Er is in feite niets waar de EU beter
in is dan ruzie maken en dan weer net doen als of het conflict is bijgelegd.
Ergens natuurlijk logisch, want als je over alle grote vraagstukken niet tot
overeenkomst kunt komen, ga je concentreren op een schijnwaarheid. Je zou het
de wonderlijke wereld van Brussel kunnen noemen, Een schijnwereld die niets
oplost, maar die wel miljarden kost. Onze miljarden, door de verschillende regeringen
bij elkaar gestolen. Diezelfde schijnwereld was weer volop in het nieuws in de
afgelopen week.
In deel 1 van de zoveelste wanhoopssage
kon men niet tot een overeenkomst over de vluchtelingencrisis komen. Dat is
geen wonder want bijna alle Europese landen zijn intussen zelf bezig om oplossingen
te vinden doormiddel van hekken, muren en controles. De EU mag hier alleen naar
kijken en wordt totaal niet meer serieus genomen. Een voorbeeld is Oostenrijk
dat besloot nog maar 80 vluchtelingen per dag binnen te laten. De EU riep
meteen dat die niet mocht, en Wenen antwoordde dat het plan toch uitgevoerd
werd. Met andere woorden; Brussel, en dan vooral Merkel, kan de boom in.
Oostenrijk heeft geen zin meer in schijnoplossingen en mooie woorden. Een
grotere afwijzing van de EU kan er eigenlijk niet zijn. In maart wil men het
opnieuw proberen, een nieuwe kans op mislukken dus.
Dan kwam deel 2 en dat werd een
juichverhaal. Men had een overeenkomst met Groot Brittannië gesloten waardoor
het mogelijk wordt, via concessies, dat het land binnen de EU kan blijven. De
pers stond er meteen vol van en de Britse premier Cameron kraaide overal dat
hij volledig zijn zin had gekregen. Vanuit Brussel was er alleen maar
opluchting dat er tenminste over iets een oplossing was bereikt. Maar is het
eigenlijk wel een oplossing en is die zogenaamde “deal” wel een nieuwe
overeenkomst, of is het weer een oud brood in een nieuw glimmend zakje? Als we
even door al de PR onzin heen prikken en goed kijken naar wat er eigenlijk is
besloten is de conclusie niet zo moeilijk meer. Cameron vindt dat hij heel wat
heeft bereikt. Immers Groot Brittannië zal geen deel gaan uitmaken van de
Eurozone, hoeft niet mee te doen aan een Europees leger en zal ook geen
onderdeel uit maken van een Europese “superstaat”. Hij zegt dat hij heeft bereikt
dat het land een “speciale status’ heeft gekregen.
Maar dit slaat eigenlijk helemaal
nergens op. Groot Brittannië had al vanaf het begin een speciale status en dat
is nog verder uitgebreid in de Thatcher jaren van de vorige eeuw. Men is al
geen lid van de Eurozone en is ook steeds buiten de discussie over een Europees
leger gebleven. Dit laatste is niet verwonderlijk. Londen werkt militair gezien
alleen maar onder Amerikaanse orders en de Britse generaals trekken zich niets
aan van hun Europese collega’s. Dat was altijd al zo, dat is ook nu zo en dat zal
altijd zo blijven. Verder heeft Londen er altijd al alles aan gedaan om een
Europese superstaat te blokkeren. De Britse regering heeft altijd de eigen
onafhankelijkheid opgeëist en heeft zich ook recent niet bemoeid met de
vraagstukken die de EU bezighouden. We noemen hierbij de vluchtelingencrisis,
het bijna uittreden van Griekenland en de oorlog in de Oekraïne. Bij dit alles
bleef Groot Brittannië alleen maar commentaar leveren van de zijlijnen. Dat was
altijd al zo, dat is ook nu zo, en dat zal altijd zo blijven. Kortom; er
verandert niets en de hele deal is eigenlijk maar schijn.
Er zijn wel wat technische zaken
geregeld over bijvoorbeeld het uitbetalen van uitkeringen aan vluchtelingen en
migranten. Maar ook op dit terrein ging Londen al jaren de eigen weg. Het is nu
alleen vastgelegd op papier. Maar nieuw is het dus allemaal niet en de juichverhalen
over een doorbraak zijn totale onzin. Het is weer de schijnwereld van de EU,
waar meer met spiegels dan met feiten wordt gewerkt. De vraag is waarom Groot Brittannië
eigenlijk onderdeel van de EU wil blijven als men toch nergens aan meedoet en
ook geen echte bijdrage levert, op een financiële na dan. Een tweede punt is
waarom de EU zo veel moeite doet om een lid te behouden, die dat alleen in naam
is, en verder praktisch overal buiten staat.
De Britse regering wil lid blijven
omdat dit goed is voor de handel en een uittreden op veel verzet zou stuiten in
de Britse zakenwereld. Precies over dit punt is Thatcher uiteindelijk
gestruikeld. Het deel van de Conservatieve partij dat lid wil blijven wil op
geen enkele manier problemen krijgen met de grote bedrijven. Daar staat en valt
alles bij. Daarom ook houdt Cameron op 23 juni een referendum over het
lidmaatschap. Hij is overtuigd van een Ja stem en wil een einde maken aan de
eeuwige discussie over de EU. Daar komt ook nog bij dat de Conservatieven veel
last hebben van de anti-EU UKIP partij. Als er door het referendum een Ja stem
volgt, is UKIP eigenlijk verslagen, en kunnen de Conservatieven weer gewoon hun
gang gaan. Het referendum is dus eigenlijk een moker om de tegenstand te
verpletteren.
De EU wil op haar beurt Groot
Brittannië niet verliezen omdat het uittreden van een land er toe zou kunnen
leiden dat het hele miserabele EU kaartenhuis in elkaar stort. De scheuren in
de structuur zijn nu al duidelijk zichtbaar en het verlies van welk lid dan ook
is een rechte weg naar de ineenstorting. Dat wil men voorkomen, tegen elke
prijs. Liever een lidstaat die eigenlijk op EU gebied niets voorstelt, dan het
instorten van de hele bouwval. Precies op dit punt vinden Brussel en Londen
elkaar. De lamme leidt de kreupele zou je kunnen zeggen. Als de Europese
volkeren niet zo blind waren hadden ze dit hele spel al lang doorzien.
Toch is het referendum voor Londen
niet helemaal zonder risico. Zeker het grootste deel van de Conservatieven
staat achter Cameron en ook Labour zal voor een groot deel voor een Ja stem
campagne voeren. Maar verschillende van Cameron’s eigen ministers hebben zich
uitgesproken voor een Nee stem. Ze hebben nu ook gezelschap gekregen van de
Conservatieve burgermeester van Londen, Boris Johnson, een idioot, maar wel een
met charisma en invloed. Hij wil een Nee stem omdat de deal niet goed genoeg
zou zijn, een ook omdat hij eigenlijk het baantje van Cameron op het oog heeft.
Londen alleen is hem nog lang niet groot genoeg.
Het Nee kamp bestaat ook niet alleen
uit rechtse en conservatieve krachten. Zo als gezegd wordt verwacht dat Labour
vooral voor Ja campagne zal voeren, Jeremy Corbyn heeft immers duidelijk
gemaakt dat hij denkt dat de EU cruciaal is voor de rechten van Britse
arbeiders. Hier zal nog discussie over komen, maar er lijkt weinig twijfel. Veel
andere linkse organisaties zijn wel tegen de EU en willen een Nee stem. Dat is
ook de enige juiste keuze omdat de EU een kapitalistenclub is die de Europese
werkers niets heeft te bieden. Ook niet op het gebied van rechten. Links heeft
het anti-EU veld veel te veel aan rechts overgelaten, en dat is een groot manco.
Misschien dat Labour iets heeft geleerd van het referendum in Schotland over
onafhankelijkheid, maar het valt te betwijfelen. Ook toen trok men vooral de
Conservatieve lijn en betaalde met een grote nederlaag bij de algemene verkiezingen.
Deze kant van de zaak gaat dus nog interessant worden.
Blijft de vraag wat de Britten zelf
zullen doen. De EU is gehaat in veel kringen, maar men is ook bang voor de
consequenties van uittreden, vooral economisch gezien. De kans is dus groot dat
veel Britten met het hoofd zullen stemmen en niet met het hart. Tenminste dat
lijkt nu zo. Maar dat is nog geen garantie. Er kan nog veel gebeuren tussen nu
en juni, en er zal ook weer veel angst propaganda worden verspreid. Een Nee
stem zou een enorme nederlaag zijn voor zowel Cameron als ook de EU. Een Ja
stem zou in feite alleen maar een schijnoverwinning zijn. Maar daar zijn ze in
Brussel in tussen wel aan gewend. Een vervolg van het verhaal kan niet
uitblijven.
