Vorige keer hebben we gezien wat de
gevolgen zijn voor de Duitse samenleving van het plan voor een
bevolkingsuitwisseling, die miljoenen vreemdelingen naar Duitsland heeft
gebracht. We zagen de problemen in de opvang, de gevolgen voor de
criminaliteit, de onveiligheid in de steden, en de schokkende gebeurtenissen in
Keulen en elders tijdens de jaarwisseling 2015-2016. Dat laatste was een
keerpunt, want het beleid van Merkel kreeg niet langer het voordeel van de
twijfel. De oppositie sloeg hard terug, zowel in het parlement als op straat.
Naar deze oppositie gaan we nu in detail kijken. En ook naar de incidenten die
deze oppositie steeds opnieuw munitie levert. Kortom; we zullen zien hoe de
strijd voor het Duitsland van de toekomst er uit ziet.
Je zou verwachten dat als het om de
toekomst gaat, vooral linkse en progressieve organisaties het voortouw nemen om
aan de bel te trekken, als diezelfde toekomst in gevaar dreigt te komen. Helaas
is niets minder waar. In bijna alle Europese landen lijken de linkse partijen
en organisaties blind voor de gevolgen van de grote instroom van nieuwkomers,
en de daaruit voortvloeide islamisering van de verschillende samenlevingen.
Naar verontruste leden en kiezers wordt niet geluisterd, en men blijft
vasthouden aan de lijn die men al sinds de vorige eeuw volgt. Deze lijn bestaat
uit de volgende punten: open grenzen, niemand is illegaal, vluchtelingen
welkom, nieuwkomers zijn altijd een verrijking, en de islam is de religie van
de onderdrukten. Aan deze lijn is men halsstarrig blijven vasthouden, ook toen
de instroom eenmaal een feit was. Net als de overheid in Duitsland ziet men
ieder tegengeluid als racisme of vreemdelingenhaat. Dat vooral de
arbeidersklasse het meest door de situatie wordt getroffen lijkt eigenlijk
niemand te interesseren. Links heeft geen antwoorden, en geeft niet thuis.
Terwijl juist links naar de arbeidersklasse zou moeten luisteren.
Het resultaat is dat voor veel mensen
links niet meer van belang is als het om deze problematiek gaat. De linkse
partijen en organisaties hebben zich als het ware buiten de discussie
geplaatst. Maar dat betekend niet dat iedereen alleen maar klaagt en verder de
situatie op zijn beloop laat. Er is tegengas, zowel in de politiek als ook op
straat. In 2013, dus twee jaar voordat de grote instroom van start ging, werd
een nieuwe partij, de AfD, Alternative fur Deutschland, opgericht. De AfD, door
de media als populistisch beschreven, ging zich in eerste instantie bezighouden
met oppositie tegen de EU. Pas nadat het vluchtelingenprobleem zich aandiende
ging men over op islam en massamigratie oppositie. Dat was een schot in de
roos, want plotseling ontdekten heel veel mensen een spreekbuis die hun
problemen en zorgen serieus nam, en ook duidelijke taal sprak. Dat de AfD op
rechts staat, werd niet als een probleem gezien, en er volgde een hele serie
verkiezingssuccessen. Dit alles mondde uit in 6 miljoen stemmen voor de AfD bij
de algemene verkiezingen van september 2017. Meer dan 13% van de kiezers koos
voor de partij, ondanks haatcampagnes in de pers en door de andere partijen. Op
dit moment heeft de AfD meer dan 90 leden in het Duitse parlement, en dat is
behoorlijk schrikken voor Merkel en Co. De tijd dat men met een ingeslapen
oppositie te maken had is voorbij.
Anders dan de PVV in Nederland, heeft
de AfD gewoon leden en afdelingen, en de aanhangers komen uit alle lagen van
het volk. Dat geldt ook voor de AfD vertegenwoordigers in de verschillende
parlementen en deelstaten. Ook is de AfD niet alleen een club die zich in het
parlement verschuilt. Men gaat regelmatig de straat op, met als voorlopig
hoogtepunt een demonstratie van meer dan 10.000 mensen in Berlijn in mei 2018.
Natuurlijk is er blijvende tegenstand, vooral van antifa groepen die in de AfD
een nazi partij menen te zien. Zij spelen daarbij Merkel in de kaart, die de
antifa gebruikt als een soort stormram tegen de AfD. Het spreekt voor zich dat
ook dit gedrag links niet populairder maakt onder de gewone mensen, die iedere
dag met de effecten van het Merkel beleid worden geconfronteerd. Intussen is de
AfD in zo’n positie terecht gekomen dat zelfs tegenstand en kritiek alleen maar
winst oplevert. Men wil een volkspartij worden, en is daar hard naar op weg.
Maar er gebeurt nog veel meer op
straat, dan alleen de activiteiten van de AfD. Toen de problemen veroorzaakt
door asielzoekers en islamisten steeds groter werden, en de politiek weigerde
te luisteren, gingen in verschillende steden burgerplatforms van start. De meest
bekende is PEGIDA in Dresden. PEGIDA staat voor Patriottische Europeanen tegen
de Islamisering van het Avondland. Ook PEGIDA wordt als extreem rechts of nazi
groep beschreven. De organisatoren zelf zeggen niet links of rechts te zijn. Ze
willen het volk een stem geven, en inderdaad komen nog iedere maandagavond
duizenden mensen naar de openlucht bijeenkomsten. Deze mensen zijn niet extreem
rechts hoewel er zeker rechtse activisten tussen zitten, ze willen gewoon weer
controle krijgen over hun eigen leven en hun eigen omgeving. Ze willen hun
identiteit en tradities niet loslaten, en zien hoe levensgevaarlijk de
uitwassen van de islam zijn. Daarom neemt PEGIDA de plek in waar eigenlijk
links had moeten staan.
Intussen zijn er gelijksoortige clubs
in verschillende andere steden, maar er zijn ook platforms die van start zijn
gegaan na incidenten met asielzoekers. Dit soort platforms hebben grote aanhang
in plaatsen als Cottbus, Rostock, Halle en Erfurt. Meestal in de voormalige DDR
dus. Maar in de laatste maanden is de oppositie ook verplaatst naar het westen,
ondermeer naar Kandel en Recklinghausen. Maar we zien ook acties en
demonstraties in Hamburg, Furth, Solingen, Bruchsal, Mainz, Bremen, Berlijn,
Stuttgart, Neurenberg en München. Meestal gaan deze platforms van start na
ernstige incidenten, als mensen het gevoel hebben dat het zo echt niet langer
gaat. We kijken even naar twee voorbeelden, enkele van velen.
In Kandel ging het platform van start
nadat de scholier Mia Valentin op beestachtige wijze door een Afghaanse
vluchteling was vermoord. Het meisje van 15 werd door haar school, samen met
medescholieren, aangemoedigd om taalles te geven aan minderjarige vluchtelingen
die op dezelfde school zaten. Mia werd aan de Afghaanse vluchteling gekoppeld,
en ging aan de slag. Er ontstond een soort relatie. Over de eventuele gevaren
van dit soort dingen had de school niets gezegd. Toen Mia merkte dat een
relatie met een moslim niet eenvoudig was, brak ze de verhouding af. Dit kon
haar voormalige vriend niet verkroppen, en hij stak haar op klaarlichte dag in
een winkel met een keukenmes dood. Dit gebeurd midden in het centrum van het
stadje, en men was diep geschokt. Toen bleek dat de Afghaan over zijn leeftijd
had gelogen (hij was wel degelijk meerderjarig), en de burgemeester de zaak in
de doofpot wilde duwen, ontstond er een vrouwenverbond dat dit alles niet
pikte. Er werden demonstraties georganiseerd waar geregeld tussen de 2.500 en
5.000 mensen op af komen. Dat was in het westen nog niet eerder het geval, en
de politiek begint zich hier behoorlijk zorgen over te maken. De mensen staan
op, en daar heeft men niet van terug. De vrouwen van Kandel zijn intussen
overal actief, zelfs in Oostenrijk.
Gelijksoortige steekpartijen komen,
naast aanrandingen en verkrachtingen door asielzoekers, in heel Duitsland
steeds vaker voor. Recent nog in Wiesbaden waar een 14-jarig meisje uit Mainz
door een afgewezen asielzoeker uit Irak werd verkracht en vermoord. Ook in
andere landen gebeurd dit trouwens, maar daarover later meer. Een heel ander
voorbeeld is Recklinghausen waar ook mensen regelmatig de straat op gaan. In
die plaats zijn het de massale vecht en steekpartijen onder asielzoekers
onderling die voor schade en onrust zorgen. De Afghanen vechten tegen de
Albanezen, Arabieren tegen groepen uit Oost Europa, en Turken tegen Koerden. De
regelmatige straatgevechten tussen deze groepen gebeuren gewoon op klaarlichte
dag. Beschadigde auto’s, ingegooide ramen en angst zijn het resultaat. Kortom;
de toestand is onhoudbaar geworden.
De autoriteiten bagatelliseren dit
alles, en blijven spreken over geïsoleerde incidenten. Maar dat gelooft niemand
meer. Op de soft linkse en antifa figuren na dan, die regelmatig tegendemo’s
organiseren, en nog steeds denken dat de islam een onderdrukte religie is, en
dat de grenzen zonder controle open moeten blijven. Zij hebben nog steeds niet
door dat zij zelf de eerste slachtoffers zullen zijn als de islamisten macht
krijgen. Met hun protesten en fluitconcerten zijn ze heel erg bezig om het
eigen graf te graven. Het zij zo. Een oude wijsheid zegt dat trekken aan een
dood paard geen zin heeft.
We hebben nog niet gesproken over de
islamitische aanslagen die ook in Duitsland hebben plaatsgevonden. Dat hebben
we met opzet zo gedaan. Niet omdat ze niet van belang zijn, maar omdat het veel
belangrijker is om te laten zien wat mensen op straat iedere dag meemaken als
gevolg van de welkomstpolitiek van Merkel en haar meesters. Daar ligt namelijk
de sleutel naar een nieuwe toekomst voor Duitsland, en daarmee heel Europa.
Volgende keer: de situatie in Nederland en andere landen,
en hoe het verder moet.
