaat een wereld schuil die gelijk staat aan
een slangenkuil. Juist het concentreren op persoonlijkheden moet deze
slangenkuil verbergen. Dat is lange tijd aardig gelukt. Tot nu, zo lijkt het.
De slangen vertonen zich in het daglicht, en dat is geen prettig gezicht.
We staan nu weer aan de vooravond van
een Amerikaanse presidentsverkiezing. Het zou mooi zijn als we konden zeggen dat
het met ons niets te maken heeft. Dat het niet onze zaak is wat er aan de ander
kant van de oceaan gebeurd. Helaas kunnen we dat nog steeds niet zeggen. De
Amerikaanse greep op Europa en andere delen van de wereld is nog steeds zo
danig, dat het ook voor ons belangrijk is wie er uit de slangenkuil
tevoorschijn komt. Zeker, in het verleden zijn er figuren in het Witte Huis
geweest die een donkere schaduw over de wereld hebben achter gelaten. We noemen
Nixon, Reagan en de criminele Bush familie. Maar wat er nu uit de spelonken van
duister Amerika tevoorschijn komt is veel meer dan een donkere schaduw. Het is
meer dan de meest dreigende onweerslucht.
Natuurlijk weten we dat de Amerikaanse
president niet meer is dan een uithangbord van het systeem dat het land
regeert. We weten ook dat er nauwelijks verschil is tussen de Democraten en de
Republikeinen. Beiden zijn partijen van het groot kapitaal die alleen wat
oppervlakkige verschillen gaande houden, om de Amerikaanse kiezer het idee te
geven dat er wat te kiezen valt. Dat niet alles al vast ligt nog voor er ook
maar een stem is uitgebracht. De mythe moet immers in stand blijven, en dat mag
miljoenen kosten. Het systeem ziet het als een goede investering.
Het staat nu vast dat de verkiezingen
in november gaan tussen Trump voor de Republikeinen en Clinton voor de
Democraten. Een grotere nachtmerrie kun je je eigenlijk niet voorstellen. Trump
is een racist die de klok met gemak 100 jaar terug zou willen draaien. Als je
wilt zoeken naar goede punten bij deze karikatuurfiguur ben je snel klaar. Die
zijn er namelijk niet. Hij beweert nu wel dat hij in het algemeen tegen
interventies in andere landen is, maar dat is vooral verkiezingstaal. Mocht
deze schreeuwlelijk echt president worden zal het systeem hem wel van deze
“dwaling” genezen. Trump heeft veel kanten die je ook bij fascisten tegen komt.
Hij staat altijd klaar met simpele oplossingen, probeert iedereen te
overschreeuwen, en hij gaat geweld niet uit de weg. Dat is vele malen bewezen
bij de verkiezingsbijeenkomsten die hij heeft gehouden. Mensen met een andere
mening kunnen bij Trump op klappen rekenen. Kortom; hij is een ramp die klaar
staat om realiteit te worden.
Aan de andere kant zien we Hillary
Clinton. Tot over haar oren verwikkeld in allerlei deals met grote bedrijven,
vooral ook wapenfabrikanten. Ze is een bekende oorlogshitser en ziet
interventies als de enige manier om de Amerikaanse belangen te verdedigen. Daar
komt nog bij dat ze staat te popelen om een oorlog tegen Rusland te beginnen.
Dat heeft ze in het laatste jaar keer op keer duidelijk gemaakt. We weten dus
wat we kunnen verwachten als zij in het Witte Huis terecht komt. Sommige zien
in Clinton een feministisch rolmodel, omdat ze kans maakt om de eerste
vrouwelijk president te worden. Dat is totale onzin. Ze is veel meer een verslonsde
Amerikaanse versie van Margaret Thatcher. Wat Thatcher voor vrouwenrechten
heeft betekend hoeven we niet meer te beschrijven. Dat is meer dan genoeg
bekend.
De enige fatsoenlijke kandidaat die
aan de voorverkiezingen deelnam, en nog steeds in de race is, is Bernie
Sanders. Hij zegt openlijk dat hij socialist is, iets wat in de Amerikaanse
politiek nooit voorkomt. Zijn insteek was een campagne tegen de bezuinigingen,
en inzet voor een beter leven voor iedereen. Helaas maakte hij geen kans omdat
de Democratisch partijbonzen al vanaf het begin hadden besloten dat Clinton de
kandidaat moet zijn. Toch heeft Sanders niet opgegeven en Clinton in een aantal
staten het leven zuur gemaakt. Zelfs nu weigert hij zich terug te trekken,
ondanks het feit dat hij geen kans meer maakt. Hij hoopt nog steeds op een
ommekeer, en zelfs druk van Obama, om het bijltje er bij neer te gooien, mocht
niet baten.
Of hij toch nog een kans maakt is niet
te voorspellen. Clinton heeft het beruchte email schandaal nog niet achter zich
kunnen laten. Er dreigen meer onthullingen, dus eigenlijk is nog alles
mogelijk. Het feit dat zij regeringsmails via haar privé server liet lopen,
toen ze nog in de regering zat, heeft de nationale veiligheid schade
toegebracht. Ze deed dit omdat ze niet met de officiële computer overweg kon.
Veel mails zijn intussen gelekt en er komen er nog meer. Uit de gelekte
berichten blijkt ondermeer dat het Amerikaanse leger Clinton waarschuwde voor
pogingen tot regime change in Libië. Het zou tot chaos en grotere macht voor de
IS kunnen leiden. Clinton negeerde de voorspelling en zette door. Het resultaat
is nu duidelijk zichtbaar. Als de schade nog groter blijkt te zijn dan nu
lijkt, kon Clinton wel eens over deze zaak struikelen. Dan staat Sanders klaar
als de enige overgebleven kandidaat. Waarschijnlijk weigert hij daarom ook om
op te geven. Hij wacht gewoon zijn kans af, als die tenminste komt.
Mocht dit alles niet gebeuren en
Clinton en Trump gaan om het presidentschap strijden, is dit de ergste
nachtmerrie die men kan bedenken. Niet alleen voor Amerika, maar zeker ook voor
Europa. De enige hoop is dan nog dat Sanders een eigen onafhankelijke campagne
zal starten. Maar dat is duur en voor Sanders eigenlijk niet te betalen. Het
Amerikaanse systeem is immers zo ingericht, dat alleen de twee grote partijen
een kans maken. De kans is dus levensgroot dat men tussen Trump of Clinton moet
kiezen. Je zult maar kiezer zijn in Amerika. Er is ook nog een groene
kandidaat, maar ook dat lijkt een heiloze onderneming.
Wie ook het Witte Huis betreedt na de
verkiezingen, de wereld zal een stuk onveiliger worden. Obama was een
slappeling die alleen maar puin heeft nagelaten. Maar bij wat er nu komt zal
dit als onschuldig afsteken. Voor Europa is er maar een weg; zo snel mogelijk
afstand van Amerika nemen en de Amerikaanse invloed in en over Europa
uitbannen. Alleen een onafhankelijk Europa heeft een toekomst. De Amerikaanse
weg leidt regelrecht het vuur in. Reden dus om die weg zo snel mogelijk te
verlaten. Als het kan, vandaag nog.
