Telefoonveiligheid in handen van slijmjurken en kruipers

Het Amerikaanse afluisterschandaal begint intussen gigantische proporties aan te nemen. We kunnen ons intussen niet meer aan de indruk ontrekken dat iedereen en alles door de Amerikaanse NSA wordt afgeluisterd, getapt of op een andere manier in kaart gebracht. Als linkse activisten hebben we er altijd rekening meegehouden dat er wordt meegeluisterd. We weten het en we nemen onze maatregelen. Of dat nu door de NSA gebeurt of door de AIVD maakt geen verschil. Het oor van de vijand is nooit ver weg. Soms is het wel leuk om hier spelletjes mee te spelen en het trouwe luisterpubliek op het verkeerde been te zetten. Want natuurlijk, als links doen ook wij aan contra spionage. De heren en dames aan de andere kant van de lijn zullen dat wel als primitief zien, maar ook primitieve dingen werken, en soms zelfs nog beter als de glanzende kastjes vol lampjes waar de zogenaamde professionals gebruik van kunnen maken. Wij winden ons over dat meeluisteren dus al niet eens meer op.

Maar intussen is gebleken dat het afluisteren veel verder gaat dan alleen maar de tegenstanders van de heersende orde. Cijfers die nu in de pers verschijnen geven aan dat alleen in Nederland, in december 2012, meer dan 1.8 miljoen telefoongesprekken zijn afgetapt en opgeslagen. Daar kan dus iedereen mee te maken hebben. Daarna kwam het bericht dat de Amerikanen intussen ook de mobiels en andere communicatiemiddelen van 35 wereldleiders op regelmatige basis aftappen. Als communisten hebben wij altijd gezegd dat het kapitalisme niet homogeen is, en dat de onderlinge concurrentiestrijd geen minuut stil ligt. Maar nu lijkt het er op dat de Amerikanen in feite geen enkel bevriend staatshoofd meer hebben. Iedereen wordt als potentiële bedreiging gezien die in de gaten moet worden gehouden. De informatie die hierdoor wordt verkregen wordt zowel militair als ook economisch gebruikt. Wat een fijne bondgenoten zijn het toch onder elkaar. Wat een vertrouwen en wat een brutaliteit. Als deze raddraaiers niet onze levens zouden controleren, zou je omvallen van het lachen.

Toen de eerste informatie over het afluisteren naar buiten kwam werd er door de meeste regeringen een beetje sceptisch op gereageerd. Nu blijkt dat de regeringsleiders zelf worden bespied is het in eens heel anders. De Duitse kanselier Merkel ging uit haar dak toen bleek dat haar aftandse Nokia door de NSA werd afgetapt. De Belgen schreeuwde moord en brand toen bleek dat er bij Belgacom was ingebroken door de trouwe bondgenoten aan de andere kant van de oceaan. De Franse minster sloeg met zijn vuist op tafel, brulde dat het allemaal onacceptabel was en eiste antwoorden van de Amerikaanse president Obama. Kortom, de rapen waren nu echt gaar.

En hoe zat het met Nederland? Eerst bleef men volhouden dat er hier in ieder geval niets aan de hand was. De polder lag er vredig bij en Amerikaanse oren had men nog nooit gezien. Zelfs geen kleintjes. Tot de berichten binnensijpelden over de 1.8 miljoen afgeluisterde gesprekken. Dat was even schrikken natuurlijk. Maar in tegenstelling tot Duitsland en Frankrijk bleven hier boze reacties vanuit het kabinet uit. Plasterk van Binnenlandse Zaken werd naar Pauw & Witteman gestuurd om de gemoederen tot bedaren te brengen. Hij begon met te zeggen dat we eigenlijk niets zeker weten. Over de 1.8 miljoen gesprekken zei hij dat dit waarschijnlijk de gesprekken tussen Nederland en Amerika waren. Blijkbaar vindt hij het normaal dat er wordt getapt als je met Amerika belt, al is het maar met je bejaarde tante. Toen hij onder druk kwam te staan met betrekking tot een tegenactie kwam hij niet verder dan zich te verschuilen achter een Europese commissie die de boel aan het onderzoeken was.

Plasterk eiste geen uitleg van de Amerikanen en hij sloeg ook niet met zijn vuist op tafel. In het hele gesprek gedroeg hij zich als een gehoorzame loopjongen van de Amerikaanse heersers. De baas had gesproken dus hij mocht alleen maar kwispelen en af en toe een beetje piepen. Het was wel leerzaam om te zien dat onze telefoonveiligheid in handen van dit soort slijmjurken is. Dat weten we natuurlijk wel, maar voor iedereen die dit nog niet begrepen had was dit een afschrikwekkend voorbeeld. Van de Nederlandse regering is op dit terrein niets te verwachten. Ze zouden niet durven. Immers als er niet genoeg word gekropen mag Nederland misschien niet mee doen met de volgende militaire interventie, en daar zijn ze juist zo gek op in Den Haag. Wel met andermans kinderen natuurlijk, hun eigen gebroed wagen ze daar niet aan.

De hele afluisteraffaire toont opnieuw aan wie en wat de Amerikanen eigenlijk zijn. Amerika kent geen bondgenoten of bevriende naties, men wil alleen volgelingen en onderdanen. Als het opperhoofd in Washington spreekt moet iedereen gehoorzamen. En om zeker te zijn dat dit ook gebeurd wordt iedereen en alles afgeluisterd. Vervolgens wordt daar dan ook weer over gelogen, dit als camouflage om nog een grotere afluisteroperatie op poten te kunnen zetten. Dat zijn de figuren die Plasterk “vrienden” noemt. Je vraagt je af wat voor beeld hij dan van vijanden heeft

Dan is er nog de vraag wat je eigenlijk tegen deze Amerikaanse aanvallen zou kunnen doen, zeker als klein land. Het antwoord is helder, want er zijn mogelijkheden zat. Je zou de Amerikanen kunnen vertellen dat ze hun atoombommen die op Volkel liggen moeten weghalen. Waarom moeten wij dit gevaarlijk schroot nog steeds voor ze bewaren en zelfs laten vernieuwen? Je kunt je ook terugtrekken van bijvoorbeeld de afspraken over paspoorten. Het feit dat er in Europese paspoorten nu vingerafdrukken en andere technische snufjes zitten is omdat de Amerikanen het eisen. Gewoon opzeggen die onzin, en er ook nooit meer aan beginnen. Hetzelfde geldt voor het zogenaamde Swift akkoord, wat de Amerikanen het recht geeft om in Europese bankrekeningen te snuffelen. 

Zelfs dat snuffelen is niet genoeg want de Yanks vonden het nodig om in dit systeem in te breken en onbeperkt gegevens te bemachtigen. Gewoon verscheuren dat akkoord, dichtgooien die deur en de boel beter beveiligen.

Voor alle duidelijkheid de Nederlandse AIVD is geen haar beter en doet dezelfde dingen als de Amerikaanse NSA. Dat krijg je als dit soort organisaties de mogelijkheid krijgen om een staat binnen de staat te vormen. Zonder controle en zonder het afleggen van verantwoording. Maar het belangrijkste van deze hele zaak is dat het aantoont wat voor mentaliteit Amerika er op na houdt. De voormalige president en oorlogsmisdadiger George Bush zei ooit: “Wie niet voor ons is, is tegen ons.” Dat was maar de halve waarheid, want zelfs de zogenaamde bondgenoten worden als tegenstanders en vijanden behandeld. Het Amerikaanse imperialisme kent geen vrienden, alleen maar slachtoffers.

Erdogan maakt einde aan Koerdisch vredesproces

Het zat er al een tijdje aan te komen. De instorting van het Koerdisch vredesproces was al van een afstand zichtbaar. Eigenlijk moeten we ons afvragen of er ooit een vredesproces is geweest. De Koerdische zijde heeft zondermeer alles gedaan om zo’n proces te laten ontstaan en het ook te laten slagen. Maar de Turken willen geen vrede met de Koerden. De Turkse staat en de AKP regering wilden alleen even een beetje rust om de verkiezingen van volgend jaar voor te bereiden. Het was alleen maar een kwestie van eigen belang. Niet meer en niet minder. Zo is weer een historische kans verloren gegaan.

De PKK leider Abdullah Öcalan probeert nog wel om het proces enigszins overeind te houden, maar hij weet ook dat er is feite geen enkele kans meer is. In zijn meeste recente contacten met de Koerdische BDP partij geeft hij dat ook aan. Hij geeft de Koerden de raad om de eisen zo veel mogelijk zelfstandig gestalte te geven, gebruikmakend van de macht die plaatselijk voor handen is. Dit geeft aan dat hij de hoop heeft opgegeven dat de Turken nog een positieve rol in het proces zullen spelen. Öcalan zei ook dat het bezoek van een BDP delegatie aan Imrali vorige week wel eens de laatste zou kunnen, want de Turkse staat voert de repressie weer op. Nu al was het zo dat de leider van de BDP, Selahattin Demirtas, geen deel mocht uitmaken van de delegatie omdat hij het zogenaamde “democratie” pakket van Erdogan had bekritiseerd. Erdogan heeft de BDP ook bedreigd. Het is zeker de moeite waard om de bedreigingen van een dictator serieus te nemen. Erdogan heeft immers meer dan eens bewezen dat hij over lijken gaat.

Zo verdwijnt dus dit meest recente initiatief in de mist van de geschiedenis en lijkt het er op dat er voorlopig geen kans is op zelfs een kleine doorbraak. Die doorbraak zal er ook nooit komen want de Turken zullen de Koerden nooit accepteren. Het “democratie” pakket geeft dit ook aan. Er zat totaal niets in want ook maar als een handreiking kan worden beschreven. De enige echte verandering is dat Erdogan het hoofddoekverbod in de openbare diensten opheft, en binnenkort ook in het parlement. Voor de Koerden en andere bevolkingsgroepen is dit totaal onbelangrijk. Het is gewoon het verder islamitiseren van de Turkse maatschappij. De groene fascist Erdogan wilde punten scoren bij zijn eigen achterban. Aan het begin van het zogenaamde vredesproces had hij even de kans om een staatsman te zijn. Die kans heeft hij weggeworpen en getoond dat hij nog steeds het zielige machtszieke mannetje is die hij altijd al was. Hij kan en wil niet veranderen. Turkije kan en wil niet veranderen. Zo simpel is het.

Dat werpt de vraag op wat er nu moet gebeuren. Het antwoord is duidelijk en ligt eigenlijk ook al besloten in de woorden van Abdullah Öcalan. Waar de Koerden macht hebben moeten ze die gebruiken om een eigen land op te bouwen. Los van de Turkse staat en los van de AKP regering. Als de staat zich daar tegen verzet is er de Guerrilla in de bergen die de Koerdische gemeenschappen kan verdedigen. De YPG in Syrië heeft hiervoor een geweldig voorbeeld gegeven. De Koerden hebben Erdogan en de Turkse staat niet nodig. Dat moet steeds de hoofdrichtlijn zijn. Voor vrede heb je een partner nodig, als die ontbreekt, kun je alleen op eigen kracht tot een oplossing komen.

Toch zijn er ook bedreigingen die serieus genomen moeten worden. Als het vredesproces officieel dood wordt verklaard zal de repressie tegen de Koerden nog verder toenemen. Niet alleen in Koerdistan maar ook in Europa. Erdogan is al tijden bezig om de Europese landen zo ver te krijgen dat ze zijn ontkennings en vernietigingsagenda tegen de Koerdische organisaties gaan uitvoeren. Sommige landen doen dit al. De kans bestaat dus dat dit naar een nieuw niveau zal worden getild. Het is belangrijk om dit goed te realiseren en nu al maatregelen te nemen om deze repressiepogingen op te vangen en onschadelijk te maken.

Dan is er nog een probleem waar niet te licht over gedacht moet worden. Het mislukken van het vredesproces kan tot conflicten in eigen rijen leiden. De Turken zullen dit zeker aanmoedigen. Nu al zijn er 4 BDP vertegenwoordigers die de partij willen verlaten om een andere partij op te zetten. Deze partij zou zich vooral op linkse Turken moeten richten. Dit is een zeer gevaarlijke ontwikkeling. Het verbreekt de eenheid van de Koerdische gemeenschap en de Koerdische organisaties en zou zomaar een stap richting kemalisme kunnen worden. Linkse Turken kunnen hun eigen organisaties opzetten. Dat is niet het werk van de Koerden. Samenwerken met progressieve krachten uit wat voor hoek dan ook is belangrijk, maar het mag niet ten koste gaan van de Koerdische eenheid. Het is juist die eenheid die het sterkste wapen is tegen de Turkse staat en de AKP. Daarom ook zijn de Turken er zo op gebrand om de eenheid te verstoren. Voor hen is het de enige kans op een overwinning. Die kans moet ze niet geboden worden.

Vanaf het begin in de jaren 70 heeft de PKK altijd gehamerd op eenheid. Eeuwen lang zijn de Koerden het slachtoffer geweest van juist het ontbreken van die eenheid. De PKK heeft hier verandering in gebracht. Dat is geen makkelijke strijd geweest, omdat het gelijk een strijd was tegen assimilatie en de oude feodale gebruiken. Het was een strijd die veel levens heeft gekost, maar die van enorm belang was om de Koerdische identiteit veilig te stellen en de emancipatie gestalte te geven. Die strijd is voor het grootste deel gewonnen, hoewel er altijd nieuwe bedreigingen zullen ontstaan die de eenheid van het Koerdische volk weer in gevaar brengen. De Turkse staat is natuurlijk de grootste bedreiging op dit gebied en de strijd om de eenheid te behouden zal dus altijd door gaan.

 
Dat is een kwestie van de lange termijn. Op korter termijn is het van belang om juist de teleurstelling over het zogenaamde vredesproces niet tot hopeloosheid en splitsingen te laten leiden. Dat zou dodelijk zijn en in de kaart spelen van de vijanden van het Koerdische volk. Gelukkig is de kracht van de Koerdische bevrijdingsbeweging zodanig dat deze uitdaging zondermeer kan worden aangenomen en tot een goed einde gebracht. De vijanden die zich bezig houden met verdeel en heers zullen niet slagen. De toekomst van het Koerdische volk ligt in de hand van de Koerdische vrijheidsbeweging, en dus de Koerden zelf. Dat is een veilige haven, en een herkenbare route naar een nieuwe tijd.

Het geplakte banden akkoord van Rutte II

Wekenlang werd er aan gesleuteld, het beruchte akkoord dat het kabinet Rutte II het leven moest redden. Immers, de plannen van het kabinet konden alleen doorgang vinden als er ook een meerderheid in de Eerste Kamer beschikbaar kwam. Dat was nog niet makkelijk want zoals we al eerder berichten zijn de megabezuinigingen, waaruit de plannen bestaan, gerust volksvijandig te noemen. Om toch aan een meerderheid te komen werd er een stelletje renegaten bij elkaar geharkt, die in het begin zeker tegen spartelden, maar uiteindelijk akkoord gingen.

Van D’66 verwacht je natuurlijk dat ze in dit soort operaties met de liberale neus vooraan staan. Pechtold, die een vleugje macht nooit kan weerstaan, liet zich strelen een aaien door de VVD en de PvdA. Al eerder was duidelijk dat D’66 alles steunt als er maar wat aandacht bij komt kijken. Denk maar aan het zogenaamde Kundus akkoord. Ook daar stonden de vingerafdrukken van Pechtold op. Deze keer is het dus niet anders. De rest van het zootje bestaat uit klein rechts. Of beter gezegd, de christen fundamentalisten. Vroeger hadden deze splinters nog wel wat principes, maar die zijn allang ingeleverd. De weg naar de macht loopt immers binnen het huidige systeem via de route van wegwerp principes. Leuk voor tijdens de verkiezingstijd, maar als er zaken gedaan moeten worden gaan deze principes meteen naar zolder. En dan ook nog naar een hele donkere hoek.

Op zich kun je het deze christen fundamentalisten nog niet eens kwalijk nemen. Als je je hele leven een politiek kleuterbestaan heb geleidt, is het natuurlijk prettig als je even met de grote mensen mag meespelen. De renegaten zullen allemaal beweren dat ze er het beste uit hebben gesleept en dat het echt niet anders kon. Het was immers in het landsbelang dat er een akkoord kwam. Allemaal onzin natuurlijk, met het landsbelang heeft dit hele armzalige akkoord niets te maken. In tegendeel. Het was in het belang van het land geweest als er helemaal geen akkoord was gekomen. Oh ja, dan was er ook nog GroenLinks. Ook deze partij heeft al langer een liberaal neusje en met het Kundus akkoord werd nog vol vuur mee gedaan. Ook dit keer was GL van de partij. Maar halverwege de stroom begreep blijkbaar iemand, wonderen gebeuren immers, dat als je het water in stapt natte voeten het gevolg zijn. Die voeten van GroenLinks zijn sinds de verkiezingen niet meer droog geweest, dus blijkbaar zat men toch niet te wachten op nog een natpak. Dat had de verdrinkingsdood betekend. Daar was men nog net op tijd achter.

GroenLinks vertrok dus uit het Haagse gekonkel en voegde zich morrend bij de rest van laten we het maar de oppositie noemen. Iemand heeft eens gezegd: beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Dit dwaalspoor is nog net aan de partij voorbij gegaan. Zal de liberalen in het clubje wel niet zijn bevallen, maar die hebben al genoeg schade aangericht.

Het is beter om niet op de details van het nu geaccepteerde akkoord in te gaan. De details van dit wangedrocht zijn intussen bij iedereen bekend en de rekening van het gebeuren komt nog snel genoeg. Want dat we ook met dit akkoord opnieuw kunnen betalen moet duidelijk zijn. Op zich is er niets veranderd. Het akkoord lijkt veel op een geplakte fietsband. Overal gaten en scheuren, die met veel geklieder aan elkaar zijn geplakt. Maar sommige dingen springen er wel uit. De veranderingen in de heffingskorting zijn teruggedraaid waardoor de rijke parasieten van de VVD hun centen in hun zak mogen houden. Maar de belasting op drinkwater gaat wel omhoog en dat treft ons allemaal. Werd er niet ooit gesproken over eerlijk delen, door vooral de PvdA? Wilde Samsom niet de rekening van de crisis op de sterkste schouders leggen. Allemaal leugens en bedrog. De rijken mogen zich verder volvreten en de rest van de bevolking mag meer een meer in de grijze massa van de armoede verdwijnen. Eerlijk delen zoals de sociaal democratie het bedoelt dus.

Nu is er nog een sprankje hoop. Het geplakte banden akkoord ziet er erg wiebelig uit en rust maar op een hele kleine meerderheid. Met een geplakte band fiets je altijd op het randje van een nieuw lek. Het is dus maar de vraag hoe lang het allemaal goed gaat. In de komende tijd mag geen parlementslid een poot breken, want dan is het hele akkoord al weer naar de knoppen. Dat zou trouwens voor deze regering geen bijzonderheid zijn. Rutte II is kampioen in het breken van akkoorden. Ook het Sociaal Akkoord wordt nu weer opengebroken. Dat is zeker niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Als je met deze regering een akkoord sluit mag je na afloop je vingers, die het akkoord hebben getekend, wel goed natellen, want de kans is groot dat je er 9 kwijt bent. Men blinkt immers uit in gebroken belofte, onware beweringen en pure leugens. Laten we eerlijk zijn, is er nog iemand in het land te vinden die een tweedehands auto van dit zootje zou kopen?

Sommige zeggen dat het beter zou zijn geweest als er nieuwe verkiezingen waren gekomen. Maar de vraag is wat dit zou hebben opgeleverd. Alle partijen zitten zo dicht bij elkaar dat je er nog net een blad papier door heen kunt trekken. Maar dan wel papier van het dunste soort. Dus ook verkiezingen zouden geen verschil maken. De veranderingen die we willen en nodig hebben komen niet via het parlementaire systeem. Dit systeem drijft ons alleen dichter naar de afgrond.

Als we echt een ander land willen moeten we nu beginnen met de opbouw van een protestbeweging, niet alleen tegen Rutte II en zijn renegaten, maar tegen het hele kapitalistische systeem. De antwoorden liggen op de straat en niet in het Torentje of op het Binnenhof. Als we echt voorgoed uit de kapitalistische crisis willen komen moeten we nu toeslaan. De weg naar het echte socialisme ligt open. We hoeven alleen nog maar de juiste afslag te nemen.

De slapende strategen van de SP

Er wordt beweerd dat in een functionerende democratie er ook sprake moet zijn van een oppositie. Immers alleen als er ook een ander standpunt is dan het heersende is het mogelijk om controle uit te oefenen op de machthebbers om zo excessen te voorkomen en een sfeer van eerlijkheid en gerechtigheid op te bouwen. Volgens deze bewering is het belangrijk dat ook het minderheidsstandpunt word gehoord. In feite komt het er op neer dat iedere verhaal twee kanten heeft. Dit is allemaal de theorie, maar als zo vaak verschilt het nog al van de realiteit. Het huidige gekonkel tussen de regering en de zogenaamde oppositie geeft aan dat er van controle niet veel sprake is en dat het veel meer gaat om het feit dat de ene hand de andere wast. Iedereen wil proeven van de vrucht die macht heet en voelt zich dan ook gepast belangrijk. Hierbij spreken we over burgerlijke partijen die allemaal aan de zelfde leidband lopen. Van deze konkelaars heeft de werkende bevolking niets te verwachten.

Maar er was toch ook nog zoiets als de linkse oppositie, of was dit een vergissing? In naam is die oppositie er wel, en dan komen we vanzelf bij de SP terecht. Over GroenLinks hoeven we in deze context helemaal niet te spreken, want die partij is hopeloos verburgerlijkt en ook hopeloos verloren. De conclusie ligt dus voor de hand dat het vuurwerk van de SP moet komen. Laten we eens kijken hoe het met dat vuurwerk staat. Hiervoor kunnen we terugkeren naar de verkiezingscampagne, die eigenlijk al de aanzet was voor wat er verder nog ging komen. In deze campagne zag Emile Roemer zich al als minister president. Hij had de nieuwe gordijnen voor het Torentje nog net niet besteld, maar de stalenboeken lagen al wel op zijn bureau. Immers de SP kon bijna niet meer verliezen. Of toch?

Van echt verliezen was uiteindelijk geen sprake. Maar van winnen ook niet. De SP bleef steken op de 15 zetels die men al had, na een campagne waarin men optrad als een regering in wording in plaats van gewoon de SP te zijn en tegen het beleid van de regering Rutte aan te schoppen. Want laten we eerlijk zijn, van de SP is al jaren ideologisch gezien weinig spannends meer te verwachten, maar schoppen konden ze nog altijd als de beste. Maar dat imago van de actievoerende oppositiepartij moest plaats maken voor de namaakwaardigheid van de staatsman. De partij wilde tonen dat men klaar was voor het pluche. Dat zal allemaal leuk en aardig zijn geweest voor de campagneleiders en journalisten die op dit soort dingen kicken. Maar het werd als totaal verkeerd gezien door grote groepen van SP kiezers, die hun partij niet meer herkenden en niet meer vertrouwden, en dus op safe speelden en maar op de PvdA stemden. Immers als een partij zo snel van jas kan verwisselen, hoe betrouwbaar is zo’n club dan nog?

Voor velen was er van die betrouwbaarheid niets meer over, en daarom ook betaalde de SP een hoge prijs. Wat de opmars naar de macht had moeten worden, werd de afgang naar de oppositiebanken. Oppositie voeren is natuurlijk geen schande, in tegendeel, onder dit verrotte systeem is het zelfs veel beter. Maar als je van te voren denkt dat je al op de hoogste stoel zit, is het wel een afgang als je door de kiezers op deze manier je hok in wordt getrapt. Roemer was sprakeloos en de rest van de SP leed tijdenlang onder een reusachtige kater. Gelukkig waren ze wel zo eerlijk om niet alle schuld bij Roemer neer te leggen, omdat de hele partijtop aan de farce, die de verkiezingscampagne was, had mee gedaan. En dat met totale instemming.

Fouten worden gemaakt en strategieën kunnen tot een nachtmerrie worden. Op zich is dat nog niet erg, als je maar eerlijk naar die fouten wil kijken en er ook iets van leren. Dat blijkt bij de SP jammer genoeg niet het geval. Als er echte lessen waren getrokken uit het fiasco van de verkiezingen had de SP een succes kunnen maken van de oppositie. Maar daar is nog maar weinig van te merken. Nog steeds kijkt men alleen naar de parlementaire weg, zonder ook maar een aanzet te doen om de bevolking tegen de bezuinigingsplannen van de regering te mobiliseren. Eigenlijk is het nog veel erger, want het lijkt er op dat de SP niets anders doet dan achter de PVV van Wilders aan te sukkelen.

De bewijzen liggen voor het oprapen. Al maanden geleden kondigde Wilders aan dat hij in september zou demonstreren tegen de plannen van Rutte II. Deze oproep had natuurlijk van de linkse oppositie moeten komen, en dat had een initiatief van de SP moeten zijn. Uiteindelijk werd men wakker toen Wilders duidelijk maakte dat hij het meende, en de SP ging aan de slag, met ondersteuning van anderen, om de Basta demonstratie in Amsterdam op te zetten. Er kwamen ongeveer 5000 mensen op af, en dat was geen slechte prestatie, maar toch was niet aan het gevoel te ontkomen dat dit alles op de automatische piloot werd gedaan om Wilders geen vrij veld te geven. Het was geen vurige demo, en het was ook zeker niet de start van een ware protestbeweging tegen de megabezuinigingen van de VVD en de PvdA, waar we in de komende jaren allemaal mee te maken zullen krijgen. Voor veel mensen zullen deze bezuinigingen catastrofaal zijn. Dit is geen uit de lucht gegrepen bewering, maar toch verschanste de SP zich meteen na de demo weer in het Haagse parlement.

En opnieuw sukkelde de fractie achter de PVV aan. Eerst besloot de SP om een motie van wantrouwen van Wilders te steunen. Ongehoord als we bedenken dat de demo van de PVV op het Malieveld heeft bewezen dat het om een fascistische partij gaat. Als de SP een motie van wantrouwen wilde, had men er zelf een moeten indienen. En hiermee was het nog niet gedaan, want toen de regering zei dat men met de oppositie om de tafel wilde om de bezuinigingen door de Eerste Kamer te rammen was het weer de PVV die als eerste zei dat de partij niet aan de onderhandelingen zou deelnemen. Pas toen dit publiek werd haastte ook Roemer zich om te roepen dat hij ook niet met de VVD en de PvdA om de tafel wilde. Weer te laat en weer mosterd na de maaltijd.

Je moet je echt afvragen wat de strategen van de SP eigenlijk aan het doen zijn. Zit men te slapen, of denkt de partijleiding nog steeds dat een toekomstige verkiezingsoverwinning alles zal goed maken? Misschien is men gewoon blij met die 24 of 25 zetels in de peilingen. Dat zou betekenen dat de fouten van vorig jaar opnieuw worden gemaakt. En we weten maar al te goed hoe hoog de prijs van die misrekening is geweest. Zeker is nog niet alles verloren. Het kabinet zit nog maar een jaar dus de SP krijgt nog een nieuwe kans om echte oppositie te gaan voeren en niet door te gaan met de politieke eenpansmaaltijd, waar de partij zo krampachtig aan vasthoudt.

Echte oppositie zal betekenen dat de SP terug moet naar de basis en een aanvang moet maken met het opbouwen van een landelijke protestbeweging tegen Rutte II. Dit betekend het verleggen van de prioriteit van het Haagse konkelgebeuren naar het werken onder de massa om zo een beweging op te bouwen die daadwerkelijk wat kan veranderen. De woede onder de mensen is er, en de afkeuring van de huidige politiek ook. Je zou dus zeggen dat de SP alleen maar die open deur hoeft in te trappen. Het echte socialisme hoeven we van de SP niet te verwachten, maar wat echte oppositie zou niet slecht zijn, en misschien een begin. De vraag is of men de politieke moed heeft om dit daadwerkelijk aan te pakken. We zullen het binnen niet al te lange tijd weten, want de klokt tikt.