Eigenlijk had bijna niemand het voor
mogelijk gehouden. Dat het Britse volk werkelijk tegen de EU zou stemmen, na al
de dreigementen en intimidatie, leek praktisch onmogelijk. Toch is Brexit nu
een feit. Bijna 52% van de kiezers koos er voor om de EU te verlaten. Een grote
overwinning voor iedereen in Europa die af wil van de dictatuur vanuit Brussel
en Berlijn. Natuurlijk liggen er nog gevaren op de loer en staan we pas aan het
begin van een lange strijd. Maar er is nu een stap gezet die niet meer uit te
wissen valt. Hoe serieus dat is kun je aflezen aan de blinde paniek onder de
heersende klasse, nadat het resultaat bekend werd gemaakt. Ze weten dat nu
niets meer veilig is. De grote ommekeer heeft een aanvang genomen.
Het hoofd of het hart?
Dat de meeste Britten tegen de EU
zijn, vooral In Engeland en Wales, was al jaren bekend. Het is altijd een
moeilijke relatie geweest, vanaf de eerste periode in de jaren 70 van de vorige
eeuw. Steeds opnieuw moest er onderhandeld worden over bijdragen, teruggaven en
uitzonderingsposities. Ook bleef Groot Brittannië buiten de Euro zone.
Eigenlijk hebben de meeste Britten de EU nooit geaccepteerd. Het werd gezien
als een noodzakelijk kwaad dat alleen maar geld kostte. Vooral ook de bemoeizucht
van Brussel en de toenemende Europese wetten zijn voor veel mensen een
constante bron van ergernis. De EU past eenvoudig weg niet bij de manier van
leven die de meeste Britten voor staan. Een eiland blijft een eiland met andere
gewoonten en een andere mentaliteit. Toch leek het er lang op dat men in de EU
zou blijven. De angst voor het onbekende na een Brexit maakte dat veel mensen
overwogen om toch maar met het hoofd te stemmen. Uiteindelijk is het toch het
hart geworden. Een moedig en vooral ook principieel besluit.
Uit de cijfers blijkt dat vooral de
grote arbeidersgebieden in het Noorden en de Midlands voor de Brexit hebben
gestemd. Londen en het zuiden wilden in de EU blijven. Wales stemde voor een
Brexit en Schotland en Noord Ierland voor de EU. De laatste twee zijn speciale
gevallen. Schotland steunt de EU omdat men hoopt dat dit de onafhankelijkheid
van Londen mogelijk zal maken. Alleen in de wereld durft men niet aan, dus
wordt de EU als een soort reddingslijn gezien. Dat dit op zich een misrekening
is zal nog blijken. Als het gaat om bemoeizucht en opleggen van beslissingen is
Brussel geen haar beter dan Londen. Maar dat is pas van later zorg. Schotland
ziet de Brexit uitslag nu vooral als een mogelijkheid om het verloren
referendum van 2 jaar geleden te corrigeren. De eerste stappen voor een nieuw
referendum zijn meteen al gezet. Dat is een prima zet. Een onafhankelijk
Schotland zou een stap zijn, die als voorbeeld dient voor alle volkeren die op
zoek zijn naar het recht op zelfbestuur.
De Ierse zaak
Dat Noord Ierland tegen de Brexit
stemde heeft vooral te maken met de mogelijkheden die het biedt op een verenigd
Ierland. De Ierse Republiek is lid van de EU en daarom zien ook veel Noord
Ieren het als een manier om van Londen af te komen. Eigenlijk is het een zelfde
argument als in Schotland. Alleen hoeft Noord Ierland niet zelf lid te blijven
van de EU omdat de Ierse Republiek al lid is. Toen de inkt op het
uitslagformulier van het Brexit referendum nog nauwelijks droog, was riep Sinn
Fein al op tot een referendum over een verenigd Ierland. Dit zal niet zo snel
gaan omdat zowel Londen als Dublin niet staan te springen om een verenigd
Ierland tot stand te brengen. Maar er is nu wel wat beweging, omdat iedereen
het idee heeft gekregen dat na de Brexit stemming plotseling alles mogelijk is.
Dat is een beetje voorbarig, maar er is iets veranderd, dat staat vast.
Winnen of verliezen?
Voordat we naar de onmiddellijk
effecten van de Brexit uitslag gaan kijken, moet we eerst zien of de Engelse
arbeidersklasse iets heeft gewonnen met deze stemming. Over een ding moeten we
duidelijk zijn; Brexit betekend niet het afschaffen van het kapitalisme. In de
economische structuur zal niet veel veranderen. Maar het zal wel een einde
maken aan de verre dictatuur uit Brussel die op veel vlakken niet te stoppen
was. Tegen Londen kun je in actie komen, tegen Brussel was dat eigenlijk niet
mogelijk. Dat zullen veel Britse arbeiders hebben gedacht, want het waren
vooral zij die voor de Brexit stemden. Het is dus een stap en niet het einde
van de strijd. Brussel wordt medeverantwoordelijk gehouden voor de armoede in
veel Britse steden en daar is nu de rekening voor gepresenteerd. Dat was juist,
en is gelukkig goed begrepen.
De Britse arbeiders hebben dat veel
beter begrepen dan de zogenaamde politieke leiders, ook in de Labour Party. Als
Jeremy Corbyn zijn hart was gevolgd en voor de Brexit campagne had gevoerd had
Labour een prachtige overwinning kunnen boeken. Maar hij durfde niet door de
vele Blair yuppen in de partij. Daarom koos hij voor een stem voor de EU,
hoewel wel met een kritische noot. Precies deze tussenoplossing, je zou het een
vorm van polderpolitiek kunnen noemen, kan hem nu wel eens duur te staan komen.
Dat is het resultaat als je in het veilige midden wilt blijven. Corbyn mag
verloren hebben, maar de Britse arbeiders hebben nu meer ruimte om weer wat
meer macht over hun eigen leven te krijgen.
Rechts of Links?
In een aantal kringen wordt beweerd
dat de stem voor Brexit een overwinning voor rechts of zelfs extreem rechts is.
Dat is absoluut niet waar. Labour kende ook zijn Brexit aanhangers en de meeste
kleinere linkse partijen, zoals de Socialist Labour Party en de communistische
partij, voerde campagne voor de Brexit. Zij hadden de gevoelens binnen de
arbeidersklasse veel beter begrepen dan de Labour leiding. Toen deze leiders in
de gaten kregen dat heel veel van hun aanhangers voor Brexit waren, was het te
laat om nog iets aan hun houding te veranderen. Als ze dat al wilden.
Zeker zijn een aantal rechtse parlementsleden
en de populistische UKIP blij met het resultaat. Maar dat maakt het geen
overwinning voor rechts. Het zijn juist de gewone mensen in de arbeidersbuurten
die de Brexit hebben doorgezet, niet de Londense yuppen die zelf geld aan de EU
verdienen. We schreven het al eerder; oppositie tegen de EU is historisch
gezien een links onderwerp. Juist omdat links dit onderwerp heeft verwaarloosd,
hebben rechtse kringen het kunnen kapen. Maar dat verandert niets aan de
historische achtergrond. De EU is een instituut van het grootkapitaal. Dat
instituut heeft nu een gevoelige klap gehad, en dat kan alleen links maar tot
vreugde stemmen.
Inslag van de bom
Er bestaat geen twijfel aan dat de
uitslag als een bom insloeg binnen de Engelse regering. De arrogante miljonair
Cameron maakt korte tijd later bekend dat hij in oktober opstapt en de
onderhandelingen over het uittreden aan een nieuw iemand over laat. Maar daar
houdt het niet op. De Conservatieve partij is door het referendum en de uitslag
in stukken gescheurd. Die zullen niet zo maar weer aan elkaar te lijmen zijn.
Ook dat is goed nieuws voor de arbeidersklasse. De kans is nu groot dat een
pro-Brexit Tory de nieuwe leider zal worden, misschien Boris Johnson, misschien
ook iemand anders. Dat is ook niet zo belangrijk. Belangrijk is wel dat het
hele Britse establishment met het referendum een gok heeft gewaagd, die
verloren is gegaan. Dat kan alleen maar als welkom nieuws beschreven worden. De
chaos van het moment gaat weer voorbij, maar de lange termijn schade zal veel
groter zijn, zowel binnen het Britse establishment, als ook binnen de EU.
De motieven voor de stemming moeten
niet verkeerd begrepen worden. De Britten hebben tegen de EU gestemd, en niet
tegen de Europese volkeren of andere Europese landen. Het doel van ons allemaal
moet zijn, een begin maken met het afbreken van de hele EU, die onze landen in
haar greep houdt, en zonder uitzondering de orders van de Amerikanen uitvoert.
De EU kan Europa alleen maar in het verderf leiden, en dat hebben de Britse kiezers
heel goed begrepen. Ondanks alle dreigementen en intimidatie vonden ze de
juiste weg, en dat geeft hoop voor alle Europese volkeren.
Moving the Goalposts
Als er iets schokkends gebeurt, zoals
nu de Brexit, zul je altijd een aantal wanhoopsdaden tegen komen. Zo hebben
ongeveer 3 miljoen mensen een internetpetitie getekend om het referendum over
te laten doen. Dit is een oud idee van de heersende klasse; laten stemmen tot
je het juiste resultaat hebt. In dit geval zal het niet werken omdat de leiders
van Labour en de Conservatieven hebben gezegd dat ze de beslissing respecteren,
en dus een nieuw referendum uitsluiten. Intussen heeft de persoon die de
petitie begon gezegd dat zijn idee is gekaapt door anderen en dat hij de
petitie niet meer nodig vindt.
Er is ook nog een Labour parlementslid
die vindt dat de hele stemming maar gewoon genegeerd moet worden, alsof er
nooit een referendum is geweest. Dit soort figuren beweert allemaal dat ze
democraten zijn. Alleen als het niet gaat zoals ze willen is het snel afgelopen
met de democratie. Het geeft ook aan hoeveel respect sommige types hebben voor
de mening van het volk. Er zullen nog een aantal pogingen komen om de boel te
blokkeren, “moving the goalposts” zoals dat in Groot Brittannië heet. Maar al
deze pogingen zullen weinig kans maken. Mocht dit toch het geval zijn zal het
respect voor het establishment onder de Britten nog verder dalen, als dat al
mogelijk is. Het nulpunt is immers al jaren geleden bereikt.
De toekomst van de EU
Er kan geen twijfel aan bestaan dat de
Brexit een gevoelige klap is voor de hele EU. Men kan de andere kant uit
blijven kijken, maar het is een feit dat de EU in heel veel landen vijandig
wordt bekeken. Er zijn nu oproepen voor referenda in Nederland, Denemarken en
Frankrijk. Die zullen er niet snel komen, want de Eurokriminelen in Brussel
hebben nu duidelijk gezien wat er gaat gebeuren als het volk zich mag
uitspreken. Deze fout zullen ze niet snel opnieuw maken. Maar hoe het ook
verder gaat, de EU zit zondermeer in de slotfase. Precies dat is goed nieuws
voor iedereen die over de jaren slachtoffer is geworden van de EU dievenbende,
en dat zijn we praktisch allemaal.
Een belangrijke poot van het
grootkapitaal staat nu onder grote druk, en dat zal niet snel veranderen. Dat
is een vooruitgang omdat de chaos het moeilijker zal maken om Europa vanuit
Washington te regeren. Er zullen meer rebellen komen die de strijd met Brussel
aan gaan. Dat kan andere ontwikkelingen, zoals de geplande oorlog tegen
Rusland, vertragen of tenminste tijdelijk blokkeren. De eindstrijd in deze hele
zaak is nog niet in zicht, maar de angst en paniek zit er bij de kapitalisten
goed in, en dat is prachtig om te zien.
