ANDERE TIJDEN, ANDERE KANSEN, ANDERE STRUCTUREN

Vandaag een keer geen artikel, maar een aankondiging over de toekomst van onze site. Toen we in 2011/2012 met Het Rode Vaandel begonnen was er nog hoop dat er in Nederland een revolutionaire partij zou ontstaan, die het politieke landschap zou veranderen. Al snel bleek echter dat dit niet het geval was. Te veel versplintering, te veel oude en nieuwe conflicten, en een constante neiging om op de man te spelen. Toen dit alles duidelijk werd zijn we als propagandaplatform door gegaan. De missie was om ze veel mogelijk mensen te informeren en tegen het systeem op te zetten. Dit hebben gedaan tot in 2014 de oorlog in de Donbass begon, en het steeds duidelijker werd dat het Westen op zoek was naar een reden om een grote oorlog tegen Rusland te beginnen.

Door de verandering in de situatie veranderde ook onze missie. We gingen vooral analyses schrijven waarbij vrede met Rusland, en ruimte voor de Russische standpunten en beleidslijnen, centrale punten waren van waaruit we handelen. Daarna waren er nog veel meer veranderingen en verslechteringen die we niet konden negeren. De massamigratie van 2015, de vele incidenten die dit opleverde, de genderwaanzin die steeds meer uit de hand loopt, en intussen ook de klimaatonzin die vandaag bijna de vorm van een nieuwe religie heeft aangenomen, met de heilige Greta als symbool. Toen dit alles steeds meer naar voren kwam, hoopten we op linkse antwoorden op al deze zaken. Duidelijke standpunten en actie. Echter, het bleef doodstil. Sterker nog, soft links, en daar valt intussen bijna heel links onder, is medeverantwoordelijk voor de hele waanzin, moedigt het aan, of geeft steun vanuit de schaduwzones, zoals met de gewelddadige Antifa, en de opper globalist George Soros.

Van deze waanzin hebben wij al vroeg afstand genomen, en geschreven wat er naar onze mening speelde. Dat werd niet altijd in dank afgenomen, maar dat was voor ons geen probleem. We zitten in een nieuwe situatie, en dus ook op onbekend en gevaarlijk terrein. Dan geeft woorden op een gouden schaaltje leggen geen pas meer. Hiermee veranderde ook de toon van de artikelen. Dat zal in de toekomst niet anders zijn. We schrijven wat we denken, en laten ons niet tegenhouden door dogma’s, heilige huisjes of ideologische dwangbuizen. De crisis, en de vele gevaren, zijn te groot om steeds met al deze zaken rekening te moeten houden.

We hebben het al in de artikelen geschreven en herhalen het hier: in de strijd waar we nu in zitten, tegen de massamigratie en de islamisering, en voor de eigen identiteit, geschiedenis en tradities, gaat het niet meer over links of rechts. Waar het om gaat is of je de kant kiest van de globalisten, die voor al deze ellende verantwoordelijk zijn, of de kant van de volkeren, die Europa en ons dagelijks leven willen behouden zoals wij dat altijd hebben gekend. De keuze zal gaan tussen onafhankelijke Europese landen met vrijheid van handelen, of een soort Verenigde Staten van Europa met een passieve mixbevolking, en een elite die streeft naar oorlog met Rusland. Men wil deze oorlog omdat Rusland de globalistenagenda in de weg staat. Immers alles moet gelijkgeschakeld worden.

Voor ons is de bovengenoemde keuze niet moeilijk, wij gaan voor sterke onafhankelijke landen met volkeren die hun tradities, identiteit en geschiedenis willen behouden. De globalisten zien wij als de gevaarlijkste vijanden sinds 1945. Kort samengevat: wij kiezen voor het behoud van Europa zoals wij dat altijd hebben gekend, met de volkeren als de centrale macht. Daarnaast blijven wij streven naar vrede met Rusland, ter voorkoming van een grote oorlog, die Europa niet zal overleven. Deze twee zaken zijn de centrale steunbalken van ons beleid en ons handelen. Met het geven van informatie en het uitbrengen van analyses, nemen wij een bescheiden plek in, in de steeds heftiger wordende informatieoorlog. Wij gaan er vanuit dat de strijd alleen gewonnen kan worden door massaal de straat op te geen, in combinatie met deelname aan de informatieoorlog in al zijn vormen. Voor echte veranderingen is een volksopstand nodig, omdat de globalisten tot het laatste zullen vasthouden aan hun posities en privileges.

Om op een effectieve wijze aan de informatieoorlog te kunnen deelnemen, is onze huidige structuur niet meer voldoende. Daarom hebben we besloten om een nieuwe site te openen met de naam: Volkskracht Vooruit! Voor vrijdenkers en vrijburgers. Op dit kanaal zullen onze artikelen iedere week verschijnen. De Rode Vaandel site blijft in de lucht als archief, maar zal niet meer worden aangevuld. Naast ons nieuwe kanaal hebben wij ook accounts opgezet op Twitter, Telegram en VK. De links naar al deze kanalen staan onder dit artikel. Wij hebben er voor gekozen om geen eigen Facebook pagina te openen, omdat er steeds meer een sfeer van censuur op dit platform komt te hangen. Onze artikelen zullen wel op bevriende Facebook pagina’s verschijnen, zo lang dit nog mogelijk is. Wij gaan er vanuit dat we met de nieuwe structuur goed uitgerust zijn voor de steeds harder wordende strijd. We zullen nog veel uitdagingen tegenkomen, maar ook daar zijn we klaar voor. Als een deur sluit, gaan er tien anderen open.

Zoals we al zeiden; de censuur slaapt niet. Mocht het zo zijn dat een van onze kanalen wordt gesloten, en dus plotseling onvindbaar is, zullen we dat altijd via Twitter en Telegram laten weten. Ook nieuwe initiatieven of nieuwe kanalen zijn daar te vinden. Ga dus eens kijken op onze nieuwe site, en volg ons op Twitter en Telegram. Immers; alleen samen staan we sterk! Volkskracht Vooruit! Op naar de overwinning!

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK:  https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2019

HUISZOEKING! WAT NU?

Alle activisten en mensen met een mening die niet de gangbare is, krijgen er op een zeker moment mee te maken. Het kan lang of kort duren, maar de kans is groot dat op een dag de politie voor de deur staat. Omdat dit steeds vaker gebeurd, is het misschien we eens goed om te kijken hoe je kunt reageren als je met de politie te maken krijgt. We willen daarbij vooral ingaan op een thuisbezoek door de politie, omdat ook dit steeds vaker aan de orde is, ondermeer bij mensen die bij de Gele Hesjes actief zijn of waren. Het is toch meestal een overrompeling als het daadwerkelijk gebeurd, dus een beetje voorbereiding kan geen kwaad.

Er zijn verschillende varianten van politiebezoek. Het begint er meestal mee dat een paar wijkagentachtige typisch op een dag bij je aanbellen. Ze zullen je vertellen dat ze vermoeden dat je van plan bent om aan een bepaald soort actie deel te nemen. Of dat hen is opgevallen dat je in de sociale media veel schrijft over een onderwerp dat niet zo goed ligt. Je krijgt dan meestal het vaderlijk advies om je rustig te houden en van verdere activiteiten af te zien. Natuurlijk kunnen ze je niet dwingen, maar je moet er wel rekening houden dat voortzetting van je activiteiten tot consequenties kan leiden. Daarna zal men weer vertrekken. Het is een vorm van intimidatie om door het systeem ongewenste activiteiten te beperken. Deze figuren hoef je niet binnen te laten, hoewel ze dat wel altijd zullen proberen. Ze hebben niets tegen je in de hand, dus hoef je ze ook niet in je woning te laten. Blijf vriendelijk maar beslist, en bedank ze voor het advies. Laat nooit merken wat je van plan bent, het is altijd beter als ze in het ongewisse blijven.

Het bovenstaande is een milde variant van staatsintimidatie, want het kan ook gebeuren dat men daadwerkelijk huiszoeking komt doen. Dat zal altijd in de vroege ochtend gebeuren omdat de bedoeling is dat je het gevoel krijgt met een soort overval te maken te hebben. Meestal arriveren de ambtenaren ergens tussen 05.00 uur en 07.00 uur. Als je met een echte huiszoeking van meerdere ambtenaren wordt geconfronteerd, zijn er een aantal dingen waar je op moet letten. Ten eerst; je bent niet rechteloos, al proberen ze je wel het idee te geven dat dit het geval is. Blijf vriendelijk, maar neem een besliste houding aan. Vraag als eerste wie de leiding heeft. Vervolgens; eis dat je het huiszoekingsbevel mag doorlezen. Dat is een recht wat men je niet mag weigeren. Laat de ambtenaren zich legitimeren en schrijf in ieder geval de naam op van de persoon die de leiding heeft.

Als dit gedaan is kan de daadwerkelijke doorzoeking beginnen. Maar eis wel dat je aanwezig bent. Ook dat is een recht. Als je alleen in de woning bent, betekend dit dat ze niet alle kamers gelijktijdig kunnen doorzoeken. Je kunt dan immers niet bijhouden wat ze uitspoken. Ze zullen zaken in beslag nemen, zoals computers, laptops, mobiele telefoons, camera’s en andere spullen. Dat kun je niet voorkomen, maar schrijf wel precies op wat ze meenemen, en laat ze de lijst ondertekenen. Dat kan later heel belangrijk zijn. Eis ook een kopie van het huiszoekingsbevel en het proces verbaal wat de heren zullen opstellen.

Vergeet ook niet dat je altijd het recht hebt om contact op te nemen met een advocaat. Ook tijdens de huiszoeking, al zal de politie zeggen dat dit niet het geval is. Je kunt er ook voor kiezen om met een advocaat te spreken als de ambtenaren weg zijn. Hoe dat vertrekken verloopt, hangt van de situatie af. Ze kunnen je mee nemen voor verhoor, maar het kan ook zijn dat ze eerst willen zien wat ze precies allemaal in beslag hebben genomen, en wat daar op staat. Dan wordt je later uitgenodigd voor een gesprek. Het is zeker aan te raden om in zo’n geval juridische bijstand mee te nemen.

Zo als we eerder zeiden is het beter om vriendelijk tegen de ambtenaren te zijn, maar houdt altijd je grenzen in de gaten. Ze zullen zeker proberen om je hier en daar in de val te lokken. Door de verwarring van het moment, kan dat snel een probleem worden. Denk dus goed na voor je reageert en laat je niets wijs maken. Meestal zullen ze weinig tegen je in de hand hebben, en hopen ze dat ze dingen tegen komen, of dingen te horen krijgen die ze kunnen gebruiken. Wakker en alert blijven dus. Hou ook goed bij of er schade wordt aangericht; sloten opengebroken, kasten beschadigd enzovoort. Vaak kun je daar schadevergoeding voor krijgen. Helaas maken ze ook heel veel chaos tijdens de doorzoeking. Daar kun je geen compensatie voor krijgen, opruimen later is de enige mogelijkheid.

Als de heren zijn vertrokken, en je besluit om een advocaat in te schakelen, komt alles wat je hebt genoteerd tijdens de inval goed van pas. De advocaat heeft dan een goede basis om mee te beginnen, en kan dan zelf meer informatie bij de autoriteiten opvragen. Hiervoor zal hij contact opnemen met de betrokken officier van justitie. De in beslag genomen apparaten ben je voorlopig kwijt. Ze mogen de spullen houden voor de duur van het onderzoek Dat kan dus lang duren, vooral als ze je nog een poosje dwars willen zitten, en daar moet je eigenlijk vanuit gaan. 

Het is vooral lastig als je mobiel plotseling weg is. Je bent dan immers ook al je contacten en andere informatie kwijt. Het is handig om deze gegevens ook elders te bewaren. Een telefoon verstoppen tijdens de huiszoeking is mogelijk, maar alleen dan als het toestel niet geregistreerd is. Heb je een abonnement weten ze er waarschijnlijk van en heeft verstoppen geen zin.  De politie kan je in sommige gevallen dwingen om je telefoon met de pincode of een vingerafdruk te openen. Ze moeten dan wel een gegronde reden hebben. Neem dit soort zaken altijd op met een advocaat.

Wachtwoorden op computers of laptops zijn voor de politie geen probleem. Ze kopiëren de harde schijf en hebben zo toegang tot al de informatie. Ook een wachtwoord kraken is voor hen geen moeite, maar vaak is dat niet nodig. Omdat de strijd in de komende tijd alleen maar harder zal worden, zal ook de repressie toenemen en bruter worden. Ze willen immers geen mensen meer met een andere mening dan de gangbare ideologie. Iedereen die kritiek heeft kan dus in het vizier van de staat komen. Dus zullen ook zaken als huiszoekingen vaker voorkomen. In verschillende landen is dat al het geval. Blijf standvastig, en laat je niet ontmoedigen, of zoals ze in Engeland zeggen: Don't let the bastards get you down.

HOE ENGELAND VERLOREN GING

We hebben er al eerder over geschreven; in een aantal Europese landen hebben de bevolkingsuitwisseling en de islamisering zo om zich heen gegrepen, dat de betrokken landen nauwelijks meer te herkennen zijn. Het gaat dan vooral om de grote steden, en gelijktijdig om het hele systeem. Een van die landen is Engeland. We spreken in dit geval alleen over Engeland, en niet de andere gebieden die bij de Unie horen, omdat in Engeland het probleem het grootste is, en ook het meest zichtbaar. Als barometer voor dit alles gebruiken we ondermeer de rechtszaak tegen de anti-islam activist en freelance journalist Tommy Robinson.

Sommige groepen zien Tommy Robinson als een extreem rechtse activist, anderen zien hem als een moedige strijder tegen de islamisering en de agenda van de globalisten elite. Hoe je ook over Robinson mag denken, er bestaat geen twijfel aan dat hij er in is geslaagd niet alleen de islamisering, maar ook de corruptie binnen het Engelse politieke en juridische systeem aan de kaak te stellen. Hij doet dit met toenemend succes, en dat is zo’n probleem voor de Engelse overheid dat ze hem opnieuw in de gevangenis hebben gezet voor de meest idiote reden die je maar zou kunnen verzinnen. Dat krijg je natuurlijk als je het systeem in de weg staat, en dingen laat zien die men liever in de schaduw houdt. Laten we in het kort even kijken waar het om gaat.

Tommy Robinson voert al lange tijd een campagne tegen de zogenaamde “grooming gangs.” Dit zijn bendes van vooral moslims die jonge meisjes aanlokken, misbruiken en voor seks aanbieden aan ieder die er maar voor wil betalen. Vaak zijn deze “klanten” leden van de plaatselijke overheid, of andere hooggeplaatste figuren. Omdat deze figuren betrokken zijn, en de politie jarenlang bang was om als racistisch te worden neergezet, konden deze bendes, die vaak door Pakistaanse mannen worden aangevoerd, heel lang ongestraft hun gang gaan. Klachten verdwenen in de doofpot, getuigen werden bedreigd of gemanipuleerd, en er was ook sprake van kidnappingen en verdwijningen. Tommy Robinson gebruikte het enige wapen dat tegen dit soort toestanden inzetbaar is; hij zocht de publiciteit, vooral via de sociale media. Op deze wijze dwong hij, samen met anderen, de overheid om in actie te komen. Intussen zijn verschillende van deze bendes opgepakt en opgesloten, hoewel nog lang niet alle schuldigen ter verantwoording zijn geroepen.

Natuurlijk was de overheid, en vooral de moslimgemeenschap niet blij met de gang van zaken. De zo zorgvuldig opgebouwde doofpot ontplofte en de scherven raakten wijd verspreid. Toen Robinson in 2018 verslag deed van een rechtszaak tegen een bende Pakistaanse kinderverkrachters uit Huddersfield, werd hij opgepakt omdat hij een publiciteitsverbod zou hebben geschonden. Hij werd veroordeeld tot 13 maanden gevangenis, en opgesloten omdat hij als journalist werkte, zo simpel is dat. Na stevige protesten werd hij op 1 augustus 2018 vrijgelaten. Maar de zaak was niet van tafel en moest opnieuw worden onderzocht, en vorige week werd Tommy tot 9 maanden gevangenis veroordeeld. Hij hoeft hiervan maar 10 weken uit te zitten, maar dat is al meer dan genoeg als je bedenkt dat de Engelse gevangenissen vol zitten met moslims, die Tommy naar het leven staan. Tot zover de feiten, maar als we goed kijken kunnen we zien dat de hele zaak tegen Robinson op niets berust. Hij heeft gewoon gedaan wat ontelbare andere journalisten doen, verslag uitbrengen van een rechtszaak tegen vooral Pakistaanse kindermisbruikers.  

Het is al erg genoeg dat er op dit soort zaken een publiciteitsverbod kan gelden, maar gelijktijdig moeten we vaststellen dat Robinson in zijn berichtgeving alleen informatie heeft gebruikt die al publiekelijk bekend was. Omdat de eerste zaak tegen hem dus was mislukt, is hij nu veroordeeld voor nieuwe nog onzinniger beschuldigingen. Zo zou hij stress hebben veroorzaakt voor de kinderverkrachters die terecht stonden. Onder normale omstandigheden zou iedere rechter met een beetje verstand, zo’n zaak direct naar de prullenbak hebben verwezen. Maar helaas leven we niet meer onder normale omstandigheden. Het Engelse rechtssysteem was altijd hard en vaak onrechtvaardig, maar er zat wel een bepaalde neiging in om de fair play regels in acht te nemen. De zaak tegen Robinson heeft laten zien dat die neiging totaal is verdwenen, als het gaat om zaken waar moslims bij betrokken zijn.

En hiermee komen we aan het belangrijkste punt. Het gaat immers niet om Tommy Robinson alleen, maar om een veel groter probleem; de toenemende invloed van de moslimgemeenschap op het complete Engelse systeem. Het gaat hierbij om de politiek, de overheid landelijk en plaatselijk, justitie, de politie en de media. Wat begon met een uit de kracht gegroeide politieke correctheid, is nu tot een ziekelijk kruipen uitgegroeid voor alles wat islam is. Salafisten en andere extreme moslims mogen hun gang gaan in de sociale media, terwijl mensen met kritiek op deze gang van zaken worden uitgesloten, geïntimideerd en in de extreemste gevallen opgesloten. De uitspraak: “de waarheid en niets dan de waarheid” is afgeschaft, en de verdraaiingen die dit tot gevolg heeft, zien we iedere dag in de media en ook in de rechtbanken. We kunnen nog niet zeggen dat de islamisten de sharia volledig hebben ingevoerd in Engeland, maar ze komen er in sommige gebieden wel steeds dichter bij.

Deze hele invloed heeft verstrekkende gevolgen. Steeds meer steden krijgen moslim burgemeesters, de binnensteden van de grote Engelse gemeenten zijn voor de gewone Engelse burgers onleefbaar geworden, en de misdaad, vooral met betrekking tot messenmoorden, heeft een ongekende hoogte bereikt. En het proces is nog lang niet afgesloten. Steeds meer Afrikanen proberen naar Engeland te komen, de moskeeën worden steeds groter en talrijker, en seksueel geweld is een bijna dagelijkse gebeurtenis. Ieder die hier wat van zegt wordt uitgemaakt voor racist of fascist. Bijna niemand durft meer de waarheid te spreken. De consequenties kunnen immers immens zijn. Op YouTube zijn talrijke filmpjes te vinden van moslimbendes die elkaar in de Engelse straten te lijf gaan. In de meer landelijke gebieden is het nog anders, maar de invloed van de islam breid zich uit als een niet te stoppen olievlek. Op een zeker moment zal iedereen getroffen worden. Dat betekend natuurlijk niet dat iedere moslim bij dit alles betrokken is. Velen verwerpen het geweld en de intimidatie. Maar zij worden overschreeuwd door de extremisten die de koran als hun spoorboekje naar de macht zien. Hun weg wordt vrijgemaakt door de vele volksverraders en collaborateurs, die voor de islam door het stof gaan. Ze hebben er blijkbaar geen idee van dat ze binnenkort zelf het slachtoffer zullen zijn. Voorbeelden hiervan kennen we ondermeer uit Iran.

Eigenlijk kunnen we alleen maar concluderen dat Engeland verloren is. Iedereen die wil terugvechten heeft het hele systeem tegen zich. Toch zijn er nog dit soort mensen die niet van opgeven weten. En terecht. We schreven het al eerder: als recht tot onrecht wordt, is verzet een plicht. Het gaat dus zeker niet alleen om Tommy Robinson, hij is een symbool,meer niet. Maar mede door zijn toedoen is er een beweging aan het ontstaan die de huidige situatie gewoon niet meer pikt. Het is nog geen massabeweging, maar het aantal aanhangers neemt toe, en het is ook interessant om te zien dat deze mensen heel verschillende politieke achtergronden hebben, van links tot rechts. Zij trekken zich niets aan van de repressie, het enige middel dat het systeem nog over heeft om aan de eigen agenda vast te houden. Er komen dagelijks nieuwe vrije internet platforms bij, die de censuur op Facebook en YouTube omzeilen, en de steun voor deze beweging is intussen internationaal geworden. Dat is logisch, want de situatie die we nu al zien in delen van Engeland, en ook in Duitsland en Frankrijk, hangt ons allemaal boven het hoofd als de massamigratie en islamisering niet worden gestopt. *

Om het tij te keren is er maar een weg: wordt actief en sluit je aan bij de tegenbeweging. Doe onderzoek en ga mee doen in de informatieoorlog. Gebruik alleen informatie waarvan je zelf overtuigd bent, en die voor het systeem het meest schadelijk is. Gebrek aan dit soort materiaal is er nooit. Het systeem wordt door toenemende angst steeds repressiever, en laat daardoor steken vallen. Precies daar moeten we op in spelen. De strijd is echt nog lang niet verloren, al lijkt dat soms wel zo. En vergeet een ding niet; we hebben niets te verliezen, maar wel een wereld te winnen. Onze wereld! Laten we opstaan, en de uitdaging aannemen.

HOE DE EU DE EENHEID VAN EUROPA ZAL BREKEN

Het is intussen al weer even geleden dat we naar de stembus gingen voor de EU verkiezingen. In die tijd was de etalage democratie weer even zichtbaar. Immers, de EU leiders zijn altijd bereid om zich als echte democraten te laten zien. Allemaal show natuurlijk, want binnen het hele EU apparaat is nog geen sprankje democratie te vinden. Kijk bijvoorbeeld naar de enorme worsteling die ingang werd gezet, toen er een voorzitter van de EU Commissie moest worden gekozen. Juncker verdween voor goed in zijn geliefde drankfles, dus moest er een nieuw opperhoofd komen. Natuurlijk geen voorzitter die door de kiezers is gekozen. Dat zou de EU nooit toestaan. Dagenlang waren de regeringsleiders bezig om een nieuwe naam te vinden. En, hoe kan het ook anders, ze konden het natuurlijk niet meteen eens worden. Dus ging de strijd vrolijk verder in de achterkamertjes, tot er weer een nieuwe parasiet naar voren werd geschoven, die voor de komende jaren uit de pot met goud mag likken. Goud dat wij natuurlijk allemaal samen hebben opgebracht. Want kiezen mogen we in dit soort gevallen niet, maar betalen natuurlijk wel.

De twee leidende figuren uit de verkiezingscampagne, de sociaal democraat Timmermans en de christen democraat Weber, werden beiden op dood spoor gezet, omdat er te veel tegenstand tegen hun benoeming was. In plaats hiervan kwam een verrassingskandidaat op de proppen, de Duitse defensie minister Ursula von der Leyen, beter bekend als “Flinten Uschi” of te wel “”Geweren Uschi”. Niet dat ze zo strijdvaardig is, in tegendeel, in haar jaren op defensie heeft ze de Bundeswehr praktisch de nek omgedraaid. Vliegtuigen die niet vliegen, helikopters die niet opstijgen en tanks die niet schieten, allemaal de erfenis van Flinten Uschi. Eigenlijk kan ze maar een ding: geld uitgeven, en dat bij bakken. Er is geen minister in Duitsland die zo veel uitgeeft aan adviseurs en andere “deskundigen”. Er wordt gezegd dat dit komt omdat ze zelf nergens verstand van heeft. Als we er zo naar kijken, is ze in Brussel natuurlijk wel op haar plaats zijn. Als Juncker met zijn fles jarenlang stand kon houden, zal het ook voor Von der Leyen niet zo moeilijk worden. En geld uitgeven is ook in Brussel een specialiteit, helaas meestal wel aan de verkeerde dingen, en uit onze zakken.

Toch was het lang onzeker of Flinten Uschi echt naar Brussel zou gaan. De EU elite stond achter haar, en er zijn geruchten dat ze de baan al kreeg aangereikt op de Bilderberg conferentie eerder dit jaar, waar ze een van de gasten was. Maar het Europees Parlement zat vol tegenstanders. Vooral de sociaal democraten waren in eerste instantie woedend omdat Timmermans zijn hok in getrapt was. Het werd dus nog even spannend. Maar zoals te verwachten was, kreeg Von der Leyen uiteindelijke haar nieuwe post, na veel geduw en getrek in de achterkamertjes, en met een kleine meerderheid. Met democratie heeft dit natuurlijk echt niets meer te maken. Von der Leyen heeft op geen enkele wijze een rol gespeeld in de verkiezingen. En het was ook gênant dat ze zo om steun moest bedelen. Maar ja, we zeiden het al, de EU en democratie gaan eigenlijk niet samen. Von der Leyen is meer een stukje grof vuil waar Merkel graag van af wilde, en dat is gelukt. Als er ook nog maar iemand bestaat die meerwaarde ziet in de EU, zal dat nu wel snel over zijn. Het gesjacher met dik betaalde posities moet zelfs het grootste slaapschaap zijn opgevallen. Weer een stevig min punt dus voor de EU elite.

Op zich maakt het helemaal niet uit wie er voorzitter is van de EU Commissie, het beleid blijft altijd hetzelfde, want het systeem draait gewoon door. Het is allemaal show om het hele EU circus nog een beetje van legitimiteit te voorzien. De vraag is alleen: hoe lang nog? Dit hele getouwtrek over de nieuwe voorzitter geeft meer dan ooit aan dat de EU lidstaten tot op het bot verdeeld zijn. Er is bijna geen onderwerp waar ze het over eens kunnen worden. En als er een keer een overeenkomst is trekken verschillende landen zich de volgende dag terug, of voeren gewoon het nieuwe beleid niet uit. Er bestaat geen twijfel meer aan dat de hele EU Europa meer kwaad dan goed doet. De kans is gelijktijdig groot dat binnen niet al te lange tijd de hele zeepbel zal barsten. Daar zal niemand rouwig om hoeven zijn, maar veel zal wel afhangen van de manier waarop, en hoe de toekomst van ons continent er dan uit zal zien.

Er zijn verschillende mogelijkheden, die allemaal gemeen hebben dat ze het einde van de EU zullen betekenen. Het lijkt er nu meer op dat Brexit later dit jaar eindelijk een feit zal worden. Nu de verraderlijke May het veld heeft moeten ruimen, is de kans dat de Brexit geschrapt gaat worden ook een stuk kleiner geworden. Of er een overeenkomst komt, of het een harde Brexit wordt blijft nog open. Dat maakt op zich ook niet uit. De Britten hebben de kans om de puinhoop, die de EU intussen is geworden, als een vrij volk te verlaten. Het begint er ook heel voorzichtig op te lijken dat zij niet de enige zullen zijn. Ook in Italië worden verschillende kleine stapjes gezet die de afstand tussen Rome en Brussel steeds groter maken. Salvini heeft al meerdere malen gezegd dat hij zich door Brussel niet de wet laat voorschrijven, en hij heeft dit in de praktijk ook bewezen. Gelijktijdig probeert Italië de banden met het Amerika van Trump aan te halen. Precies wat Groot Brittannië ook aan het doen is. De kans wordt daarom steeds groter dat de buitenrand van Europa zich meer een meer zal richten op de VS, zonder verdere notie van Brussel te nemen.   

Het meer oostelijke deel van Europa en het oude Europese midden zijn de laatste tijd steeds meer samen gaan werken, en zitten bij verschillende onderwerpen op een lijn. We spreken dan over Polen, Hongarije. Tsjechië, Slowakije, en misschien Oostenrijk. Deze landen willen hun eigen tradities en identiteit behouden, zijn tegen de massamigratie en islamisering en voelen niets voor een Verenigde Staten van Europa. Zij komen op steeds meer afstand van Brussel te staan, en het zit er in dat op een bepaald moment de verschillen gewoon te groot gaan worden. De kans is dan ook in toenemende mate aanwezig dat deze staten op een bepaald moment een soort eigen federatie zullen vormen. Zij zullen vasthouden aan het Europa dat wij altijd hebben gekend, en zich afkeren van de globalisten agenda, waar de huidige EU een belangrijk onderdeel van uitmaakt. Naast de boven genoemde verschillen hebben de Midden Europese staten ook een probleem met de klimaat en gender waanzin. Hoe meer Brussel probeert om de globalisten agenda door te drukken, hoe groter de kans wordt dat er een Midden Europese federatie zal ontstaan. Voor de EU een dramatische ontwikkeling.

Van de EU zal dan een soort harde kern overblijven, met Duitsland, Frankrijk, Nederland en België als basis fundament. In deze landen zijn de massamigratie en de islamisering nu al tragische feiten, ook de rest van de globalisten waanzin wordt met open armen verwelkomd. In grote delen van Europa worden deze landen eigenlijk al als verloren beschouwd, zonder hoop en zonder perspectief op verbetering. Het spreekt voor zich dat wij dit niet zo maar zullen accepteren. Er is al veel te veel opgegeven. We zullen in de komende jaren vechten voor ieder land, voor iedere stad, voor iedere wijk, voor iedere straat en ieder huis. Alleen op die manier kunnen we terugpakken wat de globalisten, en hun vele handlangers, van de volkeren hebben gestolen.

Het lijkt er dus op dat als de bovenstaande theorie een feit wordt, Europa in verschillende delen uit elkaar zal vallen. Als het zo ver komt is dit de verantwoordelijkheid van de EU elite en hun vernietigende ideologie. Een veel betere oplossing zou zijn een Europa van sterke nationale staten, die onderling samenwerken, maar gelijktijdig altijd zelfstandig kunnen optreden. Geen Brussel dictatuur meer, en geen vervaging van geschiedenis, traditie en identiteit. Een Europa met goed beschermde buitengrenzen, en normale grenscontroles bij iedere grens. Het spreekt voor zich dat dan de massamigratie en de islamisering tot het verleden zullen behoren. Als we dit alles samen kunnen bereiken heeft Europa weer een toekomst. Als we ons nu verenigen kunnen we dit tot een realiteit maken, en iedereen kan vandaag beginnen. Neem deel aan de informatieoorlog op wat voor manier dan ook, en wees nooit bang om je mening te geven. Of ga de straat op en laat je omgeving weten wat je denkt. Je zult ontdekken dat er aan medestanders en medestrijders geen gebrek is. Dus zet die eerste stap, en wordt actief in de strijd voor een Europa waar het weer goed leven is. Een Europa dat ooit een vanzelfsprekendheid was, en het door onze inzet weer kan worden.

DE VERGETEN OPSTAND DEEL 2

Vorige week zagen we hoe de arbeiders in de DDR op 17 juni 1953 in opstand kwamen. Tegen de normverhogingen, voor vrije verkiezingen en een andere regering. Na eerste successen werd de opstand neergeslagen door Sovjet tanks die het vuur openden. Aan het einde van de dag was de opstand voorbij en zat de SED weer stevig in het zadel. We kijken nu hoe het verder ging, en wat de gevolgen waren op zowel de korte als lange termijn.

De volgende morgen, 18 juni, was de rust hersteld, mede door het instellen van de uitzonderingstoestand in grote delen van de DDR. Op straat zag je alleen maar tanks, soldaten en de Volkspolitie. De SED leiders kwamen weer tevoorschijn, en de jacht op leidende stakers werd meteen geopend. Er kwam ook een enorm propagandaoffensief op gang. De opstand zou het werk van westerse geheime diensten zijn geweest, en buitenlandse agenten zouden leiding hebben geven aan de stakers. Men wilde absoluut niet toegeven dat het de eigen inschattingsfouten waren geweest die de arbeiders op straat hadden gebracht. Iedereen had schuld behalve de SED. Nu kan het best zijn dat er hier en daar agitators aan het werk zijn geweest. Maar het hele karakter van het protest geeft veel meer aan dat de bevolking het gewoon zat was, en niet nog meer verslechteringen wilde dulden. Omdat de SED bestond uit de oude arbeiderspartijen SPD en KPD hadden ze moeten weten wat er onder de arbeiders leefde. Men dacht het gewoon beter te weten, en negeerde zelfs de Russische waarschuwingen. Uiteindelijk waren ze door deze houding gedwongen om de tanks op straat te brengen. Voor zogenaamde arbeiderspartijen een enorme afgang. Een afgang die door de mensen in de DDR nooit werd vergeten. In de West Duitsland werd de 17^de juni tot de Dag van de Duitse Eenheid uitgeroepen, symboolpolitiek zonder inhoud. Een vaker geziene verschijning.

Ondanks het feit dat de opstand kort was, en voor de opstandelingen verkeerd af liep, hebben de gebeurtenissen van de 17^de juni een stempel gedrukt op de verdere ontwikkeling van de DDR. In de eerste Centraal Comité bijeenkomsten van de SED na de opstand werd nog gezegd dat er fouten waren gemaakt, en dat er aan gewerkt moest worden om een herhaling te voorkomen. Maar deze houding werd al snel losgelaten. Men wilde van geen fouten meer weten. De SED leiding was voor de opstand al niet populair, maar na de gevechten namen steeds meer mensen afstand, die eerder geen echte positie hadden ingenomen. Intussen nam het wantrouwen van beiden kanten toe. Dit had vooral impact op de SED leiding. Omdat men het volk wantrouwde, en men bang was voor een herhaling van de van de gebeurtenissen van 1952/1953, werd het veiligheidsapparaat enorm uitgebouwd. De Stasi kreeg veel meer middelen, en medewerkers, zodat allerlei signalen veel eerder zouden worden opgepikt. Van verdere opstanden was echter geen sprake. De meeste mensen legden zich bij de situatie neer, of probeerden naar het westen te vluchten. Dat leidde uiteindelijk tot de bouw van de Berlijnse Muur, begin jaren 60. Maar onder het volk werd de 17^de juni niet vergeten. Vaak verschenen er leuzen op muren waarin werd gezegd dat de 17^de juni terugkwam. Ook werden in de schaduw wel degelijk de lessen geleerd.

Conclusies en commentaren

Zowel in oost als west heeft de opstand van 1953 nooit hoog op de agenda gestaan. We zagen eerder dat in West Duitsland de 17^de juni tot een officiële feestdag werd uitgeroepen. Het werd de Dag van de Duitse Eenheid. Op zich was dit allemaal show, want tijdens de opstand had West Duitsland niets gedaan om die eenheid dichterbij te brengen. In de DDR werd de opstand vooral doodgezwegen, en als er al over werd gesproken, werd er gezegd dat het om een fascistische provocatie was gegaan. Beiden standpunten doen geen recht aan wat er werkelijk op straat is gebeurd. Er was geen sprake van een echte oppositie beweging, en ook partijen of organisaties waren nergens te bekennen. Het ging veel meer om een volk dat het zat was om nog verder te worden uitgebuit. Dat het niet meer pikte dat dingen over hun hoofd werden besloten, zonder er zelf een stem in te hebben. Al deze gevoelens van frustratie en woede, plus de afkeer van de voortdurende bezetting, kwamen in de juni dagen van 1953 samen. Het was een enorme explosie die wild om zich heen sloeg, en veel emotie met zich mee bracht.

Het was geen voorbereidde opstand met goede planning. Als dat wel het geval was geweest, had men werkelijk de macht kunnen overnemen. Men was zich niet bewust van het feit dat de macht eigenlijk voor het grijpen lag. Hoe dicht men er bij was blijkt uit de woorden van een voormalig lid van de Volkspolitie in Halle. “De stakers hadden niet door dat ze tegenover een zwakkere tegenstander stonden. Als ze in de eerste uren hadden besloten om de politiekazernes te bestormen hadden wij er weinig tegen kunnen doen. We hadden wapens, maar gelijktijdig maar heel weinig munitie. Eigenlijk hadden ze zo door kunnen lopen. Maar dat had niemand door, en dat heeft ons gered. Ze bestormde de SED kantoren, terwijl daar niets te halen viel. Een verkeerde tactiek.” Zo kon de SED leiding zijn macht weer terugpakken, hoewel we wel moeten vaststellen dat dit zonder het ingrijpen van Moskou nooit was gelukt. Deze steun in de rug is er altijd gebleven, tot 1989, en toen die steun weg viel was het ook snel met de DDR gedaan.

Uit deze hele zaak zijn verschillende lessen te trekken. Ten eerste zien we het falen van de SPD en de KPD, die samen de SED vormden. Men zag de signalen binnen de bevolking niet, en wilde ook niet luisteren. Zelfs niet naar de KGB en andere Sovjet instellingen. Dit soort ivoren toren denken is bijna altijd het resultaat van het gevoel dat de macht binnen is, en oneindig zal zijn. Alleen de leiders weten wat goed, is en het volk moet zich hier niet mee bemoeien. Gelijktijdig beweert men het volk, en in dit geval vooral de arbeiders en de boeren, te vertegenwoordigen. Maar respect en vertrouwen komen niet zo maar, die moeten verdiend worden. En precies dat werd nagelaten door de SED. Zo kon de kloof tussen de leiding en de bevolking steeds groter worden. Het enige antwoord hier op van de SED was meer Stasi en meer wantrouwen, ook binnen de eigen gelederen. Gelijktijdig ging het economisch steeds slechter. Veel van deze problemen hadden kunnen worden opgelost als men met het volk had gewerkt, en niet boven het volk was gaan staan.

Overigens is dit niet uniek. Ook buiten de DDR hebben veel partijen en vakbonden dezelfde weg gekozen en zijn de neigingen hetzelfde. Dat is ook de reden waarom de arbeiderspartijen in Europa, waar miljoenen mensen hun hoop op hadden gevestigd, er nooit in zijn geslaagd om echte democratie te laten ontstaan. Niet binnen de partijen zelf, en ook niet binnen de maatschappij. Veel beloftes en resoluties, discussies tot in het oneindige, maar uiteindelijk heeft men altijd tegen het volk beslist ten gunste van het systeem, of heeft men de revolutionaire tendensen binnen het volk onderdrukt of omgebogen. Dat is ook de reden dat heel veel van deze partijen nu het vertrouwen van de kiezers hebben verloren, en terecht.

De mensen in de DDR lieten in 1989 zien dat zij wel degelijk de lessen van 1953 hadden geleerd. De massademonstraties, die uiteindelijk de SED regering ten val brachten en de muur opende, waren vreedzaam. Dit keer geen aanvallen op gevangenissen en SED kantoren. Men wilde de machthebbers geen reden leveren om geweld te gebruiken. Deze keer werkte het, en dat luidde het einde van de DDR in. Er waren immers geen Sovjet tanks meer om het tij te keren. Echter deze keer, na de opstand van 1989 maakten de mensen in de DDR een andere fout. Ze vertrouwden de partijen uit het westen en hun plaatselijke verlengstukken. Dat opende de deur voor het leegstelen en plunderen van het land. Zelfs nu nog, bijna 30 jaar na de val van de Muur, worden de mensen in de voormalige DDR achtergesteld. Zelf zeggen ze nu dat ze een veel grotere opruiming hadden moeten houden in 1989. Ze hebben de verkeerden vertrouwd en een echte zuivering nagelaten. Het resultaat is dat ze nu opnieuw de straat op moeten om zich te verzetten tegen de vernietigende politiek van Merkel en Co.

De les voor ons allemaal is duidelijk; partijen en vakbonden zijn niet de oplossing. Zij beloven van alles, maar leveren nooit resultaat. Vaak is als excuus voor dit falen gebruikt, dat de verkeerde mensen aan de leiding staan. Maar dat kan niet steeds opnieuw het geval zijn. Er zit gewoon een structurele fout in de hele denkwijze. Een denkwijze die niet bedoeld is om ons te bevrijden, maar om ons in toom te houden. Als dat moeilijker wordt neemt de repressie toe, dat zien we nu iedere dag. En daar doen ze allemaal aan mee; liberalen, sociaal democraten, groenen, soft linkse splinters en achtergebleven christen democraten. Als er weer een omslag komt, en dat kan niet snel genoeg gebeuren, moet het volk zelf de touwtjes in handen nemen, en niet meer loslaten. Dat is de enige variant die we nog niet hebben geprobeerd. Volkskracht vooruit dus, op weg naar de overwinning.

DE VERGETEN OPSTAND DEEL 1

Als je de meeste mensen vraagt wat ze van de voormalige DDR weten, zullen ze over het algemeen komen met de Berlijnse Muur, de ontsnappingspogingen naar het Westen, misschien de luchtbrug naar Berlijn, en natuurlijk de scènes die de wereld over gingen toen de Muur in 1989 uiteindelijk viel. Veel andere herinneringen zullen er niet overgebleven zijn. Toch was het omverwerpen van de Muur in 1989 niet de eerste opstand in de DDR. Al in 1953 kwamen de arbeiders in wat ook wel Oost Duitsland werd genoemd, in opstand. Een opstand die vanuit een economisch oogpunt begon, maar die al snel tot iets heel anders uitgroeide. Daarom kijken we vandaag naar een gebeurtenis die eigenlijk het zaad strooide van waaruit de opstand van 1989 uiteindelijk werd geboren.

Terug dus naar 1953, acht jaar na het einde van de Tweede Wereld Oorlog. In de DDR leek van buiten eigenlijk geen vuiltje aan de lucht. Het land werd geregeerd door de Duitse Socialistische Eenheidspartij (SED), onder leiding van Walter Ulbricht, een samenwerkingsverband van de KPD en de SPD. De veiligheid lag nog steeds in handen van het Sovjet leger dat in groten getale in de DDR aanwezig was. Immers, de klassenvijand, de BRD en de Amerikaanse bezetters in het westen, waren niet ver weg. Economisch zag het er echter niet zo best uit, er waren ondermeer nog steeds bonkaarten omdat voedsel schaars was, met als resultaat dat veel mensen probeerden naar de zogenaamde Westzone te komen. Zonder de economische hulp van de Sovjet Unie zou de DDR toen al in grote problemen zijn gekomen. De SED was vastbesloten om de problemen op te lossen, zodat het allemaal beter zou gaan. In 1952, een jaar eerder dus, werd besloten dat “het socialisme planmatig zou worden opgebouwd”. Er moesten volksbedrijven en productiegemeenschappen worden opgezet of gevormd, om de economie en het land zelf op een betere basis te plaatsen. Verder zouden er meer militaire controles komen om de scheiding tussen oost en west te verstevigen. Harde maatregelen dus, die in veel kringen niet populair waren.

De meeste van deze zaken werden door de burgers aangehoord, zonder een echte reactie. Echter, in het pakket waren ook afspraken gemaakt over een zogenaamde “normverhoging” (gestelde arbeidsdoelen), wat in de praktijk betekende dat de lonen stevig gekort zouden worden, omdat de normen niet haalbaar waren. Veel arbeiders zouden er zelfs 10% in loon op achteruit gaan. Nu waren de lonen al niet hoog, en een verdere korting zou de arbeiders dus zwaar treffen. Intussen werd het 1953, en in maart overleed Stalin, wat veranderingen en verschuivingen veroorzaakte. De Sovjet Unie liet de SED op een bijeenkomst in Moskou weten dat de harde lijn niet echt noodzakelijk was. Veel belangrijker was het om de stroom van mensen die naar het westen wilde in te dammen. Om deze nieuwe koers te bespreken en knopen door te hakken werd er van 9 tot 12 juni een SED Partijconferentie gehouden. Veel van de maatregelen werden geschrapt, maar niet de normverhoging.

Toen dit laatste via de kranten bekend werd, ging de onrust op 15 juni van start. In Oost Berlijn legde de bouwvakarbeiders het werk neer en alle grote bouwprojecten kwamen stil te liggen. De arbeiders die op het prestige project aan de Stalin Allee werkten waren de eerste die in staking gingen. De volgende dag, de 16^de juni, gingen in Berlijn vele duizenden mensen de straat op in een gigantische arbeidersdemonstratie. Men eiste de verlaging van de normen, maar ook vrije verkiezingen, en het aftreden van de regering. Dat was het eerste teken dat het protest naast economische, ook politieke ondertonen had. De SED leiding, en ook Moskou, waren volledig door het protest verrast, hoewel de KGB de SED wel had gewaarschuwd dat de burgers ontevreden waren. Als de SED op dat moment had besloten om naar de arbeiders te luisteren, en de normen weer te verlagen, was het protest waarschijnlijk meteen ten einde geweest. Deelnemers zeiden later dat ze gewoon gehoord wilden worden, en dat men hoopte dat de leiding een gebaar zou maken. Dan was een oplossing niet ver meer geweest. Maar de SED leiding weigerde in eerste instantie om iets te veranderen, er was al genoeg afgezwakt. Het originele plan bleef staan, inclusief de normverhogingen, die vooral de bouw troffen. Nog tijdens de opstand ging de partij wel overstag, maar toen was het al te laat.

Toen er geen onmiddellijke toezeggingen kwamen sloeg de vlam pas goed in de pan. Overal gingen mensen, vooral arbeiders en jongeren, maar ook boeren en middenstanders, de straat op. Deze keer niet alleen in Berlijn, maar in de hele DDR. Er wordt gezegd dat er in zeker 500 plaatsen actie werd gevoerd. De eisen waren overal hetzelfde; vrije verkiezingen, verlaging van de normen en nu ook de vereniging van de beiden Duitslanden. Het was de eerste keer sinds 1945 dat deze laatste eis zo luid werd gehoord. De demonstraties trokken overal duizenden mensen, en in bijvoorbeeld Dresden gingen 60.000 mensen de straat op. Ze verzamelden zich op verschillende pleinen omdat de toeloop zo groot was. In Halle waren ook 60.000 mensen op de been, en er waren aanvallen op SED kantoren, terwijl partij functionarissen moesten vluchten. In Magdeburg namen 40.000 mensen deel. Daar werd de gevangenis door de demonstranten opengebroken, en 200 mensen, vooral politieke gevangenen inclusief een behoorlijk aantal vrouwen, werden bevrijdt. In Gorlitz en Niesky namen de arbeiders voor korte tijd de macht over. In Berlijn, waar nu ongeveer 100.000 mensen in actie waren net als in Leipzig, begon het spannend te worden Er braken hier en daar gevechten uit tussen de arbeiders en de Volkspolitie. De situatie escaleerde verder toen jongeren op de Brandenburger Tor klommen en de Sovjet vlag naar beneden haalden. Onder luid gejuich hesen ze de Duitse vlag op de grote poort, en het Duitse volkslied werd gezongen. Ook dat was de eerste keer sinds 1945.

Voordat we verder gaan is het interessant om vast te stellen dat ook West Duitsland en haar Amerikaanse overheersers, volledig door de opstand werden verrast. Er waren wat gehaaste verklaringen in de media, en natuurlijk werden de gebeurtenissen gevolgd. Maar van ingrijpen was geen sprake, en de hele westerse reactie had iets houterigs, als of men niet goed wist wat er in deze situatie gedaan moest worden. Blijkbaar bleven ook de bevelen uit Washington uit. De BRD regering vroeg nog wel om ingrijpen van de Amerikanen, maar die negeerden deze verzoeken. Er werd wel een oproep van de arbeiders naar de Amerikaanse RIAS zender in West Berlijn gebracht. Vroeg in de ochtend werd de oproep uitgezonden, maar de RIAS kreeg meteen instructies van de Amerikaanse militairen om de oproep niet te herhalen. Men was bang voor escalaties. Als de opstand langer zou hebben geduurd, was dit alles waarschijnlijk anders gelopen, maar op het moment van de waarheid leek de BRD verlamd, en Washington niet geïnteresseerd.

Ook is het interessant om te kijken wie er precies in actie kwamen in de DDR. Wat opviel was dat intellectuelen en studenten zich niet bij de beweging aansloten. In eerste instantie waren het de bouwvakkers geweest die in staking gingen. Maar al snel kregen zij gezelschap van vele fabrieksarbeiders, kantoormedewerkers, vrouwen, middenstanders en in de landelijk gebieden de boeren. De boeren hadden veel problemen als gevolg van de regeringsmaatregelen. Ze werden in agrarische gemeenschappen gedwongen, mochten niet verbouwen wat ze wilden, en in verschillende gevallen werden boerderijen onteigend. Ook deze dingen werden teruggedraaid, maar ook in dit geval was het te laat.

Nu terug naar Berlijn. Er bestaat geen twijfel aan dat de ochtend van de 17^de juni voor de opstandelingen een succes was. De SED leiders trokken zich terug naar beveiligde gebieden, waar ze onder bescherming van de Sovjet autoriteiten stonden, en even leek het er op dat de stakende en demonstrerende arbeiders niet ver meer van de macht waren. Maar in de middag van diezelfde dag zien we een heel ander beeld. De uitzonderingstoestand werd uitgeroepen en Sovjet tanks verschenen op straat in zowel Berlijn, Leipzig als ook andere plaatsen. De arbeiders reageerden met stenen. Toen begon het schieten. De soldaten schoten op de menigte en er brak paniek uit. Ook de Volkspolitie liet zich hier en daar niet onbetuigd. De inzet van de tanks veranderde alles, en in heel korte tijd was de opstand neergeslagen. Er waren nog overal schermutselingen, maar het resultaat stond vast. Tijdens de schietpartijen vielen er tussen de 50 en de 100 doden. Het ware cijfer is nooit helemaal duidelijk geworden. Honderden mensen raakten gewond, en er waren uiteindelijk meer dan 13.000 arrestaties. Als resultaat werden 1600 mensen veroordeeld en opsloten in de DDR of in de Sovjet Unie. Verder werden 19 mensen door de autoriteiten doodgeschoten. Dit moest een waarschuwing aan het volk zijn. In sommige bedrijven werd nog tot diep in juli gestaakt, maar dat waren achterhoede gevechten. De echte strijd, die heel plotseling was ontvlamd, was voorbij, en de opstandelingen waren verslagen.

Volgende week: de nasleep van de opstand, de gevolgen en de lessen, met 1989 als sluitstuk.

DE MH17 ZAAK; VAN DE ONDERSTE STEEN TOT EEN JURIDISCHE FARCE

Afgelopen week konden we getuigen zijn van de zoveelste episode in de MH17 zaak. Nog steeds beweert men bezig te zijn om de waarheid, over het neerschieten van dit vliegtuig boven het oosten van de Oekraïne, te achterhalen. Het vliegtuig werd getroffen toen het over oorlogsgebied vloog in juli 2014, en alle inzittenden kwamen om het leven. Op de avond van de ramp beweerde Premier Rutte dat hij er alles aan zou doen om de onderste steen boven te halen. Intussen weten we dat het alleen maar grootspraak was. Er is helemaal geen onafhankelijk onderzoek gevoerd, men is alleen geïnteresseerd in het beschuldigen van Rusland, en de militie eenheden in de Donbass. Andere mogelijkheden zijn zelfs niet onderzocht.

Het verhaal was vanaf het begin dat de MH17 werd neergehaald met een Buk raket afgevuurd door de militie eenheden, die in het gebied tegen de Oekraïense fascisten vochten. De raket zou door Rusland zijn geleverd. Dit verhaal werd al op de avond van de ramp door Amerika naar voren geschoven, en is intussen niet meer veranderd. Er worden alleen maar nieuwe bouwsteentjes aangesleept om deze theorie tot waarheid te verklaren. Maar de bewijzen zijn heel dun of niet voorhanden. Beelden uit de sociale media, foto’s waarvan men de afzender niet kent, en afgetapte telefoongesprekken die zijn aangeleverd door de geheime dienst in Kiev. Dit terwijl Kiev zelf partij is in de zaak, en bewijzen uit deze hoek dus als uiterst onbetrouwbaar moeten worden gezien. Sterker nog; de onderzoekers mogen niets naar buiten brengen dat niet eerst door Kiev is goedgekeurd. Van onafhankelijkheid is dus geen sprake, en iedere eerlijke rechter zou deze “bewijzen” als belachelijk van tafel vegen. De bewering dat de Oekraïne het vliegtuig zelf heeft neergeschoten is niet eens echt onderzocht. Dat mag ook niet, want de Oekraïne is een bondgenoot, en dus heilig.

Zelfs als Nederland op dit gebied iets zou willen ondernemen rust daar een Amerikaans veto op. Men heeft de Oekraïne nodig voor de komende grote oorlog tegen Rusland, dus gaat men zeker niet toelaten dat het land en het regime in diskrediet wordt gebracht over een vliegtuig dat de rest van de wereld al lang vergeten is. Zover het verhaal tot nu toe. Laten we nu kijken naar de bouwsteentjes die de onderzoekers deze keer hebben aangesleept, om het sprookje weer wat geloofwaardiger te maken. Afgelopen week werden er vier namen genoemd van 3 Russen en een Oekraïner die bij het neerhalen van het vliegtuig betrokken zouden zijn. Er zaten geen grote verrassingen tussen. Het gaat vooral om mensen die toen leiding gaven aan de strijd in de Donbass. Het beschuldigen van hen is dus eigenlijk het intrappen van een open deur. Als je ten koste van alles wilt bewijzen dat een bepaalde partij schuldig is, kun je niet veel meer doen dan namen naar voren schuiven van mensen die in die tijd de leiding hadden. Immers, de kok of de schoenpoetser van de militaire eenheden in het gebied zal het bevel niet hebben gegeven. Dat de onderzoekers 5 jaar nodig hebben gehad om deze namen naar voren te halen, laat zien wat een farce de hele zaak is geworden.

De tweede aankondiging was dat op 9 maart 2020 de rechtszaak gaat beginnen, die de rest van het jaar in beslag zal nemen. Alleen, deze zaak zal geen beschuldigden kennen die in de rechtbank aanwezig zijn, alleen maar getuigen. Hoewel de getuigen waarschijnlijk ook niet zullen verschijnen, want zij vertrouwen er terecht niet op dat er ook werkelijk een eerlijk juridisch proces zal plaatsvinden. Om uitleveringen wordt niet gevraagd, want zowel Rusland als ook de Oekraïne levert niemand uit. Als je de hele show van de onderzoekers en de Nederlandse leugenpers even weglaat, zie je meteen dat er dus eigenlijk geen zaak is. Het enige dat overblijft is, dat de zogenaamde onderzoekers maanden lang mogen verklaren waar ze de laatste 5 jaar mee bezig zijn geweest. Een soort schoolrapport dus, dat miljoenen gaat kosten. Je kunt gerust zeggen dat dit weggegooid geld is, want niemand zal echt worden veroordeeld, niemand gaat naar de gevangenis, en de zogenaamde waarheidsvinding zal niets meer dan de nu al bekende schijnwaarheid aan het licht brengen. Je kunt het niet eens een showproces noemen, omdat er dus geen beschuldigden aanwezig zullen zijn. Een juridische farce om het Nederlandse geweten rein te wassen zal het zijn, meer niet.

Dat rein wassen is nodig om de openstaande vragen weg te wissen, waar men steeds heel nauwkeurig en luid hoorbaar over zwijgt. De eerste vraag op dit gebied was er al vanaf het moment dat de ramp wereldnieuws werd. Hoe was het mogelijk dat een passagiersvliegtuig met zoveel mensen aan boord over een oorlogsgebied mocht vliegen, waar dagen eerder ook militaire vliegtuigen waren beschoten en geraakt? Waarom werd er niet gekozen voor een veiliger route? Wilde men Kiev niet in verlegenheid brengen omdat omvliegen zou aangeven dat de Oekraïne de veiligheid niet kon garanderen? Of was omvliegen gewoon te duur en werd het verlies van het vliegtuig en al haar inzittenden als verwaarloosbaar risico ingeschat? Als dit laatste het geval is werden de slachtoffers geofferd op het altaar van de winst. Dan is er inderdaad het nodig rein te wassen, en is het houden van het proces als afleidingsmanoeuvre te verklaren. Een dure weliswaar, maar alles beter dan de hand in eigen boezem te moeten steken. En natuurlijk hoeft Rutte dan ook niet te verklaren waarom hij die beroemde of beruchte onderste steen nog steeds niet heeft gevonden.

Het onderzoeksteam heeft Rusland er van beschuldigd niet met het onderzoek mee te werken, iets wat Rusland meteen van de hand heeft gewezen. Rusland heeft wel degelijk meegewerkt. Er is heel veel radarmateriaal vanuit Rusland naar het onderzoeksteam, het zogenaamde JIT, gestuurd. Maar het JIT heeft dit materiaal nooit echt gebruikt. Eerst werd gezegd dat men de beelden niet uitlezen kon omdat er een Russisch systeem was gebruikt. Later was het weer dat er geen nieuwe feiten op de beelden stonden. Geen enkele vraag hierover is ooit beantwoord. Maar het gaat nog verder. Een poosje geleden onthulde het JIT plotseling dat het de motor van de Buk raket in bezit had. Het ding werd met trots getoond. Maar dit muisje kreeg al snel een staartje, want met de motor kwam ook het motornummer vrij. Rusland heeft navraag gedaan bij de producent van de Buk en heeft de archieven na gekeken. Uit dit alles bleek dat de raket al in 1986 aan de Oekraïne was geleverd, en sinds die tijd nooit meer in Rusland is teruggeweest. Deze informatie is ook aan het JIT gestuurd. Zoals was te verwachten reageerde het JIT ook hier niet op. Het paste immers niet in het straatje. Rusland zegt nu dat het hele onderzoek een straat met eenrichtingsverkeer is. Een Russische woordvoerder zei dat het JIT opnieuw met beschuldigingen komt zonder bewijzen, wat natuurlijk klopt. En zelfs Maleisië, de thuishaven van het vliegtuig, zegt dat de beschuldigingen van het JIT tegen Rusland politiek gemotiveerd zijn.

Blijft de vraag wie er van dit eenzijdige onderzoek profiteert. In eerste instantie natuurlijk de Oekraïne, omdat de ware schuldigen waarschijnlijk in Kiev zitten. Verder de Nederlandse regering omdat men wil laten zien dat men iets doet, zonder de Amerikanen voor het hoofd te stoten. En natuurlijk zijn er nog de onderzoekers die goudgeld verdienen. Voor hen kan het onderzoek en natuurlijk de komende rechtszaak niet lang genoeg duren. Misschien is het een idee om dit clubje in plaats van JIT maar JAT te noemen. Echter, wat we niet moeten vergeten is dat de nabestaanden van hen die omkwamen, de grootste slachtoffers van deze hele voorstelling zijn. Zij klampen zich vast aan de hoop dat de waarheid toch nog boven tafel zal komen. Helaas moeten we vaststellen dat die kans er nauwelijks is. Het gaat hier om grote politieke belangen, en dan is er geen plaats meer voor de waarheid.

De enige mogelijkheid om het ware dossier in te zien zal zich voordoen als er ontwikkelingen in de Oekraïne zijn, die het westen er toe brengen om Kiev niet langer als bondgenoot te zien. Als daar bijvoorbeeld een regering zou worden gekozen die pro-Russisch is. Dan zal men alles doen om Kiev zwart te maken, en komt het MH17 dossier natuurlijk geweldig van pas. Maar zo ver is het nog niet, en zo lang de Amerikanen Kiev stevig in hun grip houden zal zo’n scenario ook niet optreden. Tot slot is er nog de bewering dat Nederland diplomatieke stappen heeft gezet om Rusland tot meewerken te bewegen. Welke stappen dit zijn weigert de Nederlandse regering te onthullen omdat het vertrouwelijk zou zijn. Geweldig toch als je alles maar kunt verbergen achter “vertrouwelijk” en “geheimhouding”. De kans is groot dat de Nederlandse ambassadeur in Moskou van grote afstand even zijn vuistje richting het Kremlin heeft geschud. Veel meer zal het niet geweest zijn. Als of iemand in Rusland zich ook maar iets van dit kinderlijke gedoe zal aantrekken.

Wij gaan er nog steeds vanuit dat Kiev zelf de MH17 heeft neergehaald. Er is nog geen enkel echt bewijs gepresenteerd dat het tegendeel onderbouwd. Maar zelfs als de milities het vliegtuig uit de lucht hebben geschoten, waar we dus niet van uit gaan, zou je ze dit moeilijk kwalijk kunnen nemen. Zij vochten voor hun land en hun leven tegen een behoorlijk overmacht. Dan heb je ook het recht om alles uit de lucht te schieten wat boven het oorlogsgebied verschijnt. Wat de toedracht ook is geweest, de ware schuldigen zijn die personen in de Nederlandse overheid en de luchtvaart, die hebben besloten om het vliegtuig ondanks alle gevaren en risico’s over een oorlogsgebied te laten vliegen. Zij horen voor de rechtbank, en niemand anders. Laten we dat in gedachten houden, als volgend jaar de volgende fase van deze juridische farce van start gaat.