Vorige week hadden we over de
vreselijke bomaanslag in Manchester kunnen schrijven, en de 22 mensen die
hierbij het leven lieten. Dat hebben we niet gedaan, omdat we alleen hadden
kunnen herhalen wat we ook al eerder hebben gezegd. Dat we in oorlog zijn met
de politieke islam, dat islamitische terroristen veel te veel bewegingsvrijheid
hebben, en dat als je je vijanden niet uitschakelt je ze een tweede keer gaat
tegen komen. Al deze dingen zijn eerder aan de orde geweest, en in herhaling
vallen is niet de beste manier om zaken te bestrijden die ons allemaal
bedreigen. Intussen is duidelijk dat er ook een andere kant aan het Manchester
verhaal zit. Een kant die precies aangeeft waarom dit soort dingen gebeuren, en
waarom het altijd de gewone mensen treft.
Toen de bom in Manchester pas was
afgegaan, en de eerste media rapporten naar buiten kwamen, leek het een
gelijksoortige aanslag als eerder werden uitgevoerd in België en Frankrijk. Een
eenzame zelfmoordterrorist die zijn bom tot ontploffen bracht na een popconcert,
dat vooral door jongeren en kinderen werd bezocht. Na dit soort aanslagen zijn
de autoriteiten er altijd erg op gebrand om naar buiten te brengen dat het om
maar 1 dader gaat. Een zogenaamde ‘lone wolf’.
Zijn het er toch meer, dan zijn ze allemaal dood of opgepakt. Kortom;
het gevaar wordt meteen voorbij verklaard. Dit om paniek en andere reacties
onder de bevolking te voorkomen.
Deze keer was het echter anders. De
Britse autoriteiten gingen er meteen vanuit dat de dader lid was geweest van
een islamitisch terreurnetwerk, en dat de kans op verdere aanslagen groot was.
Het dreigingsniveau werd ook meteen opgeschaald tot het hoogste cijfer. Er was
dus duidelijk meer aan de hand. Maar hoe konden de Britten dit zo snel weten, nog
voor dat er invallen waren gedaan en personen opgepakt? Ook werd de naam van de
terrorist, die bekend was, geheim gehouden, tot de Amerikanen besloten om de
naam, en later ook ander materiaal te lekken. Dit tot grote woede van de Britse
regering. Meteen al de volgende ochtend na de aanslag werden er invallen gedaan
en arrestaties gemeld. Volgens de politie ging het onderzoek in sneltrein
vaart.
Intussen is echter duidelijk waarom
dit alles zo snel kon. De dader, met een Libische achtergrond, had al jaren
deel uitgemaakt van Libische oppositiegroepen, waar ook zijn vader een
prominente rol speelde. Op zich nog niet zo verwonderlijk. Maar uit
verschillende bronnen blijkt dat deze Libische terroristen, die vooral uit Zuid
Manchester kwamen, al jaren steun kregen van de Britse regering. In 2011
mochten zij zonder problemen naar Libië vertrekken om tegen Gadaffi te vechten,
waar de NAVO toen een afzettingsoorlog tegen voerde. Sommige kregen zelfs hun
reisgeld betaalt, en na afloop mochten de terroristen gewoon terug komen naar
Manchester. Niemand legde ze iets in de weg. Ze kregen zelfs te horen dat de
Britse regering geen enkel bezwaar had tegen hun activiteiten. Via deze route
is ook de vader van de dader, met zijn zoon, in de zomervakantie van 2011 naar
Libië geweest om aan de gevechten deel te nemen. Eerder al was hij betrokken
bij islamitische terreurgroepen in Afghanistan.
Dit alles was bij de Britse
autoriteiten bekend. Men zag het als geen probleem, tot vorige week in
Manchester de bom afging. Toen eenmaal bleek wie de dader was, en wat voor
achtergrond hij had, sloeg de paniek toe. Het leek er op dat het oude netwerk,
waar de Britten geen bezwaar tegen hadden gehad zolang het tegen Gadaffi ging,
nu was overgestapt naar de IS. Van de oude leden leven een aantal niet meer en
andere zitten in de gevangenis. Maar men moet vermoed hebben dat er een nieuwe
generatie was opgestaan, en dat deze generatie zich tegen de hand aan het keren
was, die ze jarenlang had beschermd. Vandaar ook dat men precies wist waar te
zoeken, en wie moest worden opgepakt. Het verklaart ook waarom de autoriteiten
de naam van de dader achterhielden. Men wilde eerst orde op zaken stellen
voordat de eigen betrokkenheid aan het licht kwam. Intussen is dit verhaal in
de wereldmedia en op internet overal te lezen. Maar het wordt wel grotendeels uit
de Europese media gehouden.
Het is natuurlijk pijnlijk dat opnieuw
een westerse regering islamitische terroristen heeft gesponsord en gesteund die
zich uiteindelijke tegen hun meesters hebben gekeerd. Verschillende Britse
regeringen hebben zich samen met de Amerikanen aan de deze smerige praktijken
schuldig gemaakt. Hiermee is de eigen bevolking in dodelijk gevaar gebracht.
Trouwens, laten we ook de betrokkenheid van de Nederlandse inlichtingendiensten
bij de zogenaamde Hofstad groep niet vergeten. Het denken van de westerse
elites is overal hetzelfde. Men maakt gebruik van islamitische extremisten om
ze in te zetten tegen vijanden of onwelkome regimes. Deze minderwaardige
creaturen pakken de steun eerst dankbaar aan en gebruiken het verworven
materiaal vervolgens tegen de zogenaamde sponsors. Ook in Syrië is de Britse
regering op deze wijze bezig geweest, nadat het Britse parlement tegen een
bombardementscampagne had gestemd. Het beeld is steeds hetzelfde en juist door
dit beleid zijn groepen als de IS en Al Nusra ontstaan.
Zij die over dit soort zaken beslissen
lopen zelf geen gevaar. Zij zijn goed afgeschermd of ze nu May, Trump of Merkel
heten. Daar komt nog bij de islamitische terroristen eigenlijk geen interesse
hebben in het doden van regeringsleiders of andere functionarissen. Zij willen
op een makkelijke manier slachtoffers maken. Zo veel mogelijk en zo bloedig
mogelijk. Dus zijn het de gewone mensen die opnieuw de klappen krijgen.
Jongeren en kinderen die naar hun favoriete artiest gaan kijken. Moeders en
vaders die hun kinderen niets vermoedend van een concert gaan afhalen. Niemand
die zich realiseert dat ze er even later niet meer zullen zijn. Daarna komen de
echte tranen van de bevolking en de krokodillentranen van premiers, ministers,
en andere verraders die de moordenaars zelf in huis hebben gehaald.
Dan zien we ook de verhaaltjes in de
media van hoe verenigt we allemaal moeten zijn. Hoe handen moeten worden
uitgestoken. Het zand in de ogen strooien gaat gewoon door, en is natuurlijk
ook in het belang van de elites. Als de bevolking zich tegen de politieke islam
gaat keren, en ziet dat deze bloedige vijand door de eigen regeringen wordt
gesteund, zullen ze zich ook tegen de elite keren. Immers in een oorlog als
deze, en het is een oorlog, is voor verraad en heulen met de vijand geen
plaats. Dus moet het volk kalm gehouden worden en ook bezig gemaakt met minuten
stilte en andere ceremonies. Dit terwijl de volgende plannen en projecten al
weer op stapel staan, de volgende terroristen al weer aangeworven worden. Keuze
is er immers genoeg.
Alle westerse regeringsleiders hebben
bloed aan hun handen, en steeds vaker is dat het bloed van de eigen mensen.
Langzaam begint dat wel door te dringen. Het besef neemt toe, ondanks de tonnen
zand die worden aangesleept om in vele ogen te worden gestrooid. De ouders van
een van de slachtoffers van de aanslag in Manchester zeiden het zo: “Als we
wisten dat onze dochter het laatste slachtoffer zou zijn, was het misschien nog
dragelijk, maar als de regering de ogen niet open doet, zal er na ons nog een
lange rij van ouders komen, die hun kinderen moeten verliezen.” De directe
betrokkenheid van de regering wordt, ondanks waarschuwingen uit verschillende
bronnen, nog niet beseft, maar er beweegt wel iets. Het gevoel begint de juiste
kant op te gaan. Dat is slecht nieuws voor de zogenaamde westerse leiders en
goed nieuws voor ons allemaal.
In iedere oorlog vallen slachtoffers,
maar in dit geval zijn de slachtoffers mensen die zich niet kunnen weren. De
vijand heeft geen oorlogsverklaring of een invasie meer nodig. Dankzij het
smerige werk van figuren die zich regeringsleiders durven noemen, is de vijand
al binnen onze poorten, en hij is talrijk. Laten we dus waakzaam zijn en altijd
bereid. We weten niet wanneer het plotseling nodig kan zijn. Alleen dat het
gaat gebeuren, dat weten we zeker.
