In de laatste weken heeft Griekenland op
zo’n manier de media gedomineerd dat het moeilijk is om in herinnering terug te
roepen hoe dit hele probleem eigenlijk is begonnen. Het had niets te maken met
een verkeerde politiek in Griekenland, en in feite was de economische crisis
van 2008 ook maar een bijkomende factor. Het fundament van het huidige conflict
tussen Griekenland en de andere Eurolanden vinden we in de grootheidswaanzin
van een kleine groep Eurofielen, en de domme volgzaamheid van de rest van
Europa. Laten we daarom terug gaan naar het begin, en op die manier de ware
schuldigen aanwijzen.
Vanaf het ontstaan van de EEG zijn er
plannen geweest voor een bepaalde Europese eenwording. Maar door de meeste deskundigen
werden deze plannen afgedaan als dagdromerij. Toch kregen deze wilde ideeën wel
degelijk een vaste vorm, vele jaren later, toen men een start maakte met een
project dat de naam Agenda 2010 kreeg. Dit onzalige plan had als doel om de
Europese Unie in 2010 te laten concurreren met de VS, op dat moment nog de
enige super power. Om op het wereldtoneel te kunnen concurreren moest de EU
veel meer een eenheid worden, en er waren een aantal verschillende elementen,
die dit moesten bewerkstellingen. De meeste extreme Eurofielen onder de
Europese leiders droomden van een Verenigde Staten van Europa, en zagen Agenda
2010 als de weg daar naar toe. Maar dit werd maar zelden uitsproken omdat een
Europese superstaat niet populair was en is onder de volkeren. We kunnen dus
gerust stellen dat Agenda 2010 een dubbele bodem had.
Zoals gezegd waren er om de doelen van
Agenda 2010 te bereiken een aantal elementen nodig. Ten eerste moest er meer
politieke eenheid komen, wat inhield dat Europa met een stem zou moeten spreken.
Er werden plannen gemaakt voor een eenheidsmunt, de Euro, en de binnengrenzen
werden opengesteld. Ook zou het Europees Parlement en de Raad van Europa veel
meer macht krijgen. Dan was er nog een element dat erg schadelijk was voor veel
mensen in Europa die het minder breed hadden. Veel wetten zouden worden
gelijkgeschakeld, inclusief de sociale zekerheidswetten. De gelijkschakeling
gebeurde niet naar boven richting het beste systeem, maar naar beneden, zodat
het in feite een ordinaire bezuinigingmaatregel was. Dit alles zou Europa
fitter moeten maken om de grote internationale concurrentieslag aan te kunnen.
Zo hoopte men een plaats naast de Amerikanen te kunnen innemen. Het was vooral
een project van de bankiers en hun politieke vriendjes, de gemiddelde Europaan
werd alleen maar armer en minder beschermd.
De elementen werden stuk voor stuk
ingevoerd, inclusief de Euro intussen meer dan 10 jaar geleden. Niet alle leden
van de EU konden lid worden van de zogenaamde Eurozone. Er moest aan strikte
voorwaarden worden voldaan. Maar al vanaf het begin hielden de EU leiders zich
niet aan hun eigen voorwaarden. De grote fout was dat de voorwaarden hetzelfde
waren voor sterke en zwakken economieën binnen de EU. Om de zwakkere landen
toch te laten deelnemen, men wilde immers maximale eenheid, konden deze landen,
zoals Griekenland, grote leningen krijgen die hen toch in staat stelden aan de
Euro mee te doen. Maar de marges waren zo smal dat het kleinste probleem een
land al snel in de problemen kon brengen. De criminele bankiers van het IMF en
de Wereld Bank wisten dat natuurlijk ook, maar geld lenen deden ze toch. De
voor de hand liggende risico’s werden gewoon genomen.
Op dit punt moeten we vaststellen dat
de Amerikanen deze hele ontwikkeling met zorg volgden. Natuurlijk wist men in
Washington dat Europa nog heel lang geen echte concurrent zou kunnen zijn, want
de verdeeldheid en de problemen waren veel te groot. Maar de Yanks waren er
toch niet gerust op. Iedere uitdaging die de Amerikaanse wereldheerschappij ook
maar enigszins bedreigd, wordt meteen als vijandig gezien. Op dit gebied, en op
vele anderen, zijn de Amerikanen hyper paranoïde. Het is dan ook niet
verwonderlijk dat de Amerikaanse geheime dienst, NSA, waar mogelijk Europese
leiders en regeringen bespioneerde, met als doel vooral bedrijfs en economische
informatie te verkrijgen. Pas nu komt naar buiten hoe wijd verspreid deze
spionage was. De Amerikanen wilde met alle middelen verhinderen dat Europa een
echte concurrent ging worden. Niet alleen wil men geen concurrentie, maar de
Amerikanen beschouwen Europa ook als een gehoorzame kolonie, die het niet moet
durven om een eigen mening te hebben.
Ondanks dit alles gingen in Europa de
voorbereidingen voor Agenda 2010 gewoon door. Terwijl dit in volle gang was
kwam de schuldencrisis van 2008. Een crisis waar Europa nog steeds mee
worstelt, tot aan de dag van vandaag. Maar het is wel belangrijk om hierbij te
vermelden dat deze crisis zijn oorsprong in Amerika vond en snel naar Europa
werd geëxporteerd. Toeval? We kunnen met zekerheid vaststellen dat niets wat de
Amerikanen doen toeval is. De crisis maakte weliswaar slachtoffers in de VS,
maar de schade in Europa was vele malen groter. Binnen de kortste keren was
Europa zo in de ban van deze crisis dat Agenda 2010 meteen vergeten was. Het
werd immers een kwestie van overleven, en dan verdwijnen experimenten heel snel
naar de achtergrond.
Een van de belangrijkste factoren was
dat de zwakkere landen, door de smalle marges, al snel in de problemen raakten
en hun schulden niet meer konden aflossen. Het ging hierbij ondermeer om
Griekenland, Cyprus, Portugal en Ierland. Ook Spanje en Italië raakten in de
problemen. In Brussel was men bang dat een groot aantal banken en in feite de
hele Eurozone in elkaar zou storten. Voor de Eurofielen rampzalig en voor de
meer gematigden een risico dat men niet durfde nemen. Er kwamen dus
hulppakketten van miljarden Euro’s, die de boel overeind hielden. Voor alle
duidelijkheid; dit geld ging vooral naar de banken en de rest van de financiële
sector. De gewone mensen zagen van deze zogenaamde noodhulp geen cent. Sterker
nog; zij werden alleen maar verder uitgeknepen en verarmde met de dag.
Intussen lachten de Amerikanen in hun
vuistje, want het opklimmende Europa had in een grote klap een spectaculaire
noodlanding gemaakt, en het woord concurreren was voorlopig uit het Europese
woordenboek geschrapt. Het is niet te bewijzen dat de Amerikanen de crisis van
2008 zelf hebben uitgelokt om de Europese eenwording te verstoren, maar de kans
is wel groot dat dit inderdaad zo is gegaan. Nu zal men zeggen dat ook de
Amerikanen schade hebben geleden. Dat klopt, maar het is zeker niet de eerste
keer dat de Amerikanen hun eigen belangen op korte termijn schade toe brengen
om op de lange termijn te profiteren. Hier op komen wij later nog terug.
Het herstel in Europa moest bereikt
worden met maar een medicijn; bezuinigen. Dit medicijn werd vooral door de
Duitsers door de strot van de andere EU landen geduwd. Merkel werd het symbool
van bezuinigen tot op het bot. Het is dan ook niet voor niets dat zij in veel
landen als bloedzuiger wordt gezien. De meeste landen accepteerden de Duitse
dictaten die als vanzelf EU dictaten werden. De grootste probleemlanden, zoals
Griekenland, kregen steeds opnieuw een hulppakket. Maar het mocht niet baten,
en zo komen we uit bij het schuldendrama dat we de laatste weken hebben zien
ontvouwen. Want het mag dan wel zo zijn dat Agenda 2010 van tafel is verdwenen,
de elementen die er voor dit project ontwikkeld moesten worden zijn wel blijven
staan. Dus ondervind Europa hier alleen maar de lasten, maar zeker niet de
lusten van.
Het hele Europroject is een dure
mislukking geworden. Zo duur dat niemand, maar dan ook niemand binnen de
Europese elite ooit zal willen toegeven dat het daadwerkelijk een mislukking
is. Toen bleek dat Griekenland zijn schulden niet kon betalen begon er een
traject van onderhandelen, dreigen en intimideren. Er kwam een referendum onder
het Griekse volk, met een Nee stem tegen de Europese plannen. Maar de financiële
strop werd zo hard aangetrokken dat Griekenland nu heeft ingestemd met een
pakket aan “hervormingen” dat niet anders kan worden gezien als de uitvoering
van een EU staatgreep. Griekenland heeft geen macht meer over de eigen middelen.
Merkel en Co hebben de Tsipras regering nog net niet de laan uit gestuurd, maar
het zit er dicht bij.
Dat Syriza uiteindelijk zou inzakken
zat er altijd in. We schreven al eerder dat de partij voor een groot deel uit
sociaal democraten bestaat. Sociaal democraten kiezen uiteindelijk altijd de
kant van de heersers, en keren zich tegen het eigen volk. Op zich is het al een
wonder dat het verzet zo lang heeft geduurd en dat er zelfs een referendum aan
te pas kwam. Tsipras zal nu ter verdediging zeggen dat Griekenland nu over een
periode van 3 jaar meer dan 80 miljard Euro aan leningen zal krijgen, terwijl
hij maar om 50 miljard had gevraagd. Hij zal ook nog beweren dat hij er uit
heeft gehaald wat er in zat. Maar dat is onzin. Hij heeft de Griekse
soevereiniteit gewoon in handen van de Europese politieke en financiële
terroristen gelegd. Zijn volk toonde in het referendum politieke moed, die door
hem vervolgens werd verraden.
Hij had ook gewoon kunnen weigeren en
Griekenland uit de Euro kunnen leiden. Misschien zelfs uiteindelijk uit de hele
Europese Unie. Dat zou de weg van een Communist en revolutionair zijn geweest.
Maar Tsipras is geen van beiden. Hij is niet veel meer dan een burgermannetje
met wat progressieve ideeën. Meer niet. Al diegenen die na het referendum, en de
grote Nee stem, riepen dat Syriza de nieuwe hoop voor links is, hebben de hele
zaak niet goed begrepen. Tsipras laat zelfs zijn eigen parlementsleden barsten
en kiest voor de oppositie om de antivolks maatregelen door te drukken. Als dat
de nieuwe hoop van links is, ziet de toekomst er zwart uit.
Toch is ook de Europese Unie, en dan
vooral de Eurozone niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Voor het eerst
waren er grote barsten te zien in het Eurofront. Zelfs Merkel, die aanstuurde
op het uitsluiten van Griekenland, kreeg van een aantal landen de wind van
voren. Zelfs de politieke dwerg Hollande durfde tegen haar in te gaan. Dat is
Merkel niet gewend. Normaal gesproken wordt ze gehoorzaamd en daarmee uit. Nu
werd ze plotseling een van velen, in plaats van het boegbeeld van de
bezuinigingspolitiek. Dat is even wennen voor deze geestelijk dochter van
Thatcher. Ze was trouwens ook niet te enige die zich te buiten ging. Tijdens de
urenlange vergaderingen werd er gescholden en gedreigd. Het gaf een goed beeld
van het niveau van politiek Europa anno 2015, dat intussen beneden alle peil is
gezakt. Dan is er nog de schade voor de individuele regeringen. Een aantal had
geroepen dat ze nooit zouden toestaan dat er nog meer geld naar de Grieken
ging. Ook Rutte had deze belofte afgelegd aan zijn kiezers. Opnieuw zijn het
leugenaars gebleken, en dat is een nieuwe deuk in het toch al gehavende harnas.
Dit doet de vraag ontstaan hoe het nu
verder zal gaan met de Eurozone. Op zich heeft de chaos van de laatste weken al
laten zien dat het hele project een langzame maar zekere dood aan het sterven
is. De problemen zijn immers nog lang niet voorbij. Griekenland kan zo weer
omvallen en wat te denken van een land als Roemenie, dat ook op de rand van de
afgrond balanceert. De Europese eenwording van de Eurofielen gaat er niet
komen. Wat blijft is een berg schulden en bezuinigingen zonder einde voor ons
allemaal. Dat zal niet lang meer goed gaan. Iedereen die juicht over de nu
gesloten deal danst in feite op zijn eigen graf. Jammer is alleen dat er nog
veel meer schade zal volgen door dit mislukte project dat kunstmatig in leven
wordt gehouden. Niemand heeft immers de moed om de stekker er definitief uit te
trekken, hoe nodig dat ook moge zijn.
De enige die profiteert van deze Europese
chaos is Amerika, dat zich als lachende derde opstelt. Van Europese
concurrentie gaat niets meer komen, en de onderlinge haat en nijd is in de
laatste maanden alleen maar erger geworden. Een zwak Europa is goed nieuws voor
de Yanken. Immers nu zal de kolonie aan de andere kant van de oceaan zich helemaal
niet meer verzetten tegen de meesters in Washington. De kruipers, die zich
Europese leiders noemen, zullen nog meer buigen voor het Amerikaanse
imperialisme. De volgende onderwerping van Europa zit er al aan te komen met
het nieuwe TTIP handelsverdrag. Er is een duidelijk les te trekken uit deze
hele zaak; we worden in Europa geregeerd door criminelen en financiële
terroristen zonder geweten en inhoud. Dat is iets wat we nooit moeten vergeten,
en wat aan de basis moet staan van onze dagelijks strijd. Het gevecht is nog
lang niet afgelopen, sterker nog; het begint pas.
