Al maanden lang pakken zich donkere
wolken samen boven Turkije. De vrijheid van iedere Turk raakt meer een meer in
gevaar. Helaas schijnen maar weinigen zich hiervoor te interesseren, en het
wegkijken is intussen een nationale sport geworden. Maar intussen gaat het
allemaal nog veel verder en schrikt de bloeddictator Erdogan er niet meer voor
terug om gewoon een staatsgreep te plegen. Zonder schaamte en bijna zonder
weerwoord. De parallellen met Nazi Duitsland worden met de dag duidelijker. De
donkere wolken hebben plaatsgemaakt voor een inktzwarte lucht. Tijd dus voor
een overzicht van de laatste gebeurtenissen.
Zeker zullen er weer mensen zijn die
zeggen dat de huidige situatie in Turkije niet is te vergelijken met het
Duitsland van de jaren 30 van de vorige eeuw. Maar de feiten spreken voor zich.
In beide gevallen gaat het om een dictator die via het zogenaamde democratisch
proces aan de macht is gekomen. In beide gevallen maakt het regime gebruik van
het wegkijken in eigen land, en daar buiten, om meer greep op de macht te
krijgen, waarbij over lijken wordt gegaan. In beide gevallen wordt een
minderheid als zondebok gebruikt; in Duitsland waren het de Joden, in Turkije
zijn het de Koerden. Ook zien we dat Erdogan alle oppositie, zelfs in de eigen
partij, probeert uit te schakelen. Ook dat zagen we eerder Hitler doen.
Dit zijn de grote lijnen, maar ook de
invulling daarvan geeft wel degelijk aan dat Erdogan net zo gevaarlijk is voor
de wereld als ooit Hitler was. De ontwikkelingen van de laatste weken laten dit
duidelijk zien. Eerst heeft Erdogan het Turkse parlement er toe gebracht om de
onschendbaarheid van de meeste parlementsleden van de Koerdisch gerichte HDP op
te heffen. Dat maakt de weg vrij voor aanklachten tegen deze leden, die
vervolgens zullen worden gebruikt om hen uit te schakelen. Tijdens de debatten
hierover werden leden van Erdogan’s AKP regelmatig gewelddadig tegen HDP leden.
Het aanvallen en intimideren van andersdenkenden is altijd al een kenmerk van
de fascisten geweest. We zeiden het al eerder; of het nu om bruine of groene
fascisten gaat maakt geen verschil. De tactieken en doelen blijven hetzelfde.
Kort daarna gaf Erdogan opdracht aan
zijn eigen premier Davutoglu om ontslag te nemen. De reden is dat Davutoglu
tegen een verdere uitbreiding van de presidentiële macht was. Hij stond
dictator Erdogan dus in de weg en betaalde hiervoor met zijn baan. De dictator
schrikt er dus ook niet voor terug om opponenten in zijn eigen partij uit te
schakelen als hem dat uitkomt. Davutoglu ging zonder de strijd aan te binden.
Waarschijnlijk is hem wel vertelt dat hij zijn leven niet zeker zou zijn als
hij weigerde om de bevelen op te volgen. Er is nog een wanhopige poging van de
EU geweest om Davutoglu te redden. Euro commissaris Timmermans beweerde vorige
week plotseling dat Turkije bijna alles had gedaan om in aanmerking te komen
voor het vervallen van de visumplicht voor Turkse burgers. Dit terwijl
duidelijk is dat Turkije niet voor, maar met sprongen achteruit gaat.
Niemand begreep zijn interventie, tot
bleek dat het een poging was geweest om Davutoglu te behouden. Immers de
vluchtelingenovereenkomst tussen de EU en Turkije was met Davutoglu afgesloten
en Europa wilde de ondertekenaar van de deal niet verliezen. Het mocht niet
helpen. Davutoglu moest bij Erdogan komen en werd zonder verdere
plichtplegingen der straat op geschopt. Dit betekend dat Europa nu met een
levensgroot probleem zit. Als Erdogan zomaar iedereen kan uitschakelen en
wegschoppen, wat is die onzalige overeenkomst dan nog waard? Tot nu toe heeft
de EU naar buiten toe vermeden Erdogan te bekritiseren uit angst dat de
vluchtelingenstroom weer op gang komt. Dit ondanks de aanvallen op de
persvrijheid in het land en de moordpartijen tegen de Koerden. Europa wilde dit
alles niet zien.
Nu kan men er echter niet meer
onderuit om de situatie als zorgelijk te zien. De ruzie over de visumplicht is
hier nu het kernpunt van. Europa eist dat Erdogan de antiterreurwet aanpast die
de AKP dictator gebruikt om zijn tegenstanders uit te schakelen. Erdogan
weigert dit te doen. Europa zal nu moeten bewijzen of het nog een beetje
ruggengraat over heeft, of verder kruipt voor de Turkse despoot. De beslissing
hierover zal uit eindelijk bij Merkel liggen. Zij is immers de architect van de
deal. Tot nu toe heeft ze gekropen voor Erdogan. Het gaat interessant worden om
te zien of ze deze vernedering ook nu nog vol kan houden. De tegenstand in
Duitsland en in de rest van Europa tegen deze lijn wordt intussen steeds
groter.
Overigens kunnen we ook hier weer een
parallel met de jaren 30 zien. Ook toen kropen de westerse landen voor Hitler
en sloten het akkoord van München af. Zo hoopte men oorlog te voorkomen. Valse
hoop, zo bleek al snel. Hitler werd alleen maar sterker en brutaler. Je zou de
vluchtelingendeal kunnen zien als het akkoord van München van deze tijd. Het
bewijst ook dat de Europese landen niets hebben geleerd van de geschiedenis.
Hoe meer je aan een fascist toegeeft hoe groter het gevaar wordt.
Intussen gaat Erdogan door met het
vernietigen van de Koerdische steden in het zuid oosten. Hij gebruikt zware
wapens en chemicaliën. Iedere demonstratie wordt met veel geweld neergeslagen.
Journalisten die bewijzen leveren dat Erdogan wapens levert aan het
terroristische Al Nusra front worden voor jaren achter de tralies gezet. Ze
zouden staatsgeheimen hebben onthuld. In het hele land hangt een sfeer van
intimidatie en geweld. Zelfs de Turkse gemeenschappen in Europa ontsnappen hier
niet aan. Hitler aan de Bosporus droomt ondertussen van een groot Turkije,
macht in het Midden Oosten en uiteindelijk wereldmacht. Meer bewijzen zijn er
niet nodig. Hij dreigt zelfs met een oorlog tegen Rusland. De vaststelling dat
hij een gevaar voor de wereld is, en heel snel uitgeschakeld moet worden om erger
te voorkomen, is dus niet overdreven.
Het blijft vreemd dat het Turkse volk
dit niet wil zien. Aan de andere kant, ook veel Duitsers wilde de zwarte kanten
van Hitler niet zien. Pas toen de oorlog hen inhaalde gingen de ogen open, toen
het te laat was. Misschien dat het Turkse volk eerder wakker kan worden. Uit
eigen belang en zelfbehoud. Helaas is hier op dit moment nog niets van te
merken. Men is blind voor de corrupte kant van de familie Erdogan, en men
vraagt zich niet af waarom zijn kinderen zulke grote fortuinen hebben veroverd.
Dat dit door corruptie en illegale oliedeals met de ISIS is gebeurd kan bijna
niemand wat schelen. Ook Europa wil dit liever niet weten.
Er zijn nu tekenen dat tenminste in
Europa de maat vol begint te raken. Er zijn geruchten dat sommige landen de
vluchtelingendeal met Erdogan willen schrappen. Het geld dat nu voor Turkije is
bestemd zou dan naar Griekenland gaan om een soort tussenbarrière te vormen die
de Europese grenzen moet beschermen. Het schrappen van de visumplicht zou dan
ook van de baan zijn. Europa zou weer openlijk afstand van Erdogan en zijn
fascistische chantagepraktijken kunnen nemen. Of de geruchten kloppen is nog
niet met zekerheid te zeggen. De ervaringen van de laatste maanden doen het
ergste vrezen.
Toch is het niet uitgesloten dat
Erdogan met het wegsturen van Davutoglu zijn hand heeft overspeeld. Voor
Turkije zelf maakt dit weinig uit. Als de AKP dictatuur niet wordt vernietigd
zal het land steeds meer in een openlucht gevangenis veranderen, wie de nieuwe
premier ook is. Precies dat is een tragedie voor alle betrokkenen. De
geschiedenis heeft de neiging zich ter herhalen als er niet op tijd wordt
ingegrepen. Jammer genoeg is er van dit ingrijpen richting Turkije nog
nauwelijks iets te bespeuren. We kunnen dan ook niet anders dan vaststellen dat
alle signalen op rood staan.
