Ondanks de crisis is Nederland nog steeds een van de rijkste
landen ter wereld. Een paar jaar geleden werd er met trots gesproken over de
VOC traditie. Dat de VOC met roven en plunderen de Nederlandse welvaart bij
elkaar stal werd minder belicht. Door de crisis zijn de VOC geluiden intussen
weer verstomd. Er is immers weinig meer om de triomfhoren over te blazen. Maar
de rijkdom is er nog steeds. De elite kan zich nog altijd alles permitteren en
van bezuinigingen heeft deze parasitaire bovenlaag nog nooit iets gehoord.
Intussen is er in rap tempo een onderklasse aan het ontstaan, die steeds meer
buiten de samenleving valt. Kortom; de kloof tussen arm en rijk word alleen
maar groter.
Een goede graadmeter zijn de voedselbanken. Dit jaar hebben
zich al even veel mensen bij de voedselbanken aangemeld als in heel 2011. Het
gaat intussen om meer dan 60.000 personen. Daarbij komt dat 1 op de 10 kinderen
opgroeit in armoede. Bij al deze mensen is de nood tot het uiterste opgelopen.
Met de nieuwe bezuinigingen van de zogenaamde Kunduz coalitie zal dit alleen
maar meer worden. Waar we steeds aan moeten denken is dat dit alles niet
toevallig gebeurd, maar dat het deel uit maakt van het kapitalistische systeem.
In een systeem waar het alleen gaat om de winst en niet om
de mensen zullen alleen de bemiddelden zich volledig kunnen ontplooien. Als je
niet tot die groep behoord, heb je eigenlijk geen leven. Wat de huidige
machthebbers willen is een maatschappij op Amerikaanse grondslag. In feite een
‘sink or swim’ maatschappij. Een handje vol mag boven komen drijven en de rest
mag verzuipen. Als je dan verzuipt is het ook nog je eigen schuld.
De vraag is of we een dergelijk maatschappij willen of niet.
Willen wij een maatschappij waar je alleen maar medische hulp krijgt als je
kunt betalen, of anders maar gewoon doodgaan? Willen wij een samenleving waarin
ouderen alleen worden opgevangen als ze een behoorlijk pensioen hebben, zo niet
zoek je het zelf maar uit? Studeren kan in een dergelijk maatschappij als je
geld hebt en voor wonen geldt al hetzelfde. Bij alles is geld de
doorslaggevende factor. Die kant gaat het op, en snel ook.
Eigenlijk gaat het om het recht van de sterkste, en dat is
het begin van een fascistische maatschappij. Nog steeds blijft de vraag of we
dit willen. De meeste mensen zullen Nee zeggen. Maar dit is niet voldoende.
Echt Nee zeggen doen we alleen als we in verzet komen. Zo als de bevolking in
Griekenland, Spanje, Italië en Portugal nu in verzet komt.
Verzet betekend niet eens per jaar even demonstreren en dan
weer naar huis gaan. Echt in verzet komen betekend deze overheid en dit systeem
afwijzen en strijd voeren voor een alternatief. Een alternatief dat alleen het
socialisme kan zijn. In verzet komen betekend breken met het verleden en het
aandurven om een nieuwe toekomst te eisen. Van dit laatste zullen mensen
schrikken, maar het is de enige weg. En die weg moeten we samen gaan. Samen
hebben we de kracht die we als individu missen. Het is niet voor niets dat de
overheid het individualisme propageert. Van de massa, van ons, zijn ze bang.
Individuele personen kunnen ze gemakkelijk monddood maken of wegwerken.
Als we echt willen is het morgen gedaan met de elite, zowel
in De Haag als in Brussel. We hebben die macht. Als wij, als gewone mensen,
vandaag al ons geld uit de banken halen, ligt het systeem morgen plat. Als we
staken beweegt er niets meer, en als we het niet pikken dat we iedere dag
belazerd worden, kunnen we op heel kort termijn het hele systeem lam leggen.
Want wat we echt nooit moeten vergeten is dat zij zonder ons
nergens zijn. Als wij niet meer het werk voor hen opknappen is hun macht geen
stuiver meer waard. Het is in onze hand en wij hebben de mogelijkheden en de
macht om een ander leven tot stand te brengen. We hoeven alleen maar in onze eigen
kracht en onze eigen macht te geloven. Laten we niet wachten tot we allemaal in
doffe armoede verzinken. Organiseer en sla terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten