De hele wereld kijkt naar Syrië, een
land dat het slachtoffer is geworden van internationaal touwtrekken. Alle
problemen lijken in Syrië bij elkaar te komen; de opmars van de groene
fascisten van de ISIS, de grootheidswaanzin van de Turkse moordenaar Erdogan,
de zucht naar wereldheerschappij van de Amerikanen en de oorsprong van de
vluchtelingencrisis. Steeds lijkt er wat hoop te ontstaan dat er verbetering
komt, en steeds wordt die hoop de bodem in geslagen. Kortom; de storm die Syrie
heeft getroffen is nog lang niet gaan liggen. Een storm die intussen steeds
grotere gebieden meesleept, en ons allemaal bedreigt.
Sinds 2011 is Syrië in oorlog. Sommige
noemen het een burgeroorlog, maar er zijn zo veel externe krachten betrokken dat
het in feite een ouderwetse veroveringsoorlog is. Niets meer en niets minder. Wat
begon als wat protesten tijdens de zogenaamde “Arabische lente” werd door de
Amerikanen al snel omgezet tot gewapende opstand tegen het regime van Assad. Assad
zat de Amerikanen al jaren in de weg omdat hij een bondgenoot van zowel Iran
als Rusland was en nog steeds is. Volgens Washington werd het dus tijd om hem
af te zetten en een pro-Amerikaans regime te vestigen. In Iran durfde men dit
niet aan, maar in Syrië wel. Het plan kon echter niet volledig worden
uitgevoerd omdat Rusland het blokkeerde. Hierop stapten de Amerikanen over op
een andere tactiek en begonnen samen met de Europeanen rebellen in Syrië,
waaronder de ISIS, te trainen en te bewapenen. Onder hun leiding mocht de ISIS
uitgroeien tot de bedreiging die het nu is voor de hele wereld. Washington
gebruikt al jaren groene fascisten om niet populaire regimes omver te werpen.
Op deze wijze sudderde de oorlog
jarenlang door, met steeds meer slachtoffers, steeds meer vluchtelingen en
steeds meer vernietiging. De Amerikanen beweerden de ISIS te bestrijden, maar
dat was maar schijn. In feite heeft men nooit anders gedaan dan proberen om
Assad te verjagen. Toen de terroristische dreiging te groot werd greep Rusland
in. De ISIS wordt vanaf eind september regelmatig door Rusland gebombardeerd en
het Syrische leger is nu in staat om grote stukken land terug te winnen op de
terroristen. Dit alles heeft het beeld van de afgelopen jaren volledig
veranderd. Het zag er lang naar uit dat Assad het inderdaad zou verliezen, maar
Rusland heeft dit voorkomen en heeft als prioriteit om Syrië te zuiveren van
terroristen. Tot grote woede van Washington en Brussel lijkt dit ook steeds
beter te lukken. De terroristen verliezen terrein en raken steeds vaker
omsingelt. Het bolwerk dat het westen jaren lang heeft uitgebouwd wordt nu met
de regelmaat van de klok verder in elkaar geschoten.
Detail
Hierboven schetsen we de grote lijnen
van het conflict, maar er speelt natuurlijk veel meer. Niet alleen Amerika is
betrokken, samen met haar zogenaamde Europese “partners”, ook een aantal
regionale machten speelt een rol. We kunnen hier een onderscheid maken tussen
legale en illegale interventies. Zoals gezegd zijn Rusland en Iran de enige
bondgenoten van Syrië. De strijdkrachten van deze landen zijn op verzoek van de
Syrische regering in het land en dat betekend dat hun acties en activiteiten
legaal zijn onder de internationale wet. We zien verder betrokkenheid van
Amerika, de Europese landen en de regionale machten Saudi Arabie en Turkije.
Deze landen zijn niet gewenst door de Syrische regering, en dus zijn hun
activiteiten illegaal. Dat geldt trouwens ook voor de geplande Nederlandse
bombardementen op Syrië.
Wat is nu de drijfveer van deze
illegale interventies? Boven hebben we de Amerikaanse plannen al besproken,
maar hoe zit het met Saudi Arabie en Turkije? Turkije is nog het meest direct
betrokken, te meer ook omdat de Turken een grens met Syrië delen. Turkije heeft
een aantal ijzers in het vuur op dit gebied. Ten eerste heeft de Turkse AKP
regering de ISIS jaren lang bewapend en gesteund. Voorraden gaan via Turkije
naar de ISIS en in ruil voor deze steun krijgt Turkije goedkoop de gestolen
ISIS olie. De familie van de Turkse leider Erdogan, een groene fascist van het
ergste soort, is persoonlijk betrokken bij deze handel. Een situatie die het
westen niet wenst te zien, ondanks de vele bewijzen. De olie komt via de
gebieden, die in handen van de ISIS zijn, Turkije binnen en wordt vandaar uit
verder getransporteerd en verkocht. Dit levert enorme winsten op. Onder
Amerikaanse druk doen de Turken net als of ze de ISIS bestrijden, maar dat is
totale onzin. Nog steeds wordt de ISIS vanuit Turkije bevoorraad en worden
gewonde ISIS strijders in Turkije verpleegd.
Een tweede drijfveer van Turkije is de
strijd tegen de Koerden. In het Syrische gedeelte van Koerdistan heeft de
Koerdisch YPG militie zich vanaf het begin tegen de ISIS verzet. De Koerden
zijn de enige militaire kracht op de grond die de ISIS bendes en de andere
groene fascisten met succes bestrijdt. Hierdoor zijn zij via een vreemde
wending ook de bondgenoten van Amerika geworden. Immers de Amerikanen willen
aan de wereld laten zijn dat ze de ISIS bestrijden, maar ze willen geen troepen
sturen. Dus maken ze gebruik van de Koerden als een soort vooruitgeschoven
eenheid. Het resultaat is dat de Koerden steeds meer gebied in handen krijgen
en dat is een doorn in het oog van Turkije. De Turken hebben immers juist de
strijd tegen de ISIS als excuus gebruikt om een nieuwe volkerenmoord tegen de
Koerden in gang te zetten. De PKK wordt gebombardeerd en de Koerdische steden
worden met zware wapens beschoten. Vele burgerslachtoffers zijn het gevolg.
Maar deze moordpartijen kunnen de
Koerden van de YPG niet ophouden en de militie staat nu dicht bij de Turkse
grens. Uit wanhoop schieten de Turken nu ook over de grens heen op de
Koerdische en ook de Syrische troepen. We zien dus dat de ene bondgenoot van
Amerika, NAVO lid Turkije, schiet op een andere bondgenoot van de Amerikanen,
de Koerdische strijders en inclusief de Koerdische dorpen. Weliswaar heeft
Amerika Turkije opgeroepen om hier mee te stoppen. Maar het gaat om een
halfhartige oproep, die dan ook niet werkt. De beschietingen gaan gewoon door.
Voor vooral de Koerden is deze situatie erg gevaarlijk. De beschietingen zijn
nog wel te overleven, maar Turkije dreigt ook met een invasie. Als dat gebeurd
is de kans groot dat Amerika toch de kant van Turkije zal kiezen en dan zijn de
Koerden opnieuw het slachtoffer. Gelukkig zien de Koerdische leiders dat ook in
en worden er meer en meer contacten aangeknoopt met het Syrische leger en met
Rusland. Het is de enige manier om een verdere moordpartij te voorkomen. De
Turken hebben geen interesse in het bevechten van de ISIS of het Syrische
leger. Hun doel is alleen het uitmoorden van de Koerden. Erdogan heeft
nachtmerries van een onafhankelijk Koerdistan wat steeds meer tot de
mogelijkheden gaat behoren. Zo als iedere kat in het nauw maakt hij dus rare
sprongen. Een invasie is daarom niet uitgesloten.
Saudi Arabie
Ook Saudi Arabie speelt een steeds
grotere rol in het conflict. Ook de Arabieren dreigen met een invasie,
zogenaamd om de ISIS te bestrijden. Maar hun werkelijke doel is Iran. Iraanse
troepen vechten aan de kant van het Syrische leger en dat betekend voor Saudi
Arabie dat haar aartsvijand direct betrokken is. Saudi Arabie steunt ook
verschillende terroristengroepen in het gebied, maar dat lijkt men niet
voldoende te vinden. Naast Jemen lijkt Saudi Arabie nu ook militair te willen
ingrijpen in Syrië. Misschien op eigen houtje, misschien samen met Turkije. Het
is dus duidelijk dat de gevaren alleen maar aan het toenemen zijn en een grote
escalatie in de komende dagen is niet uit te sluiten.
Het mag lijken dat Turkije en Saudi
Arabie onafhankelijk van Amerika hun eigen potje aan het koken zijn. Maar dat
is een verkeerd beeld. Beiden zijn VS bondgenoten en zullen niets doen zonder
dat Washington dit beveelt of het oogluikend toestaat. Het betekend wel dat
Amerika op een zeker moment gevaarlijk keuzes moet gaan maken waarvan de
consequenties niet zijn te overzien. Het kan uiteindelijk tot een directe
confrontatie met Rusland komen.
Rusland
De wapenstilstand die Rusland en
Amerika afgelopen week hebben gesloten doet het lijken als of de eerste stappen
zijn gezet richting een politieke oplossing. Maar dat is verre van zeker. Deze
wapenstilstand is een noodstap waar vooral door Amerika en Europa op is
aangedrongen. Niet omdat men in zit over de oorlog en de vele slachtoffers, daar
heeft men zelf over de jaren voldoende aan bijgedragen. Het gaat er veel meer
om dat met Russische luchtsteun het Syrische leger en de Koerden voor het eerst
aan de winnende hand zijn. Vooral de omsingeling van Aleppo is in het westen
hard aangekomen. Als Aleppo wordt veroverd op de terroristen, en daar lijkt het
steeds meer op, heeft het westen een groot deel van de oorlog verloren. Men
gebruikt nu weer dezelfde tactiek als in de Oekraïne, als de door het westen
gesteunde fascisten in het nauw komen roepen de westerse machten om een
wapenstilstand. Zo hopen ze hun vriendjes toch nog te redden, of op zijn minst
wat tijd te geven.
Of deze vlieger op zal gaan valt te
betwijfelen. Rusland kent deze tactiek natuurlijk ook en om te voorkomen dat de
omsingeling van Aleppo weer wordt opgeheven gaat het bestand pas na een week
vertraging in. Ook zullen de Russische luchtaanvallen op de ISIS en andere
terroristische groepen gewoon door gaan. Het Syrische leger kan dus gewoon het
offensief voortzetten en zo steeds meer terrein bevrijden. Dat kan het begin
van een echte oplossing zijn.
Europa
De rol van Europa tijdens de hele
oorlog is niet meer geweest dan het slaafs volgen van de Amerikaanse bevelen. Alleen
had men buiten de vluchtelingencrisis gerekend. De tuinkabouters die zich
Europese leiders noemen hadden deze aanval niet zien aankomen. Nu is men
plotseling voor een snelle oplossing van de oorlog om te voorkomen dat er nog
een paar miljoen vluchtelingen naar Europa komen. Merkel maakt het zelfs zo
bont dat ze Rusland de schuld van de vluchtelingencrisis geeft. Dat heeft ze
overigens niet zelf bedacht, ze herhaald gewoon de woorden van de financiers
crimineel Soros, die zelf verantwoordelijk is voor talloze conflicten
wereldwijd. Merkel wil in wanhoop een manier vinden om de schuld te kunnen
afschuiven. Ze denkt dat iedereen aan een geheugenstoornis leidt. Immers de
vluchtelingen stroomden al de hele zomer binnen, terwijl Rusland pas eind
september met de luchtaanvallen begon. Merkel
zelf heeft de grenzen geopend nadat haar zogenaamde bondgenoot Erdogan de
vluchtelingenkampen opende en de richtingaanwijzers naar Europa opstelde. Dat
is de ware toedracht.
Daar komt bij dat Erdogan nog lang
niet klaar is met het spelletje. Hij heeft nog 2.5 miljoen vluchtelingen in
reserve zodat hij Europa verder kan chanteren. Europa zal dus geen enkele rol
spelen in het oplossen van de oorlog. Men wordt veel te veel bezig gehouden met
de vluchtelingen, en de onrust en politiek geweld in de eigen landen, om een
bijdrage te kunnen leveren. Duitsland mag denken dat het iets in de wereld te
zeggen heeft, maar om hun Amerikaanse meesters kunnen ze niet heen. Terwijl de
Europese landen wanhopig proberen om elkaar tot solidariteit op te roepen raakt
het continent steeds verder in een crisis en begint de EU langzaam te scheuren.
Dingen die men zelfs een jaar geleden niet eens voor mogelijk had gehouden
worden nu realiteit.
Trouwens, als we het over de
vluchtelingen en solidariteit hebben moeten we toevoegen dat deze hele crisis
opnieuw heeft bewezen dat onder Arabieren zoiets als solidariteit niet bestaat.
De Golf staten bulken in het geld en hebben enorm veel ruimte. Maar ze vangen
nauwelijks een vluchteling op. Hun mede Arabieren zijn de Golfstaten geen cent
waard. Dat geldt trouwens niet alleen voor de Syriërs. Ook de Palestijnen
worden door de Arabische wereld als tweede klas burgers gezien. Wat er ook
gebeurd, ze hebben al jaren geen vinger uitgestoken om de Palestijnen te
helpen. Dat is geen kwestie van keuzes, maar een kwestie van mentaliteit.
Conclusie
De vraag is nu hoe dit allemaal gaat
aflopen en wat de toekomst van Syrië zal zijn. Waarschijnlijk zou het inderdaad
het beste voor Syrië zijn als het Syrische leger, met Russische steun, het land
heroverd en de terroristen van de ISIS en Al Nusra vernietigd. Dat is wat er nu
gebeurd, en als dit proces is afgesloten moeten de Syriërs eindelijk de kans
krijgen om te beslissen wat ze zelf willen. Het is hun land en zij moeten
beslissen door wie ze geregeerd willen worden. Dat hoeft ook niet automatisch
Assad te zijn. Het is een interne kwestie die alleen geregeld kan worden als de
rust terug keert. Rusland, die een gelijksoortige afloop nastreeft, kan dit
proces garanderen door verdere aanvallers op afstand te houden, en de westerse
ambities blijvend te blokkeren.
Als er geen verdere interventies komen
kan dit proces binnen afzienbare tijd van start gaan. Voor Syrië zou dit een
toekomst betekenen, maar het is de vraag of verdere provocaties te voorkomen
zijn. Het lijkt er op dat zowel Turkije als Saudi Arabie, met instemming van
Amerika, vastbesloten zijn om de boel verder te laten escaleren. Als dat
gebeurd is alles mogelijk. Al jaren lang wordt gezegd dat een derde wereld
oorlog waarschijnlijk in het Midden Oosten zal starten. We kunnen nu preciezer
zijn. Als de westerse machten en hun plaatselijk loopjongens hun gevaarlijke
koers voortzetten, zal de derde wereld oorlog in Syrië beginnen. Het punt
waarop van een terugkeer geen sprake meer kan zijn ligt nu binnen handbereik.
De komende weken zullen duidelijk maken of de storm gaat liggen of dat er een
orkaan zal losbreken. We kunnen alleen maar hopen dat het eerste het geval is.
Maar de signalen staan zonder meer op rood.
