Soms is het goed om even af stand te
nemen van waar we dagelijks mee bezig zijn. Even een stap naar achteren om naar
bepaalde onderwerpen te kijken, die vanzelfsprekend lijken, maar het vaak niet
zijn. Deze keer kijken we op die manier naar verkiezingen binnen de zogenaamde
parlementaire democratie. Schieten we met verkiezingen iets op, of zijn het
alleen maar vertragingsmechanismen van de heersende klasse om ons bezig te
houden en gelijktijdig af te houden van het echte werk? De gebeurtenissen van
de laatste maanden geven wel wat antwoorden.
Jarenlang hebben linkse activisten er
van gedroomd om ergens in Europa een echte linkse regering aan de macht te
krijgen. Dan bedoelen we niet een slappe sociaal democratische regering, of doelen
we op andere soft linkse clubs zoals in Nederland de SP en GroenLinks. We
hebben het dan over een regering van linkse socialisten of communisten die op
principiële basis gaat proberen om het socialisme in te voeren. Terwijl we hier
over droomden hebben we ook altijd geweten dat zo’n regering, als het er ooit
echt van zou komen, met enorme tegenstand te maken zou krijgen, zo wel van uit
het binnen als het buitenland. Het kapitalisme zou zich weren, en hier bij
zeker niet kinderachtig zijn. We hielden rekening met een staatsgreep, of zelfs
een Amerikaanse invasie. Immers, iedereen die zich tegen Washington keert, kan
op een interventie rekenen.
Jammer genoeg is zo’n regering er in
Europa nooit gekomen, dus hebben we ook de gevolgen in de praktijk nooit kunnen
zien. Maar de ontwikkelingen van de laatste tijd hebben toch wel een tipje van
de sluiter opgelicht, zodat we nu wat conclusie kunnen trekken. Laat door deze
woorden niemand denken dat er ergens ongemerkt wel zo’n regering is verschenen,
want dat is natuurlijk niet het geval. Maar we hebben intussen wel de reactie
van de heersende klasse op de populisten en hun overwinningen gezien, en dat
maakt al veel duidelijk. Wetende dat de populisten eigenlijk zelf ook onderdeel
van het systeem zijn, is de huidige reactie van de heersers dubbel zo hard
voorspelbaar als het om een linkse regering zou gaan.
Maar we leren van de huidige tijd wel
dat de elite helemaal geen staatsgreep nodig heeft om tegenstanders, die naar
hun mening het systeem bedreigen, uit te schakelen of om te draaien. Tot nu toe
is het voorbeeld van Trump in Amerika het meest duidelijke. Na zijn verkiezing
gingen er binnen kringen, van bijvoorbeeld de Democraten, stemmen op om Trump
met een soort staatsgreep te verjagen. Gelijksoortige taal hebben we ook van
officieren in Engeland gehoord die Jeremy Corbyn niet als premier willen zien.
Maar intussen is duidelijk dat de heersende klasse heel andere wapens hanteert.
Men gebruikt de media om beschuldigingen en geruchten te verspreiden, en de rechtbanken
om maatregelen van de nieuwe leider te blokkeren of onmogelijk te maken. Dit
alles hebben we in de laatste maanden in Amerika gezien, en we kunnen er vanuit
gaan dat bijvoorbeeld Le Pen met dezelfde zaken geconfronteerd zal worden als
ze ooit president van Frankrijk wordt. Ook Wilders heeft in Nederland kunnen
zien dat het systeem veel pijlen op de boog heeft om ongewenste ontwikkelingen
te stoppen.
Eigenlijk moeten we hier niet verbaasd
over zijn, want het systeem heeft velen jaren gebouwd aan een netwerk van
wetten en regels, gecombineerd met allerlei reactionaire bondgenootschappen, om
de echte wil van het volk geen kans te geven. Of het nu om rechts of links
gaat, als er veranderingen op til zijn gaan deze noodmaatregelen meteen werken.
Een tegenstander van het systeem, die ondanks alle tegenwerking toch wordt
gekozen, maakt dus geen enkele kans. Hij of zij zal op allerlei manieren aan de
schandpaal worden genageld door de geheime diensten en de media, en
gelijktijdig zullen er altijd kandidaten te vinden zijn, die via rechtszaken
alle beslissingen van de nieuwe regering blokkeren, verbieden, of op zijn minst
heel lang uitstellen. De botte bijl van een staatsgreep kan dus begraven
blijven.
Sommige zullen zeggen dat dit de
bescherming van de democratie is. Dat is de grootste leugen van allemaal. Ten
eerste bestaat er nergens in Europa echte democratie, en ten tweede gaat het
hier niet om het beschermen van de democratie, maar om het verdedigen van de
macht en de privileges van de heersende klasse. Het systeem is gebouwd om hun
belangen te beschermen en nergens anders voor. De illusie van democratie, en de
kruimels die erbij horen, zijn alleen camouflage om de ware aard van het
systeem verborgen te houden. De machthebbers willen hun macht niet meer dan
nodig tonen. Door de opmars van de populisten zijn ze daar wel enigszins toe
gedwongen, en dan kunnen we even naar binnen kijken en onze conclusies trekken.
Hoe zien die conclusies er dan uit? Ten
eerste moet duidelijk zijn dat je als activist, maar ook als volk in het
algemeen, met geen enkele verkiezing wat opschiet. Het is gewoon het
uitwisselen van poppetjes om ons het idee te geven dat we wat te zeggen hebben,
terwijl er niets verandert. Via de parlementaire weg zal er dus ook nooit iets
veranderen, en er zal ook geen betere wereld ontstaan. Wordt je als
tegenstander toch gekozen, is dat een loze overwinning, want je kunt nog steeds
niets uitrichten. Kortom; het mee doe aan verkiezingen en ook het stemmen
hebben onder het huidige systeem geen enkele zin. Het kost alleen maar geld en
energie, zonder dat we er een centimeter verder mee komen.
Als we echt iets willen veranderen is
een opstand of een revolutie de enige bruikbare weg. Alleen door de illusie te
doorbreken en alle banden door te snijden, kunnen we doordringen tot het
centrum van de macht. Hiervoor moeten alle nodige middelen worden ingezet.
Alleen door het systeem met wortel en tak te vernietigen en uit te roeien,
zullen we de huidige impasse kunnen doorbreken. Als we de systeem media onschadelijk
maken, de schadelijke bondgenootschappen verbreken, en ook de rechtbanken van
de klasse justitie hun macht ontnemen, zullen we een kans maken om eindelijk de
arbeidersklasse (de meerderheid) aan de macht te brengen. Het leven op hoop en
illusie heeft over al die jaren niets, maar dan ook niets opgeleverd. Als we de
ware gang van zaken onder ogen zien, en er ook naar handelen, maken we
tenminste een kans om iets te veranderen. Verkiezingen zijn onzin, alleen
revolutie heeft zin.
