Langzaam gaat het stof, opgewaaid door
de Tweede Kamerverkiezingen, weer wat liggen. Dat betekend dat we nu een wat
helderder beeld kunnen schetsen van wat er op 15 maart op links is gebeurd. Het
gaat er niet meer om dat we eindeloos uitpluizen waarom er is gestemd zo als er
is gestemd, dat laten we aan de zogenaamde deskundigen over. Zij weten ook
niets, maar krijgen betaald om onzin in de wereld te zetten. Daar houden wij
ons ver van, temeer ook omdat het geen enkele oplossing oplevert. Om te
beginnen kunnen we niet anders dan vaststellen dat de uitslag voor links een
complete ramp is geweest. Een ramp die al op grote afstand zichtbaar was, omdat
de soft linkse clubs in het parlement geen enkele binding met de bevolking meer
hebben. Rechts weet veel beter in te spelen op wat er onder de mensen leeft, en
dat is misschien nog wel het meest vernietigende oordeel dat we over de huidige
linkse partijen kunnen uitspreken.
De grootste klap viel natuurlijk bij
de PvdA. En absoluut terecht. Als je bijna 5 jaar lang je leden, achterban en
kiezers heb bedrogen en voorgelogen kun je niet anders verwachten. Eigenlijk
was een nog groter verlies op zijn plaats geweest. Ondanks dat partijvoorzitter
Spekman nu als zondebok het veld moet ruimen, blijft Asscher zitten en beweren
dat er in de laatste jaren onder Rutte veel is bereikt. Hoe blind kun je zijn?
Toch is de huidige positie van de PvdA niet uitzonderlijk. De sociaal
democraten zijn al jaren bezig om in de oppositie met linkse geluiden te komen,
terwijl men bij iedere gelegenheid in een rechts kabinet stapt. Daarop volgt
dan weer een nederlaag en de oppositie, wat de cirkel weer rond maakt. Slachtoffer
van dit alles zijn de goedwillende leden, die maar niet kunnen begrijpen dat hun
partij al heel lang geen arbeiderspartij en nog nauwelijks links is. De
heersende klasse zal echter nooit toestaan dat de sociaal democraten helemaal
verdwijnen, want men heeft de club nog steeds nodig als politieagent om de
arbeiders in toom te houden. In de vakbonden is het niet anders.
Natuurlijk is er nu wel speculatie
over wat er moet gebeuren na het dramatische verlies. Rob Oudkerk heeft maar
weer eens herhaald dat de hele partij maar opgeheven moet worden, en Plasterk wil
een fusie met GroenLinks. Klaver mag dan wat hem betreft de nieuwe partijleider
zijn. Dat is natuurlijk wel een manier om de verloren zetels terug te halen,
maar het zal niet gaan werken. De PvdA is al heel lang voor links verloren, en
het is alleen de beschermende hand van de heersende klasse die de partij in
stand houdt. Voor GroenLinks is het dan ook helemaal niet interessant om met
het wrakhout van de sociaal democraten opgeschept te worden. Dat kan alleen
maar een blok aan het been van Klaver vormen.
Overigens is het niet zeker dat de
PvdA altijd de bescherming van de heersende klasse kan blijven genieten. De
tevens sociaal democratische SP vormt een prima tweede elftal op dit gebied.
Waarschijnlijk vertrouwen de heersers de maoïstische wortels van de SP nog niet
helemaal. Anders was hier allang het Griekse systeem ingevoerd waarbij de
sociaal democraten werden vervangen door Syriza, een zogenaamd radicale linkse
partij, die intussen braaf de orders van het internationale kapitalisme
uitvoert. Over die wortels van de SP hoeft men zich eigenlijk allang geen
zorgen meer te maken. De SP heeft nooit een echte identiteit gehad als de
vertegenwoordiger van de arbeiders, en zal dat ook niet krijgen. Van
tomatengooiers en eeuwige opposanten is men verworden tot een eenvoudige
sociaal democratische partij die alleen nog oog heeft voor de macht. Voor de
verkiezingen zei iemand dat de SP weer activistisch zou worden en dat het dus
allemaal goed zou komen. Daar hebben we weinig van gemerkt, en zelfs als dat
wel zo zou zijn, betekend het nog niets. Blind activisme zonder duidelijke
ideologische fundering is niets meer dan de doodlopende weg waarop men zich nu
bevindt.
In verschillende analyses wordt gezegd
dat men hoopt op een discussie binnen de SP over een andere politieke lijn.
Blijkbaar ziet men niet dat dit een gepasseerd station is. De kans is groot dat
er een andere leider komt, maar de koers zal niet veranderen. Daarvoor is het
huidige proces van verval al veel te ver gegaan. Er komt een punt waarop een
ommekeer niet meer mogelijk is. Dat punt heeft de SP al heel lang geleden
bereikt. Misschien merken de leden dat niet, en blijven ook ander linkse
activisten hoop houden, maar de kiezers hebben het feilloos in de gaten. Daarom
ook heeft de jarenlange stagnatie nu plaats gemaakt voor verlies. Sommige
zeggen dat het verval komt omdat de SP zich nooit echt heeft uitgesproken tegen
racisme. Als of dat de hele verklaring zou kunnen zijn. De kiezers die de SP,
zeker door de vernietiging van de PvdA, zou moeten trekken hebben wel andere
problemen dan zich druk te maken over uitspraken over racisme. Dan gaat het om
banen, de zorg, de instroom van migranten, en de gevaren van de politieke
islam. Daar zitten de zorgen van de kiezers, en precies daar laat links het
afweten.
Voordat we kijken wat soft links zou
kunnen doen, moeten we ook iets over GroenLinks zeggen. Hun winst is vooral
afkomstig uit een aanslaande media campagne waarbij Klaver het nieuwe glimmende
product was. Hij wekte hoop, vooral bij jongeren. Helaas zullen zij bedrogen
uitkomen. We zeiden het laatst al; binnen niet al te lange tijd zal Klaver de
Jonge Liberaal van het Jaar zijn, en zal hij GroenLinks het volgende kabinet
Rutte inslepen. Hij zal nog wel even moeten bewijzen dat hij betrouwbaar is,
maar dat zal wel geen probleem zijn. Na de komende Ruttetijd zal GroenLinks dan
weer 4 zetels overhouden, net als na het Kundus debacle en het zogenaamde
voorjaarsakkoord. We zien dus dat verraderspraktijken binnen GroenLinks al niet
nieuw meer zijn.
Wat zou er dan moeten gebeuren? Er is
geen echte toekomst voor links in Nederland als er niet eerst een grote
schoonmaak komt. Het zou het beste zijn als GroenLinks zou fuseren, niet met de
PvdA, maar met D’66. Dan heeft met het natuurlijke huis gevonden en kan Klaver
Pechtold opvolgen als de laatste zijn hoed aan de wilgen hangt, en een leuke
commissarisbaan opzoekt. Net als in Engeland zou je dan een liberaal
democratische stroming krijgen. Naar buiten toe heel democratisch, maar in
feite net zo dictatoriaal als de heersende klasse zelf. Het feit dat D’66 zich
al heeft teruggetrokken van het lang gekoesterde referendum standpunt is hier
van een mooi voorbeeld.
De SP kan dan met de overblijfselen
van de PvdA fuseren, en een sociaal democratische partij worden niet alleen in
daad, maar nu ook in woord. Wel zo eerlijk en gelijk een open plek creërend op
links. Voor dat we dit tot een conclusie brengen nog even dit; zolang links
niet echt notitie neemt van de zorgen en de problemen van de meerderheid van de
bevolking heeft het geen toekomst. Veel te veel terreinen zij overgelaten aan
rechts; de EU, de NAVO, vluchtelingen en migratie, en de dreiging van de
politieke islam. Als dat niet verandert zal niemand de huidige partijen meer
serieus nemen. Op dit moment is soft links net zo bruikbaar voor de arbeidersklasse
als een lege bloemenspuit in een brandend huis.
Dan zijn er ook nog activisten die
clubs als DENK en Artikel 1 als links zien. Wat een armoede als dat het nieuwe
linkse antwoord zou moeten opleveren. DENK is niet meer dan een
frontorganisatie van de Turkse AKP, en is al net zo intimiderend als de grote
broer in Ankara. Artikel 1 is een partij van egotrippers die misschien de
camera kan overtuigen, maar zeker niet de kiezer die op zoek is naar een links
alternatief. Beiden zullen dan ook geen lang leven beschoren zijn, en aan
onderlinge ruzies ten onder gaan. Daar komt nog bij dat het ontstaan van dit
soort clubs het beste bewijs is dat het troetelkind van de sociaal democratie,
de integratie, totaal is mislukt.
We zeiden het vorige week al, Nederland
heeft weer een Communistische Partij nodig, die zich laat zien en initiatief
toont. Natuurlijk hebben we niet de illusie dat het dan om een massapartij zal
gaan. In ieder geval niet in eerste instantie. Maar er is intussen wel een
behoorlijke plek op links voor een ideologisch sterke partij. Precies dat zou
de rol van een Communistische Partij moeten zijn. Door eigen principieel gedrag
andere linkse partijen opwekken tot actie, en gelijktijdig een einde maken aan
het afzakken naar rechts van veel linkse organisaties, inclusief de
vakbeweging. Het excuus dat het niet makkelijk is om een partij van de grond te
krijgen gaat niet meer op. Als rechts partijen kan opzetten, en zelfs zetels
winnen, waarom zou dat op links dan niet mogelijk zijn? Een Communistische
Partij zou een begin kunnen maken met het terugwinnen van de verloren grond, en
door eigen voorbeeld als spreekbuis kunnen optreden voor de arbeiders. Een
betere wereld is mogelijk, maar dan moeten we wel de juiste route kiezen. Een
beter moment als nu, zal er niet snel meer komen.
