HET MOERAS DAT KIEV HEET

Door de vele internationale conflicten en ontwikkelingen is de situatie in de Oekraïne voor grote delen uit het nieuws verdwenen. Dat is jammer, want juist nu zijn er in de Banderastaat Oekraïne zaken gaande die aangeven dat het Kiev regime steeds meer op de rand van de afgrond balanceert. Het is al langere tijd bekend dat de Oekraïense economie praktisch is ingestort en dat alleen geld uit het westen Kiev overeind houdt. De junta in Kiev kan ieder moment failliet gaan. Maar intussen wordt deze ondergang ook steeds meer zichtbaar in het gewone leven. Lege schappen in de supermarkten en winkels zijn geen uitzondering meer, en de productie staat in feite compleet stil. Steeds vaker laten de burgers zich horen, en er zijn bijna iedere dag demonstraties. Niet alleen in Kiev, maar ook in andere steden. De bevolking is Poroshenko en zijn bende uitbuiters meer dan zat. De enige die nog goed verdient in het land is Poroshenko zelf, die zijn fortuin met de dag ziet toenemen.

Het is alleen de vraag hoe lang hij nog van de opbrengst van zijn dievenpraktijken kan genieten. Er komen er immers steeds meer die hem naar het leven staan. Een paar weken geleden brak er in een grensstad een schietpartij uit tussen de fascistische bende Rechtse Sector en een groep plaatselijke criminelen. De ruzie ging over het verdelen van invloedsgebieden, en tijdens het schieten vielen er ook burgerslachtoffers. Toen de politie probeerde om de fascisten op te pakken braken zij door een wegblokkade heen en verdwenen. In Kiev sprongen meteen alle alarmlichten op rood. De junta riep dat de verantwoordelijken voor de schietpartij bestraft moesten worden, en dat de Rechtse Sector en andere gelijksoortige bendes de wapens moeten inleveren. Dit leverde weer een woedende reactie van de leider van de Rechtse Sector op die voorspelde dat Poroshenko binnenkort ergens in een kelder zal worden vermoord.

Het begon nu echt spannend te worden want de Rechtse Sector was een van de steunpilaren van de Maidan, en hierdoor voelt de organisatie zich boven iedere wet verheven, voor zover er nog wetten zijn in de Oekraïne. Leden van de groep trokken naar Kiev om te protesteren en op 21 juli riep de leider van de groep tijdens een demonstratie van 6000 fascisten een “nieuwe revolutie” uit. Er zou ook een referendum komen om de huidige junta de deur te wijzen. Het was dus duidelijk dat beide kanten het spel hoog speelden, met veel harde woorden en dreigementen. De hoofdeis van de Rechtse Sector is dat de junta weer de Donbass gaat aanvallen in plaats van op te treden tegen de fascistengroepen. Je zou denken dat de confrontatie nu echt gaat komen. Maar in feite gebeurt er bijna niets. Wat zijn daar de oorzaken van?

Ten eerste lijkt het er op dat de Rechtse Sector niet genoeg kracht en aanhang heeft om de junta echt te kunnen bedreigen. Ze kunnen demonstreren en wat rellen veroorzaken, maar een echte greep naar de macht doen zit er op dit moment niet in. Blijkbaar durven ze hier ook hun gewapende groepen niet in te zetten. Gelijktijdig moeten we vaststellen dat Poroshenko en de rest van de junta het niet aandurven om de Rechtse Sector te ontwapenen of te verbieden. Tot nu blijft het bij dreigementen over en weer. Hoe dit uiteindelijk zal aflopen is niet te voorspellen, maar het is wel duidelijk dat de chaos alleen maar groter aan het worden is. Daar komt nog bij dat Poroshenko op dit moment niet aan de fascistische eis kan voldoen om de Donbass opnieuw aan te vallen. Een aanval zou voor Poroshenko wel een oplossing kunnen zijn, die hem de mogelijkheid biedt om een aantal problemen uit de weg te gaan.

Toch komt de aanval niet, ondanks het feit dat veel analisten dit in het voorjaar al hadden verwacht. Hier voor lijken er verschillende redenen te zijn. Kiev weet nu al dat een nieuwe aanval waarschijnlijk ook een nieuwe nederlaag zal betekenen. Tot nu toe is dat twee keer gebeurd, en het militieleger in Novorossia is nu veel sterker en beter georganiseerd dan vorig jaar. Kiev zou bij een aanval dus zeker verliezen en waarschijnlijk meer terrein prijs moeten geven. Als dat gebeurd zal de junta het waarschijnlijk niet overleven.

Daar komt nog bij dat in geval van een nieuwe opleving van de oorlog het IMF geen geld meer zal geven. Dat is al in bedekte termen gezegd. Als deze steun wegvalt, stort het hele financiële kaartenhuis in elkaar. Porky the Pig, zoals Poroshenko bekend staat, zit dus in een heel moeilijke positie. Aan de ene kant kan hij niet aanvallen, aan de andere kant kan hij ook niet de Akkoorden van Minsk uitvoeren. Als hij dat laatste wel doet om een einde aan de oorlog te maken zullen de fascisten zeker in opstand komen en naar alle waarschijnlijkheid ook hun wapens gebruiken. Dan is er weer een nieuwe burgeroorlog geboren. Om nog enigszins te kunnen overleven heeft Poroshenko er voor gekozen om maar steeds te blijven beweren dat hij Minsk II uitvoert, terwijl hij gelijktijdig op de steden van Novorossia blijft schieten.

Intussen voeren de leiders van Novorossia de spanning nog wat meer op. Onlangs is besloten om ook de minder zware wapens zoals tanks en pantserwagens tot op 3 kilometer van het front terug te trekken. Dit zet nog meer druk op de junta omdat het steeds opnieuw toont dat Kiev de voorwaarden van Minsk II niet vervult. Op zijn beurt levert dat weer druk vanuit Frankrijk en Duitsland op om wel aan de voorwaarden te voldoen. Deze twee landen hebben immers de Akkoorden van Minsk in februari meeondertekend, en zijn dus ook medeverantwoordelijk voor de uitvoering. We kunnen dus gerust stellen dat Kiev steeds verder in het eigen moeras verzinkt.

Voor de milities is de terugtrekking van de minder zware wapens geen probleem, omdat in geval van een aanval door het Kiev leger de wapens heel snel weer op hun oude plaatsen aan het front terug kunnen zijn. Het drukmiddel levert dus geen risico’s op. Maar het is wel een tactiek die bij de huidige situatie past. De oorlog is praktisch bevroren, en dat geeft de Republieken Donetsk en Lugansk de kans om aan de opbouw te werken. Er komen steeds meer instellingen die ook daadwerkelijk functioneren, er worden pensioenen uitbetaald, beslissingen over verkiezingen genomen, en er komt steeds meer erkenning van buiten af. We kunnen gerust stellen dat de republieken zich aan het vestigen zijn, met alles wat daarbij hoort. Er zijn intussen eigen paspoorten, postzegels en diploma’s voor studenten en scholieren. Ook wordt er veel werk gemaakt van de wederopbouw van de steden. Hierbij komt er veel hulp van Rusland. Ook de hulpkonvooien gaan nog steeds door.

De beschietingen door de fascisten richten wel steeds nieuwe schade aan en er vallen ook slachtoffers. Maar voor Novorossia is de huidige situatie de beste oplossing op dit moment. Deze mening wordt ook door Moskou gedeeld. President Poetin wacht rustig af en kijkt toe terwijl Kiev zich steeds verder in de nesten werkt. Dat kan hij nog lang volhouden want er is op dit moment geen enkele haast. De sancties die het westen heeft opgelegd werken bijna niet, en als er al een resultaat is, dan is het dat Rusland steeds meer dingen zelfstandig doet, zonder hulp van het westen. Dat is een versterking van het land en een vooruitgang voor het Russische volk. Dit beleid was al langer gepland, maar het kan nu veel sneller worden uitgevoerd.

Wat het westen ook met de Oekraïne van plan was, we kunnen nu gerust stellen dat het een grote mislukking is geworden. Men blijft de fascisten in Kiev steunen, wetende dat het hele project is mislukt. Dit toegeven zou natuurlijk gezichtsverlies zijn, en daar is men nog niet aan toe. Voor de lange termijn zou Rusland graag een Oekraïne zien dat weer als een onafhankelijk land gaat functioneren. Dan moeten de fascisten verdwijnen en alle plannen voor lidmaatschap van de NAVO of de EU geschrapt worden. Als dit gebeurd zou er een federatiestructuur kunnen worden opgezet waarbij de Donbass onderdeel van de Oekraïne kan blijven met een uitgebreide autonomie.

Zover is het nog niet, maar Moskou heeft geen enkele haast. De Krim is intussen een vast onderdeel van de Russische Federatie en ook dat begint in het buitenland erkend te worden. Vorige week bezocht een delegatie van Franse parlementsleden het gebied en was verbaasd over de goede sfeer. Wat ze aantroffen was totaal niet in overeenstemming met de westerse propaganda. De delegatie maakte duidelijk dat de westerse sancties niet terecht zijn en in feite geschrapt moeten worden. Het was de eerste keer dat een westerse delegatie naar de Krim kwam en in Moskou wordt dit gezien als de eerste stap richting een doorbraak.

We kunnen zonder meer vaststellen dat het westerse front langzaam afbrokkelt, en dat zullen ze binnenkort ook in Kiev merken. Een opleving van de oorlog is nog steeds niet uit te sluiten, maar een nieuwe Kiev aanval zal Novorossia alleen maar in staat stellen om nog meer steden te bevrijden. Het zal zeker nog een hele poos duren voordat er een echte oplossing is. Maar het is duidelijk dat Novorossia en Rusland aan de winnende hand zijn. Kiev en het westen kunnen alleen maar verliezen, en dat kon nog wel eens een hele hoge rekening worden.

EEN WAARSCHUWING AAN DE POLITIEKE ELITE

Deze keer willen we beginnen met een vraag. Een vraag die eigenlijk zo voor de hand ligt dat hij nooit of nauwelijks wordt gesteld. En toch is het een vraag die voor onze toekomst van het grootste belang is. Is er eigenlijk nog iemand die gelukkig is in dit land? Als we deze vraag stellen is hij gericht aan de gewone mensen. Niet aan de kleine rijke minderheid, want met genoeg geld kun je overal gelukkig zijn. Als we deze vraag stellen aan de bevolking, moeten we er bij zeggen dat het idee, dat over de laatste jaren ontstaan is, aangeeft dat het antwoord waarschijnlijk Nee zal zijn. Veel meer is het de onvrede, de frustratie, de woede en de machteloosheid die door onze straten zweven. Meestal wordt het niet duidelijk onder woorden gebracht, en vaak worden de gevoelens ook verscholen. Maar over het algemeen kunnen we vaststellen dat de meeste mensen waarschijnlijk niet gelukkig zijn in het Nederland van 2015, en dat is ook geen wonder.

Veel mensen zijn het intussen vergeten en de betrokken generaties sterven uit, maar toen meteen na de Tweede Wereld Oorlog de wederopbouw begon, was er sprake van bittere armoede in Nederland. De lonen waren laag, een aantal zaken waren nog op de bon en aan een woning was bijna niet te komen. Niet dat het Nederlandse kapitaal plotseling arm was geworden, verre van dat. De wederopbouw werd juist voor hen het instrument om de bevolking zoveel mogelijk te kunnen uitbuiten. Iedereen die zich verzette, door bijvoorbeeld in staking te gaan, werd als een soort verrader neergezet en kon op ontslag rekenen. Een voordeel was nog wel dat de arbeidersklasse nog behoorlijk georganiseerd was. Daardoor werd het over de jaren mogelijk om door strijd een aantal verworvenheden en verbeteringen te bewerkstellingen. Er kwam een 5-daagse werkweek, er werden meer betaalbare woningen gebouwd, de lonen konden omhoog en stap voor stap ontstond er een betere gezondheidszorg en later de welvaartstaat.

Al deze zaken waren geen gunsten van het kapitaal, zij waren het resultaat van harde en verbitterde strijd. De vakbonden waren toen nog echte vakbonden, en natuurlijk was er de CPN om het vuur van de klassenstrijd aan het branden te houden. De CPN heeft nooit in Nederland geregeerd, maar haar aanwezigheid, en het bestaan van de Sovjet Unie maakten dat het Nederlandse kapitaal concessies deed om de arbeiders bij het communisme vandaan te houden. Op zich waren de concessies kruimels van de tafels van de rijken als we het vergelijking met wat de elite zelf binnen sleepte, en een socialistisch Nederland is het nooit geworden. Maar voor veel mensen ging het wat beter en dat werd terecht als een duurbetaalde verworvenheid gezien.

Dit alles bleef wel zo’n beetje in stand tot de jaren 80 van de vorige eeuw. Toen werd bezuinigen het motto en later ook het privatiseren. De bevolking werd weer meer uitgeknepen en het resultaat van dit alles kunnen we elke dag om ons heen zien. Nederland is weer het koude, kille, berekenende land dat het ook in de jaren 30 was. Hoe heeft het kunnen gebeuren dat zo veel verbeteringen die in strijd waren afgedwongen intussen weer zijn geschrapt of in ieder geval tot op het bot teruggesnoeid? Waarom hebben we dit allemaal toegelaten zonder verzet? Verzet is er natuurlijk wel geweest, maar meestal was het niet voldoende.

Laten we eens kijken hoe het Nederlandse systeem het heeft klaar gespeeld dat de arbeidersklasse weer monddood en zonder strijdmiddelen achter is gebleven. We kunnen gerust stellen dat hier een hele lange campagne van de elite aan vooraf is gegaan. Langzaam maar zeker is het er bij de arbeiders ingestampt dat we allemaal dezelfde belangen hebben en dat het ons allemaal goed zal gaan als het Nederland goed gaat. Dat voor dit soort beleid meestal de werkers de offers moeten brengen werd met wat kruimels handig gecamoufleerd. Mensen die de klassenstrijd kennen weten dat er geen gezamenlijke belangen zijn, maar alleen maar tegenstellingen. Toch slaagde het systeem er in om de arbeiders zo ver in slaap te wiegen dat men echt ging geloven dat er geen strijdorganisaties meer nodig waren. Strijdtradities werden als iets beschreven dat was achterhaald en voorbij, en het ging zelfs zo ver dat men zich er eigenlijk voor moest schamen dat er ooit zo iets was geweest. De campagne werkte: de sociaal democratie schoof, zo mogelijk, nog verder op naar rechts, de vakbonden werden hervormd tot een soort verzekerings en advies bedrijven en veel mensen geloofden echt dat wat later het poldermodel ging heten, de oplossing was. Wie niet luisterde werd met bedreigingen en intimidatie buiten spel gezet.

Het offensief van de elite werd pas echt in gezet toen de Berlijnse Muur viel en een poosje later de Sovjet Unie instortte. Nu had men vrij spel en kon de aanval op alle verworvenheden van de arbeidersklasse met volle kracht worden doorgevoerd. Met gebruikmaking van de media werd het poldermodel tot oplossing voor alle kwalen opgehemeld, en zaken als de welvaartstaat en goede zorg werden als verdacht en onnodig beschreven. Men ging zo ver dat men de bevolking ging overtuigen dat we ons allemaal samen moesten schamen voor goede sociale wetten. Dat alleen klaplopers er profijt van hadden. Kortom er werd door de autoriteiten gelogen, bedrogen en gestolen op grote schaal. Een offensief dat nog steeds gaande is. Vandaag, in 2015, schamen de heersende klasse, en haar politieke terroristen in Den Haag, zich nergens meer voor. Men ging altijd al over lijken, maar nu gebeurd dat in het meest heldere daglicht. Dat is dan gelijk een waarschuwing aan ons allemaal, wie onder de wielen terecht komt, hoeft nergens meer op te rekenen.

Laten we even wat misdaden van de elite en haar vazallen in regering en parlement op een rijtje zetten. Van een 5-daagse werkweek is nauwelijks meer sprake. Flexibiliteit is het toverwoord, wat betekend dat iedereen maar moet komen opdraven wanneer het de bazen goed uitkomt. Voeg daar nog eens aan toe dat bijna alles op korte contracten wordt gedaan, de ontslagbescherming steeds meer wordt uitgekleed, een toenemend aantal mensen worden gedwongen als zelfstandige te werken en de bescherming bij ziekte en arbeidsongeschiktheid steeds meer wordt afgebouwd. Het komt er in feite op neer dat je twee centimeter van het graf moet zijn om arbeidsongeschikt verklaard te worden. Dan hebben we het nog niet eens over de dwangarbeid en het gedwongen vrijwilligerswerk, inclusief stages. Wie had nog niet zo heel lang geleden ooit gedacht dat in Nederland, een van de rijkste landen ter wereld, door de vele bezuinigingen duizenden mensen van de voedselbanken moeten leven?

Terwijl de arbeidsdruk toeneemt, gaat de AOW leeftijd naar 67. Voor mensen in veel beroepen betekend dit dat ze gedwongen moet volhouden ook al zijn ze versleten en in feite niet meer in staat om door te gaan. Door de leugens van de politieke terroristen in de regering worden mensen gedwongen twee jaar van hun leven gewoon op te geven. Diefstal is het enige woord dat hier voor te vinden is. Het is dan ook geen wonder dat onder deze druk een toenemend aantal mensen doordraait of in verwarring raakt. Zij die dit soort plannen bedenken interesseert dat natuurlijk niet. Zij willen alleen productie zien, net als de slavendrijvers uit voorbije tijden.

Dan is er ook nog de zorg. Eens was je gewoon verzekerd bij het ziekenfonds via je werkgever. Van zorgpremies had nog niemand gehoord. Tot er plotseling een klein bedrag betaald moest worden. Een bedrag dat steeds hoger werd en dat nu een groot deel van het inkomen opvreet. Weer een oplichtersplan om ons te bestelen. Intussen ligt de macht niet meer bij de doktoren en verplegers, maar bij de zorgverzekeraars, de grootste aasgieren die maar te bedenken zijn. We betalen steeds meer voor de zorg en krijgen steeds minder. Het is als of je bij de bakker voor een heel brood betaald en maar een half mee naar huis krijgt. Als een bakker dit kunstje zou uithalen werd hij opgepakt voor diefstal en bedrog. Maar de zorgverzekeraars mogen deze stunt iedere dag uithalen en worden er ook nog rijkelijk voor beloond.

Heeft er nog iemand twijfel over dat dit land in handen is van dieven en oplichters? De maffia met stropdas en documentenkoffer bepaald ons leven tot zo’n niveau, dat je er niet aan ontkomt om je af te vragen of we nog wel een eigen leven hebben. Op zich is het allemaal niets nieuws. Het kapitalisme is nooit anders geweest. Het vindt alleen steeds nieuwe gedaanten om haar misdadige praktijken te kunnen voorzetten. Boven hebben we maar een minimaal deel van deze misdaden laten zien, het is maar een kleine greep, want de lijst is ongelooflijk lang. Hij wordt ook nog iedere dag langer. Helaas.

Vaak komt de vraag waarom de bevolking niet in verzet komt. Waarom verworvenheden die door jarenlange strijd zijn bereikt niet worden verdedigd. Een deel van het antwoord ligt in de sluipende manier waarop de afbraak wordt uitgevoerd. Daarnaast wordt het poldermodel steeds naar voren geschoven als bewijs dat de werkende bevolking mee kan praten en mee kan beslissen. Het is een illusie, net als dat een illusie is dat wij en de heersende klasse dezelfde belangen hebben. Het zijn de leugens van de staat en de regering die deze illusie in leven houden. Een ander deel van het antwoord is dat de arbeiders eigenlijk geen strijdorganisaties meer hebben om de verworvenheden te verdedigen en in verzet te komen tegen de dictaten van de regering en het groot kapitaal.

We hebben al gezien dat de vakbonden deze titel nauwelijks meer verdienen. Geleid door verraders en overbezet door bestuurders die alleen maar op de eigen carrière zijn gefixeerd, is er uit deze hoek geen echte tegenstand meer te verwachten. Natuurlijk komt het voor dat de bonden toch nog in actie moeten komen, omdat het onrecht te groot is. Maar gelijktijdig wordt er alles aan gedaan om een snelle, meestal slechte, oplossing te vinden en de strijdbaarheid onder de arbeiders af te breken. Mensen die echt willen vechten en willen vasthouden aan de strijdtradities worden snel uitgerangeerd of helemaal de bond uitgewerkt. Daar komt nog bij dat de arbeiders sinds de opheffing van de CPN geen politiek vertegenwoordiging meer hebben. Niemand kan er omheen dat de CPN de enige echte arbeiderspartij was die Nederland ooit heeft gekend. De zogenaamde “linkse” partijen die we nu kennen willen alleen maar meeregeren en zullen daar altijd alles voor opofferen. Principeloos en naar binnen getrokken, dat geldt voor allemaal; van de PvdA over GroenLinks tot de SP. Ook van hen is geen strijd meer te verwachten. Alleen maar loze woorden en lege beloften.

Je zou tot de conclusie kunnen komen dat de strijd voor altijd verloren is en dat er, op wat achterhoede gevechten na, niets meer te halen is. Dat zou betekenen dat het kapitaal en de bijbehorende politieke en financiële terroristen vrijspel hebben. Dat mogen ze gerust geloven, maar ze vergissen zich. Luister naar de onvrede en de woede onder de bevolking. Kijk naar het totale gebrek aan vertrouwen in de heersende politiek. De meerderheid van de bevolking ziet in de Haagse politici niets meer dan leugenachtige zakkenvullers. Tot open verzet komt het nog niet, tenminste niet op massa basis. Maar onder de oppervlakte gist en borrelt het. Sommige kringen zoeken een uitweg bij extreem rechts of de populisten. Maar de meeste mensen voelen wel aan dat dit niet de oplossing is en dat ook deze partijen uiteindelijk deel uitmaken van het systeem.

Waar moet het verzet dan vandaan komen? Het antwoord ligt in de geschiedenis. Onze ouders en grootouders hebben met alle macht en veel offers gevochten voor de verworvenheden die nu worden afgebroken. Wij staan nu op hun schouders en het zou beschamend zijn als wij niet de moed zouden hebben om het systeem opnieuw uit te dagen en aan te vallen. De pessimisten zeggen dat ze niet kunnen zien waar het verzet dan vandaan moet komen. Er is geen organisatie en er zijn geen leiders. Maar als het echt moet zal dit alles opnieuw ontstaan. Misschien veel sneller dan we denken. Nog niet zo lang geleden joeg de vredesbeweging de militaristen en de heersers de stuipen op het lijf, en de kraakbeweging deed hetzelfde met de huisjesmelkers en de speculanten. Niemand kan ook de strijd tegen de Golfoorlogen vergeten, waar duizenden mensen spontaan aan deelnamen.

 
Dat gevoel, het gevoel van het niet meer pikken, en naar de hel met de consequenties, is er nog niet. Maar het is niet ver weg meer. Je merkt de frustratie en de woede overal. Het moet alleen nog gebundeld worden en dan zal op een zeker moment het vat ontploffen. Als dan alle opgekropte woede loskomt, mag het gespuis in Den Haag en de rest van de overheid wel heel snel een goed heenkomen zoeken. Dan zal er geen houden meer aan zijn. Daarom waarschuwen we de politieke elite; waan je niet te veilig. Ga er niet van uit dat je leugens en diefstallen tot in het oneindige door kunnen gaan. Nu al is er onzekerheid, maar dat is nog niets vergeleken bij wat er gaat komen. Het wachten is op de eerste vonk. Die vonk is het waard om op te wachten, of hij morgen komt of pas over een paar jaar. Als de klassenstrijd weer op de agenda komt, is de overwinning niet ver meer. Dat is geen dreigement, maar een belofte. 

HOE HET DOMME EUROPA NAAR DE AFGROND SUKKELDE

In de laatste weken heeft Griekenland op zo’n manier de media gedomineerd dat het moeilijk is om in herinnering terug te roepen hoe dit hele probleem eigenlijk is begonnen. Het had niets te maken met een verkeerde politiek in Griekenland, en in feite was de economische crisis van 2008 ook maar een bijkomende factor. Het fundament van het huidige conflict tussen Griekenland en de andere Eurolanden vinden we in de grootheidswaanzin van een kleine groep Eurofielen, en de domme volgzaamheid van de rest van Europa. Laten we daarom terug gaan naar het begin, en op die manier de ware schuldigen aanwijzen.

Vanaf het ontstaan van de EEG zijn er plannen geweest voor een bepaalde Europese eenwording. Maar door de meeste deskundigen werden deze plannen afgedaan als dagdromerij. Toch kregen deze wilde ideeën wel degelijk een vaste vorm, vele jaren later, toen men een start maakte met een project dat de naam Agenda 2010 kreeg. Dit onzalige plan had als doel om de Europese Unie in 2010 te laten concurreren met de VS, op dat moment nog de enige super power. Om op het wereldtoneel te kunnen concurreren moest de EU veel meer een eenheid worden, en er waren een aantal verschillende elementen, die dit moesten bewerkstellingen. De meeste extreme Eurofielen onder de Europese leiders droomden van een Verenigde Staten van Europa, en zagen Agenda 2010 als de weg daar naar toe. Maar dit werd maar zelden uitsproken omdat een Europese superstaat niet populair was en is onder de volkeren. We kunnen dus gerust stellen dat Agenda 2010 een dubbele bodem had.

Zoals gezegd waren er om de doelen van Agenda 2010 te bereiken een aantal elementen nodig. Ten eerste moest er meer politieke eenheid komen, wat inhield dat Europa met een stem zou moeten spreken. Er werden plannen gemaakt voor een eenheidsmunt, de Euro, en de binnengrenzen werden opengesteld. Ook zou het Europees Parlement en de Raad van Europa veel meer macht krijgen. Dan was er nog een element dat erg schadelijk was voor veel mensen in Europa die het minder breed hadden. Veel wetten zouden worden gelijkgeschakeld, inclusief de sociale zekerheidswetten. De gelijkschakeling gebeurde niet naar boven richting het beste systeem, maar naar beneden, zodat het in feite een ordinaire bezuinigingmaatregel was. Dit alles zou Europa fitter moeten maken om de grote internationale concurrentieslag aan te kunnen. Zo hoopte men een plaats naast de Amerikanen te kunnen innemen. Het was vooral een project van de bankiers en hun politieke vriendjes, de gemiddelde Europaan werd alleen maar armer en minder beschermd.

De elementen werden stuk voor stuk ingevoerd, inclusief de Euro intussen meer dan 10 jaar geleden. Niet alle leden van de EU konden lid worden van de zogenaamde Eurozone. Er moest aan strikte voorwaarden worden voldaan. Maar al vanaf het begin hielden de EU leiders zich niet aan hun eigen voorwaarden. De grote fout was dat de voorwaarden hetzelfde waren voor sterke en zwakken economieën binnen de EU. Om de zwakkere landen toch te laten deelnemen, men wilde immers maximale eenheid, konden deze landen, zoals Griekenland, grote leningen krijgen die hen toch in staat stelden aan de Euro mee te doen. Maar de marges waren zo smal dat het kleinste probleem een land al snel in de problemen kon brengen. De criminele bankiers van het IMF en de Wereld Bank wisten dat natuurlijk ook, maar geld lenen deden ze toch. De voor de hand liggende risico’s werden gewoon genomen.

Op dit punt moeten we vaststellen dat de Amerikanen deze hele ontwikkeling met zorg volgden. Natuurlijk wist men in Washington dat Europa nog heel lang geen echte concurrent zou kunnen zijn, want de verdeeldheid en de problemen waren veel te groot. Maar de Yanks waren er toch niet gerust op. Iedere uitdaging die de Amerikaanse wereldheerschappij ook maar enigszins bedreigd, wordt meteen als vijandig gezien. Op dit gebied, en op vele anderen, zijn de Amerikanen hyper paranoïde. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Amerikaanse geheime dienst, NSA, waar mogelijk Europese leiders en regeringen bespioneerde, met als doel vooral bedrijfs en economische informatie te verkrijgen. Pas nu komt naar buiten hoe wijd verspreid deze spionage was. De Amerikanen wilde met alle middelen verhinderen dat Europa een echte concurrent ging worden. Niet alleen wil men geen concurrentie, maar de Amerikanen beschouwen Europa ook als een gehoorzame kolonie, die het niet moet durven om een eigen mening te hebben.

Ondanks dit alles gingen in Europa de voorbereidingen voor Agenda 2010 gewoon door. Terwijl dit in volle gang was kwam de schuldencrisis van 2008. Een crisis waar Europa nog steeds mee worstelt, tot aan de dag van vandaag. Maar het is wel belangrijk om hierbij te vermelden dat deze crisis zijn oorsprong in Amerika vond en snel naar Europa werd geëxporteerd. Toeval? We kunnen met zekerheid vaststellen dat niets wat de Amerikanen doen toeval is. De crisis maakte weliswaar slachtoffers in de VS, maar de schade in Europa was vele malen groter. Binnen de kortste keren was Europa zo in de ban van deze crisis dat Agenda 2010 meteen vergeten was. Het werd immers een kwestie van overleven, en dan verdwijnen experimenten heel snel naar de achtergrond.

Een van de belangrijkste factoren was dat de zwakkere landen, door de smalle marges, al snel in de problemen raakten en hun schulden niet meer konden aflossen. Het ging hierbij ondermeer om Griekenland, Cyprus, Portugal en Ierland. Ook Spanje en Italië raakten in de problemen. In Brussel was men bang dat een groot aantal banken en in feite de hele Eurozone in elkaar zou storten. Voor de Eurofielen rampzalig en voor de meer gematigden een risico dat men niet durfde nemen. Er kwamen dus hulppakketten van miljarden Euro’s, die de boel overeind hielden. Voor alle duidelijkheid; dit geld ging vooral naar de banken en de rest van de financiële sector. De gewone mensen zagen van deze zogenaamde noodhulp geen cent. Sterker nog; zij werden alleen maar verder uitgeknepen en verarmde met de dag.

Intussen lachten de Amerikanen in hun vuistje, want het opklimmende Europa had in een grote klap een spectaculaire noodlanding gemaakt, en het woord concurreren was voorlopig uit het Europese woordenboek geschrapt. Het is niet te bewijzen dat de Amerikanen de crisis van 2008 zelf hebben uitgelokt om de Europese eenwording te verstoren, maar de kans is wel groot dat dit inderdaad zo is gegaan. Nu zal men zeggen dat ook de Amerikanen schade hebben geleden. Dat klopt, maar het is zeker niet de eerste keer dat de Amerikanen hun eigen belangen op korte termijn schade toe brengen om op de lange termijn te profiteren. Hier op komen wij later nog terug.

Het herstel in Europa moest bereikt worden met maar een medicijn; bezuinigen. Dit medicijn werd vooral door de Duitsers door de strot van de andere EU landen geduwd. Merkel werd het symbool van bezuinigen tot op het bot. Het is dan ook niet voor niets dat zij in veel landen als bloedzuiger wordt gezien. De meeste landen accepteerden de Duitse dictaten die als vanzelf EU dictaten werden. De grootste probleemlanden, zoals Griekenland, kregen steeds opnieuw een hulppakket. Maar het mocht niet baten, en zo komen we uit bij het schuldendrama dat we de laatste weken hebben zien ontvouwen. Want het mag dan wel zo zijn dat Agenda 2010 van tafel is verdwenen, de elementen die er voor dit project ontwikkeld moesten worden zijn wel blijven staan. Dus ondervind Europa hier alleen maar de lasten, maar zeker niet de lusten van.

Het hele Europroject is een dure mislukking geworden. Zo duur dat niemand, maar dan ook niemand binnen de Europese elite ooit zal willen toegeven dat het daadwerkelijk een mislukking is. Toen bleek dat Griekenland zijn schulden niet kon betalen begon er een traject van onderhandelen, dreigen en intimideren. Er kwam een referendum onder het Griekse volk, met een Nee stem tegen de Europese plannen. Maar de financiële strop werd zo hard aangetrokken dat Griekenland nu heeft ingestemd met een pakket aan “hervormingen” dat niet anders kan worden gezien als de uitvoering van een EU staatgreep. Griekenland heeft geen macht meer over de eigen middelen. Merkel en Co hebben de Tsipras regering nog net niet de laan uit gestuurd, maar het zit er dicht bij.

Dat Syriza uiteindelijk zou inzakken zat er altijd in. We schreven al eerder dat de partij voor een groot deel uit sociaal democraten bestaat. Sociaal democraten kiezen uiteindelijk altijd de kant van de heersers, en keren zich tegen het eigen volk. Op zich is het al een wonder dat het verzet zo lang heeft geduurd en dat er zelfs een referendum aan te pas kwam. Tsipras zal nu ter verdediging zeggen dat Griekenland nu over een periode van 3 jaar meer dan 80 miljard Euro aan leningen zal krijgen, terwijl hij maar om 50 miljard had gevraagd. Hij zal ook nog beweren dat hij er uit heeft gehaald wat er in zat. Maar dat is onzin. Hij heeft de Griekse soevereiniteit gewoon in handen van de Europese politieke en financiële terroristen gelegd. Zijn volk toonde in het referendum politieke moed, die door hem vervolgens werd verraden.

Hij had ook gewoon kunnen weigeren en Griekenland uit de Euro kunnen leiden. Misschien zelfs uiteindelijk uit de hele Europese Unie. Dat zou de weg van een Communist en revolutionair zijn geweest. Maar Tsipras is geen van beiden. Hij is niet veel meer dan een burgermannetje met wat progressieve ideeën. Meer niet. Al diegenen die na het referendum, en de grote Nee stem, riepen dat Syriza de nieuwe hoop voor links is, hebben de hele zaak niet goed begrepen. Tsipras laat zelfs zijn eigen parlementsleden barsten en kiest voor de oppositie om de antivolks maatregelen door te drukken. Als dat de nieuwe hoop van links is, ziet de toekomst er zwart uit.

Toch is ook de Europese Unie, en dan vooral de Eurozone niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Voor het eerst waren er grote barsten te zien in het Eurofront. Zelfs Merkel, die aanstuurde op het uitsluiten van Griekenland, kreeg van een aantal landen de wind van voren. Zelfs de politieke dwerg Hollande durfde tegen haar in te gaan. Dat is Merkel niet gewend. Normaal gesproken wordt ze gehoorzaamd en daarmee uit. Nu werd ze plotseling een van velen, in plaats van het boegbeeld van de bezuinigingspolitiek. Dat is even wennen voor deze geestelijk dochter van Thatcher. Ze was trouwens ook niet te enige die zich te buiten ging. Tijdens de urenlange vergaderingen werd er gescholden en gedreigd. Het gaf een goed beeld van het niveau van politiek Europa anno 2015, dat intussen beneden alle peil is gezakt. Dan is er nog de schade voor de individuele regeringen. Een aantal had geroepen dat ze nooit zouden toestaan dat er nog meer geld naar de Grieken ging. Ook Rutte had deze belofte afgelegd aan zijn kiezers. Opnieuw zijn het leugenaars gebleken, en dat is een nieuwe deuk in het toch al gehavende harnas.

Dit doet de vraag ontstaan hoe het nu verder zal gaan met de Eurozone. Op zich heeft de chaos van de laatste weken al laten zien dat het hele project een langzame maar zekere dood aan het sterven is. De problemen zijn immers nog lang niet voorbij. Griekenland kan zo weer omvallen en wat te denken van een land als Roemenie, dat ook op de rand van de afgrond balanceert. De Europese eenwording van de Eurofielen gaat er niet komen. Wat blijft is een berg schulden en bezuinigingen zonder einde voor ons allemaal. Dat zal niet lang meer goed gaan. Iedereen die juicht over de nu gesloten deal danst in feite op zijn eigen graf. Jammer is alleen dat er nog veel meer schade zal volgen door dit mislukte project dat kunstmatig in leven wordt gehouden. Niemand heeft immers de moed om de stekker er definitief uit te trekken, hoe nodig dat ook moge zijn.

De enige die profiteert van deze Europese chaos is Amerika, dat zich als lachende derde opstelt. Van Europese concurrentie gaat niets meer komen, en de onderlinge haat en nijd is in de laatste maanden alleen maar erger geworden. Een zwak Europa is goed nieuws voor de Yanken. Immers nu zal de kolonie aan de andere kant van de oceaan zich helemaal niet meer verzetten tegen de meesters in Washington. De kruipers, die zich Europese leiders noemen, zullen nog meer buigen voor het Amerikaanse imperialisme. De volgende onderwerping van Europa zit er al aan te komen met het nieuwe TTIP handelsverdrag. Er is een duidelijk les te trekken uit deze hele zaak; we worden in Europa geregeerd door criminelen en financiële terroristen zonder geweten en inhoud. Dat is iets wat we nooit moeten vergeten, en wat aan de basis moet staan van onze dagelijks strijd. Het gevecht is nog lang niet afgelopen, sterker nog; het begint pas.

EEN NIEUWE DEFINITIE VAN TERRORISME

Als we denken aan terrorisme komt bij veel mensen het beeld boven van individuen of kleine groepen die met automatische geweren of bomgordels de samenleving bedreigen. Dat is het beeld dat de gelijkgeschakelde media ons iedere dag opnieuw toont. Een kleine minderheid die met bruut geweld haar zin wil doordrijven, waarbij niets of niemand wordt ontzien. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat er een hele nieuwe definitie van terrorisme nodig is. Misschien zijn de nieuwe termen in de meeste recente artikelen al opgevallen. We zullen nu uitleg geven over wie volgens onze maatstaven terroristen zijn. Terroristen die ons allemaal bedreigen, iedere dag, iedere uur, iedere minuut. De klok rond.

Laten we beginnen met te verklaren dat wat ons betreft ieder individu, of instantie of instelling, die het leven van burgers, dus ons allemaal, bedreigt als terroristisch moet worden gezien. Deze personen en instanties bedreigen en verwoesten veel meer levens dan dat kleine groepje dat in de media als de terroristen word neergezet. Dat vraagt natuurlijk om voorbeelden. Ten eerste hebben we de politieke terroristen. Een concreet voorbeeld hiervan is Jeroen Dijsselbloem. Hij misbruikt zijn positie om de levens van de mensen in Griekenland te bedreigen en te verwoesten. Samen met anderen in zijn omgeving legt hij maatregelen op die het mensen onmogelijk maakt om normaal te kunnen leven. Hij laat pensioenen korten, uitkeringen stop zetten en lonen verminderen. Daar door komen veel mensen in diepe armoede terecht wat al in een aantal gevallen tot zelfmoord heeft geleid. 

Dijsselbloem is een voorbeeld; maar in dezelfde rij kunnen we Merkel en andere EU leiders en politici plaatsen die de verantwoordelijkheid dragen voor het uitzuigen van de zwakkere landen binnen de EU. Maar een politieke terrorist is bijvoorbeeld ook Jetta Klijnsma, die uitkeringen afpakt, vermindert en mensen veroordeeld tot dwangarbeid. Zij is medeverantwoordelijk voor de enorme toeloop bij de voedselbanken en de enorme toename van mensen met torenhoge schulden. Ieder die niet naar haar bevelen, zo enthousiast verspreid door de Sociale Diensten, luistert kan worden bedreigd en geïntimideerd. Hoeveel verwoeste levens dit al heeft opgeleverd is niet te tellen.

Nog een ander voorbeeld; Henk Kamp, met zijn niet te stuiten dorst voor meer gas en meer winst brengt hij de levens van de mensen in Groningen in gevaar. Nu zijn het nog de huizen die instorten, maar hoelang zal het nog duren voordat er door steeds zwaardere bevingen ook menselijk slachtoffers vallen. Kamp, net als al zijn medeplichtigen, verschuilt zich achter de bewering dat hij bij de verkiezingen democratisch is gekozen en dus 4 jaar lang zijn gang kan gaan, of dit nu levens en verwoesting kost of niet. Een beter voorbeeld van terrorisme is eigenlijk niet te vinden. Alleen de belangen van de elite tellen en wij mogen betalen, zo nodig met ons leven.

Het gaat echter niet alleen om parlementariërs. Wat te denken van burgemeester van Aartsen van Den Haag. Zijn agenten, ook wel de moordenaars in joggingpak genoemd, mogen op straat gewoon mensen vermoorden omdat zij even niet naar een bevel luisteren. Op Station Holland Spoor werd geschoten, in het Zuiderpark werd gewurgd, maar het resultaat is hetzelfde. Van Aartsen is hiervoor de eindverantwoordelijke, maar deze politieke terrorist mag gewoon blijven zitten, tot het volgende slachtoffer zich aandient. Dat slachtoffer kunnen wij allemaal zijn, even op de verkeerde plek, op een verkeerd moment, en er wacht een enkele reis richting het lijkenhuis. Tot hoe ver dit allemaal kan gaan zien we in Amerika waar smerissen praktisch iedere week iemand vermoorden. Veroordeeld worden ze toch nooit, het systeem beschermd immers haar handlangers goed.

Misschien hebben we het nog niet zo in de gaten, maar de bovengenoemde terroristen bedreigen ons iedere dag. En deze dreiging neemt alleen maar toe. De strop om onze nek wordt steeds verder aangetrokken en tegen iedere vorm van protest, die de politieke terroristen bedreigd, wordt keihard opgetreden. Dat geldt nationaal en ook internationaal. De Amerikanen bedreigen en vermoorden iedereen die niet in hun straatje past of weigert de orders uit Washington op te volgen. Hele landen zijn verwoest en miljoenen mensen uitgemoord alleen om de bloedhonden van het Amerikaanse systeem tevreden te stellen. Kan er nog een grotere daad van terrorisme zijn dan een land terug te bombarderen tot het stenentijdperk? Of steden langzaam kapot te laten schieten door fascistische legers zoals we in de Oekraïne en Novorossia zien? Als we de foto’s en films van de gevolgen van al deze misdadige acties zien kunnen we niet anders dan concluderen dat de grootste terrorist ter wereld in het Witte Huis zetelt. Het maakt dan niet uit of hij Obama, Bush of Reagan heet. Zijn ambt is terroristisch en de uitvoering er van is dat ook.

Naast de politieke terroristen zijn er nog de financiële terroristen en hieronder vallen de bankdirecteuren, kartelbeheerders en de rest van de topkapitalisten die ons dagelijks bestelen en bedriegen. Hoeveel levens hebben zij al op hun geweten? Het aantal is niet eens te schatten. En dan hebben we het nog niet eens over enorme schade die zij aan onze aarde toebrengen. Het zijn dus ook nog milieuterroristen. Mensen, dieren, planten; voor hen zijn het alleen maar objecten om uitgebuit, uitgezogen en uiteindelijk vermoord te worden.

Wij zijn tot de conclusie gekomen dat we de termen van het systeem niet langer willen gebruiken, maar dat we met onze eigen termen duidelijk zullen maken hoe we over bepaalde figuren en instellingen denken. We moeten hierbij vermelden dat we deze beslissing hebben genomen omdat de terreurdreiging die van bovengenoemde terroristen en hun gelijkgeschakelde media uit gaat, met het uur groter word. We zien de dreiging toenemen en kunnen daar niet meer over zwijgen.

Tot slot nog dit; burgers hebben het recht om zich tegen terroristen te beschermen. Dat kan met woorden, maar ook als het moet met wapens. Dat is een kwestie van overleven. Op een aantal plaatsen in de wereld vechten mensen al tegen de politieke en financiële terroristen met het wapen in de hand. Dat zal in de komende tijd alleen maar toe nemen. De tijd dat we ons lieten intimideren en bedreigen is voorbij. Dat moeten de politieke en financiële terroristen zich goed realiseren. Nu zwemmen zij nog in weelde, maar de verdrinkingsdood wacht al. De klok tikt.