Hoe lang nog?

Zou ooit iemand wel eens in de ogen van de Europese ministers van financiën hebben gekeken? Waarschijnlijk niet. Het is dan ook geen plezierige belevenis. Of ze nu Dijsselbloem, Schauble of Osborne heten. Hun ogen zijn allemaal hetzelfde; koud als staal en hard als gewapend beton. Een beetje medeleven of menselijkheid valt er in die ogen niet te bespeuren. Ze weten alles van cijfers, maar niets van mensen. De geest van de boekhouder regeert alles wat ze doen. Hun uitspraken, hun acties en hun denken. Alles draait om geld, om rente en om besparing en bezuiniging. In die strategie is voor mensen geen plaats.

Wat weten deze ministers van het leven van een ontslagen Griekse arbeider, die zijn huur niet meer kan betalen en met zijn gezin op straat dreigt te belanden? Wat weten ze van een jongere in Spanje die sinds de school geen werk heeft en ook geen enkele zicht op een baan? Wat voor benul hebben deze ministers van het leven van een gepensioneerde in Portugal die niet meer voor zijn medische zorg kan betalen en dus maar zonder de medicijnen doet die voor zijn gezondheid keihard nodig zijn? En dichter bij huis; wat weten zij van een Nederlander in de bijstand of een laagbetaalde dwangarbeid baan die zijn schulden ziet oplopen en van de voedselbank moet leven? Wat weten deze ministers van het leven van al deze mensen? Van hun zorgen, van hun noden en van hun wensen. Het antwoord is kort: niets! Ze hebben geen idee wat het betekend om te overleven in deze verrotte kapitalistische crisiswereld.

En wat nog veel erger is, het kan ze ook geen moer schelen. Voor hun tellen alleen de cijferkolommen. De rentevoet, de aandelenkoersen en de zogenaamde schatkist. Dat is hun wereld, de wereld van het grootkapitaal, waar voor gewone mensen geen plaats is. Gewone hardwerkende mensen mogen alleen worden uitgebuit en ontslagen. Verder moeten ze hun mond houden en de paar kruimels accepteren die van de volgeladen tafels van de rijken af vallen. Dat is de realiteit van Europa anno 2013. Dat is de realiteit van het kapitalistische systeem door de eeuwen heen. Natuurlijk huilen deze ministers zo af en toe krokodillentranen als er een camera in de buurt is. Zeker als het om een sociaal democraat gaat. Maar dan is de boodschap altijd hetzelfde; er is geen alternatief. Ook het laatste beetje bloed moet nog uit de mensen geperst worden. Er wordt dan altijd bij gezegd dat het later beter zal worden, dat het maar tijdelijk is. Maar dat de bezuinigingen en de ontslagen wel door moeten gaan, want de cijfertjes moeten kloppen. Zoals gezegd; geen alternatief.

En als een van deze ministers dan zijn krokodillentranen heeft gedroogd klimt hij in zijn peperdure dienstwagen, vliegt even later naar de andere kant van de wereld en trekt onderweg nog even een champagnefles open. En dan hebben we het nog niet eens over de rijkelijke maaltijden die genuttigd worden. Allemaal in het algemeen belang natuurlijk. Intussen zijn hun koude ogen al weer gericht op nog meer bezuinigingen, nog meer uitbuiting en nog meer repressie. Toen de Duitse minister vorige week naar Athene ging moest hij door duizenden politieagenten worden beschermd. De Griekse arbeiders weten immers maar al te goed wie hun vijanden zijn. Van de kosten van de hele politieoperatie hadden duizenden arme Grieken wekenlang kunnen eten. En welke boodschap bracht dit goedbeschermde stuk ongeluk? Het was eenvoudig; meer bezuinigingen, meer ontslagen en meer armoede. De consequenties interesseren hem niet. Dat laat zijn soort steenkoud.

Dat brengt ons van zelf bij de vraag: hoe lang nog? Hoelang nog zullen wij accepteren dat onze levens worden geregeerd door dit soort harteloze verlengstukken van het grootkapitaal? Hoe lang nog blijven wij hun leugens geloven? Hoe lang nog geven wij deze parasieten de kans om zich dik en rond te vreten van onze zuurverdiende centen? Hoe lang nog blijven wij geloven dat we in een vrij land wonen waar we invloed hebben op het beleid van de regering? Hoe lang nog zal het duren voor dat de ogen echt opengaan en wij dit soort figuren geven wat ze verdienen? Deze vragen kunnen we nog niet beantwoorden; maar we hebben wel een boodschap voor de Dijsselbloems en de Schaubles van deze wereld. Denk niet dat het geduld van de massa’s eindeloos is. Denk niet dat niemand door de leugens en oplichterspraktijken van de regeringen in alle Europese landen heen kijkt. Denk niet dat jullie mooie leventje voor altijd zo kan doorgaan. Dat er nooit iemand zal zijn die zal zeggen: “Genoeg”. Het moment dat dit wel gaat gebeuren komt steeds dichterbij.

Niemand weet uit welke hoek de opstand zal komen of wat de aanleiding zal zijn. In Turkije begon het met een paar bomen in een klein park. Deze paar bomen waren de ontsteking voor een enorme volkswoede die nog steeds niet voorbij is. In Brazilië waren het de kosten van het openbaar vervoer en de torenhoge rekeningen van het Wereld Kampioenschap voetbal. Ook daar kwam alle woede en frustratie naar buiten doormiddel van problemen die op het eerste gezicht niet direct om een opstand vroegen. In Egypte was het de islamitische grondwet die het volk op straat bracht. Niemand weet nog wat het startsignaal zal zijn voor de volgende opstand. Niemand kan dit alles voorspellen.

Maar een andere voorspelling is wel mogelijk; dit soort opstanden hebben weinig te maken met de aanleidingen. Het gaat veel meer om een kokende lawine van woede en opgekropte haat die onder de mensen leeft. Als dan de juiste lont in het kruitvat wordt gestoken komt de ontploffing. Dat hebben we intussen meerdere malen gezien. En dit is nog maar het begin. De vloedgolf laat zich nu nog enigszins indammen door politiegeweld en kleine concessies. Maar dat is maar tijdelijk. Het water van woede dat nog achter de dijken ligt stijgt in een enorm tempo. We zijn niet ver meer van de dag dat de Tzunami echt zal losbreken, en dan zullen de huidige regeringen, de slippendragers van het grootkapitaal, in de vloedgolf verdwijnen. Om nooit meer terug te keren.

Dan pas kunnen we beginnen aan het opbouwen van een andere wereld. Dan is het gedaan met de leugens dat er geen alternatief zou zijn. Intussen leven de ministers met hun hartloze ogen op gestolen tijd. Ze maken nog steeds duizenden slachtoffers, iedere dag. Maar ze weten ook dat iedere dag hun laatste kan zijn. Laat ze nog maar even op onze kosten genieten. Het zwaard hangt al boven hun hoofd en het is maar de vraag wanneer de lijn wordt doorgeknipt. Een ding is zeker; lang zal het niet meer duren. We leven in een prachtige wereld met veel schoonheid, rijkdom en voedsel in overvloed voor iedereen. Maar we zullen daar pas van kunnen genieten als we afrekenen met het gespuis dat ons onderdrukt. Organiseer en sla terug!!

Teeven en de klassenjustitie

Er wordt beweerd dat Nederland een rechtsstaat is. Dat iedereen op dezelfde wijze gebruik kan maken van de rechtbanken als er een geschil optreedt. Daar komt nog bij dat ook iedereen recht heeft op een advocaat. Tenminste, dat is in theorie zo. De praktijk ziet er heel anders uit. Er zijn maar weinig werkende mensen die zelf de kosten van een advocaat kunnen betalen. Dat is niet verwonderlijk want advocaten zijn niet karig als ze hun rekeningen opstellen. Om er voor te zorgen dat ook mensen zonder vermogen een advocaat kunnen nemen is er het systeem van sociale rechtsbijstand. Als iemand hiervoor in aanmerking komt word de advocaat betaald door de overheid. Wel is er dan een eigen bijdrage verschuldigd.

Dat dit mogelijk is zit het kabinet Rutte niet lekker. Immers de VVD filosofie is dat iedereen maar voor zichzelf moet zorgen, en als dat betekend dat je geen advocaat kunt betalen heb je gewoon pech gehad. De VVD bonzen vinden achter gesloten deuren dat gewone mensen toch niets in de rechtbank te zoeken hebben. Dat moet voorbehouden blijven aan de vermogende vriendjes die de duurste advocaten zonder problemen kunnen betalen. Staatsecretaris Teeven heeft nu een begin gemaakt met het uithollen van de sociale rechtsbijstand. In het vervolg zal er gekeken worden of een zaak wel echt nodig is. Als dat niet het geval is in de ogen van Teeven en consorten wordt er geen bijstand verleend. Daar komt nog bij dat de eigen bijdragen enorm omhoog gaan. Dit om nog een extra barrière op te werpen die mensen bij de rechtbank vandaan moet houden. Mensen die een sociaal minimum inkomen hebben moeten zelf 200 euro bijbetalen, dat was 129. Iemand met een minimum loon gaat 355 euro betalen, een verhoging van 167 euro.

Als deze bedragen niet op te brengen zijn zit een advocaat er dus niet in. Teeven steekt niet onder stoelen of banken dat het om een ordinaire bezuinigingsmaatregel gaat die de overheid 85 miljoen euro moet opbrengen. Hij vindt ook dat er veel te veel mensen naar de rechter stappen. Dat moet maar eens afgelopen zijn, is zijn standpunt. Coalitiepartner PvdA jammert wel een beetje dat het om een pijnlijke maatregel gaat, maar een PvdA kamerlid vindt dat de verhogingen in de eigen bijdragen gelukkig klein zijn uitgevallen. Wat je klein noemt. Dit soort figuren hebben er natuurlijk geen enkele notie van wat het betekend om van een minimum inkomen te moeten leven. Als je nauwelijks genoeg hebt om in je onderhoud te voorzien is die 200 euro een onoverkomelijke hindernis. De gang naar de rechter zit er dan dus niet in, hoe groot het ontrecht ook is dat je is aangedaan.

De kans is groot dat dit nog maar het begin is, want uiteindelijk zal de hele sociale rechtshulp wel worden geschrapt. Dan is de rechtbank weer het exclusieve terrein van de heersende klasse. Op zich is het ook nu al moeilijk om je recht te halen als je niet uit de bovenste laag komt. Klassenjustitie is een alom aanwezig verschijnsel. Teeven wil dat nog wat verder uitbereiden. De feiten spreken voor zich. Als je als gewone burger een groot bedrijf aanklaagt zul je het nooit winnen. Ten eerste is het al bijna onmogelijk om aangifte te doen. Als de politie je niet wegstuurt, zorgt het Openbaar Ministerie er wel voor dat de aanklacht geruisloos wordt geseponeerd.

Mocht je toch de kans krijgen om je zaak voor de rechtbank te brengen zul je al snel merken dat je geen enkele kans maakt. Grote bedrijven hebben dure advocaten, die meestal ook nog goede banden met de rechters hebben. Daar kan jou broodadvocaatje over het algemeen niet tegen op. Daar komt nog bij dat rechters zonder uitzondering altijd de kant van de grote bedrijven kiezen. Dus ook daar is de kans op succes erg klein. Een uitgelezen zootje, trouwens, die rechters. De meesten zijn vrijmetselaar en gelijktijdig natuurlijk ook trouwe dienaren van het systeem. Soms zie je een enkele uitzondering, maar die overleven meestal niet lang. Het juridische systeem heeft hekel aan figuren die uit de pas lopen. Als we naar al deze feiten kijken moeten we al snel tot de conclusie komen dat de uitspraak dat justitie blind is en dus geen onderscheid maakt een fabeltje is.

Mocht je dan door heel veel geluk en misschien toch nog een sympathieke rechter je zaak winnen ben je er nog lang niet. Meestal verlies je het weer in hoger beroep. Mocht je dat ook nog winnen, en dat is echt een lot uit de loterij, dan verandert de overheid gewoon de wet, en dan ben je weer terug bij af. Dit betekend niet dat je het niet moet proberen. Zo lang de mogelijkheid bestaat moeten we gebruikmaken van wat er wordt geboden en de grenzen daarvan opzoeken. Al is het alleen maar om het systeem aan de kaak te stellen. Maar zoals gezegd, de kans gaat nu nog verder afnemen als het gevolg van de ijzeren bezem van aartsreactionair Teeven.

Het gezegde “gelijk hebben is nog geen gelijk krijgen”, geldt zondermeer voor de zogenaamde rechtsstaat. Ook hier staat voor op dat een dikke geldbuidel recht kan kopen, terwijl iemand zonder middelen in feite rechteloos is en nauwelijks kans maakt. En dit is niet alleen een feit met betrekking tot de grote bedrijven. Ook de grote criminele bendes hebben van justitie weinig te duchten. De banden die deze lieden hebben met justitiefunctionarissen, en daar weet Teeven alles van, zorgen er voor dat ze rustig hun gang kunnen gaan, ten koste van ons allemaal. Alleen als ze zich tegen het systeem richten wordt er in gegrepen. Voorbeelden van dit alles zijn er te over.

Dat onze rechten steeds verder worden ingeperkt is een feit. Het is onderdeel van het streven om de werkende massa’s weerloos en rechteloos te maken. Dit om effectief verzet tegen de crisismaatregelen en andere vormen van repressie onmogelijk te maken. De heren en dames die hier mee bezig zijn vergeten een ding. De strijd zal uiteindelijk niet in de parlementen en ook niet in de rechtbanken worden uitgevochten, maar op straat. En daar hebben we een grote kans op de overwinning. Daar kan zelfs de klassenjustitie van Teeven en trawanten niets aan veranderen.

Je kunt de klapperende tanden hier horen

Is het misschien iemand opgevallen dat de meest  recente crisis in Egypte veel minder media aandacht heeft gekregen dan toen Mubarak de laan werd uitgestuurd? Toen Mubarak op vallen stond gaven de westerse TV stations doorlopend live commentaar bij de beelden uit Cairo en andere steden. Uitzendingen werden onderbroken, deskundigen werden er bij gesleept en iedere politicus die maar ergens een camera kon vinden was bereid om commentaar te geven. Er was immers iets groots aan de hand; een dictator werd na jaren uit zijn paleis verdreven. Dat zou opnieuw een bewijs zijn dat de democratie uiteindelijk altijd zegeviert. Dat er geen alternatief is voor deze democratie, niet in het Midden Oosten en ook niet hier in het Westen.

Deze keer was het allemaal anders. Zeker, er waren wat extra nieuwsuitzendingen. Het was immers wereld nieuws. Daar kon niemand omheen. Maar het werd wel lang geprobeerd en de hoop op een compromis bleef tot op het laatste moment bestaan. Maar het compromis kwam er niet, en weer werd er iemand een paleis uitgeschopt. Maar nu waren de commentaren anders. Morsi, de president van de Moslim Broederschap was immers gekozen. Er waren verkiezingen geweest die werden begroet als de eerst fundamenten van de democratie in Egypte. En nu stond daar zomaar een gekozen staatshoofd in de kou. Niet omdat het Egyptische leger dat ze graag wilde, maar omdat het volk van Egypte deze groene fascist meer dan zat was. Ze waren zijn corruptie zat, ze waren zijn steun voor radicale extremisten zat, en ze waren zijn economische politiek zat die er in voorzag dat alleen de aanhangers van Morsi zich konden verrijken. Daar hadden ze geen strijd tegen Mubarak voor gevoerd. Dat was niet het nieuwe Egypte dat de meeste mensen voor ogen hadden. Dat het uiteindelijk het leger was die Morsi de straat opschopte was alleen maar een consequentie van het volksverzet.

De rest van de wereld probeert nu nog te redden wat er te redden valt door schuin naar het leger te kijken. Een gekozen staatshoofd uit zijn ambt zetten, dat gaat toch eigenlijk niet zo maar. Het is niet dat de Westerse landen Morsi als een prima president zagen. Ze wisten beter dan wie dan ook dat organisaties als de Moslim Broederschap de vijand van het volk zijn, zelfs de vijand van de Moslims. Dat wisten ze, maar dat interesseerden ze niet. De man was gekozen en daarmee basta. Maar het volk zag dit anders. Misschien hadden ze tijdens de verkiezingen een fout gemaakt, misschien viel er ook weinig te kiezen. Maar een ding wisten ze zeker, van deze Morsi en zijn trawanten moesten ze af. Democratie of geen democratie. Dictators moeten vertrekken, of ze nu gekozen zijn of niet. Dat was de stem van het volk en zo is het uiteindelijk ook gegaan.

Maar het Westen zit nu met en reusachtig probleem. Ze hebben geprobeerd om hun zogenaamde democratie aan het Midden Oosten en andere delen van de wereld op te leggen. Een keer per 4 of 5 jaar stemmen en verder je kop houden, dat is de democratie die het Westen voor staat. Tot nu toe zijn ze daar in het Westen mee door gekomen. Ze hebben zich steeds achter de camouflage van een parlementaire democratie kunnen verstoppen. En nu blijkt dat plotseling niet meer voldoende. Als het echt te ver gaat komt het volk op straat en als dat doorzet kunnen de zogenaamde gekozen leiders hun boeltje pakken. Vandaag is het Morsi, morgen misschien Erdogan van Turkije, een andere groene fascist die zijn eigen corrupte systeem heeft opgezet.

Maar daar blijft het niet bij. Wat in Egypte kan en misschien in Turkije kan ook gewoon midden in Europa gebeuren. En precies daar zit de angst van alle regeringsleiders. Als het zoethoudertje van de democratie en de gekozen regering niet meer werkt, wat dan? En gebeuren kan het zo maar. Kijk naar de regeringen in Italië en Portugal, kijk naar de regeringen in Griekenland en Cyprus. Zij bestelen hun volkeren onder het mom van de Euro crisis en zijn intussen net zo corrupt als Morsi of Erdogan. En hoe zit het in Nederland en Duitsland. Ook hier wordt de bevolking uitgezogen en met open ogen belazerd door zogenaamde gekozen politici. Op een dag zal men het ook in deze landen zat zijn. Dan zullen de mensen ook op straat komen en niet meer weg gaan. Dan zullen ze ook de gekozen leiders wegjagen en het vijgenblad van de parlementaire democratie verscheuren.

En precies daarom kijken alle regeringsleiders, oost en west, noord en zuid, met angst en beven naar de beelden van wat er in Cairo is gebeurd. Ze hebben nu met eigen ogen gezien waar een bedrogen bevolking toe in staat is. En dat vervult ze met afschuw. Want als het heilige huisje van de parlementaire democratie om ver word geschopt, waar blijven ze dan? Ze hebben veel te verliezen en daarom ook zal in de komende tijd de repressie nog verder toenemen. Als dat ook niet helpt zullen ze overschakelen op de volledige fascistische dictatuur. Maar ook dat zal op termijn niet helpen.

Precies daarom hoor je in alle regeringscentrums de tanden klapperen. Voor alle duidelijkheid; een militaire machtsovername is nooit toe te juichen. Soldaten en politiek kunnen een slechte combinatie zijn, hoewel er ook uitzonderingen zijn, zoals de verschillende soldaten en matrozenopstanden die we in de geschiedenis hebben gezien. Maar in Egypte was het toch vooral het volk dat aandrong op het afzetten van Morsi en niet het leger. Dat maakt een enorm verschil.

Op verschillende plaatsen in de wereld wankelt het huis van de parlementaire democratie, die nooit een echte democratie is geweest. Meer en meer mensen zien in dat de leugenachtige politici die zich verschuilen achter stembussen en parlementen hun problemen niet kunnen en willen oplossen. Er is iets in beweging gekomen wat we lang niet hebben gezien. Dit is nog maar het prille begin. Maar de heersers en de uitbuiters kunnen zich beter warm aankleden, want de volkeren zijn op mars. Een mars die offers zal vragen, maar niet meer te stoppen is.

Wilders op de barricade?

We waren hem bijna vergeten, maar deze week is Wilders er toch weer in geslaagd om het nieuws te halen. Hij is van plan om op 21 september een grote demonstratie tegen de regering te houden op Het Plein in Den Haag. Volgens hem doet hij dit omdat de Nederlandse bevolking het kabinet Rutte II meer dan zat is. Hij verwacht die dag een vol Plein te zien. Of dat gaat lukken is nog maar de vraag, want natuurlijk gaat het Wilders niet om de belangen van de Nederlandse bevolking, en dan vooral de mensen die zijn getroffen door de crisis en de maatregelen van de regering. Die gebruikt hij alleen als een excuus om weer eens wat publiciteit te krijgen voor zichzelf en zijn partij. Dat hij het niet serieus meent blijkt uit het feit dat hij het kapitalistische systeem blijft aanhangen. Zo kan hij dus nooit de belangen van de arbeiders vertegenwoordigen.

Fascisten hebben in het verleden vaak de arbeidersklasse misbruikt voor hun eigen doeleinden. En dat Wilders steeds fascistischer wordt blijkt wel uit zijn nieuwe vriendjes. Hij haalt steeds meer de banden aan met het Vlaams Belang, het voormalige Vlaams Blok, en met het Front National in Frankrijk. De Gouden Dagenraad ontbreekt nog in het rijtje. Maar wie weet.  Dit zijn openlijk fascistische partijen en Wilders komt dus steeds meer in dit bruine vaarwater terecht. Hij is zelfs van plan om met deze partijen te gaan samenwerken voor de Europese verkiezingen van 2014. Meer bewijs is er dus niet nodig. Maar zo ver is het nog niet. Eerst wil Wilders dus de barricade beklimmen. Dat blijft een vreemd idee. Maar fascisten demonstreren natuurlijk ook. Dat moeten we niet vergeten. Er zal wel weinig van de plannen terecht komen, net als van dat verzetsmanifest waar hij een poosje geleden mee schermde. Het is allemaal veel geschreeuw met weinig inhoud ter meerdere eer en glorie van deze rasopportunist.

Toch moeten zijn plannen ons wel aan het denken zetten. Want het feit dat een cryptofascist als Wilders met zo’n plan kan komen, geeft de zwakte van links in Nederland aan. Wilders kan alleen maar profiteren van het gat dat de SP en andere linkse clubs laten vallen. Op zich moet de SP de leider van de oppositie tegen Rutte zijn, maar daar hebben we nog maar heel weinig van gemerkt in het laatste jaar. Je zou bijna denken dat er niets is om tegen te protesteren. Als of de werkloosheid geen record hoogte heeft bereikt, met alle armoede die dit inhoud. Als of alles koek en ei is in het onderwijs en de zorg. Als of niet steeds meer mensen moeten leven van de voedsel en de kledingbanken. Als of niet steeds meer mensen hun huizen verliezen en zaken failliet gaan. Aan de activiteiten van de linkse oppositie te meten zou je gaan denken dat we in economisch rustig vaarwater zijn terecht gekomen.

Roemer en zijn kamerleden sputteren af en toe wat, maar buiten het parlement zijn ze onzichtbaar geworden. Steeds wil men laten zien dat eigenlijk zij op de regeringsbanken horen te zitten. En in dat proces willen ze ook steeds aantonen hoe verantwoordelijk en met het systeem verbonden ze toch zijn. Precies wat je zou kunnen verwachten van sociaal democraten. Veel linkse tonen tijdens verkiezingscampagnes, maar daarna snel over naar de orde van de dag. En dat betekend in de praktijk braaf achter het systeem aanlopen en hopen dat je de volgende keer zo veel vertrouwen hebt opgebouwd dat je ook een keer echt mag mee doen.

Dan is er natuurlijk ook nog Groen Links, of liever gezegd Groen Liberaal. Ook deze partij houdt zich niet bezig met oppositie voeren. Men is meer bezig met navelstaren en steeds opnieuw proberen te achterhalen waar het toch allemaal zo fout is gegaan. Terwijl dit laatste meer dan duidelijk is. Een partij die van zijn principes afwijkt, en Groen Links had ooit wel wat principes, heeft geen enkel bestaansrecht meer. GL is dus gewoon zonde van de tijd en de kleine ruimte die het nog inneemt.

Het is dus heel droevig gesteld met de oppositie, zowel binnen als buiten het parlement. Rutte en zijn PvdA vrienden kunnen van hun rust genieten. En dat doen ze dan ook door steeds meer maatregelen door te drukken die ons over niet al te lange tijd het leven onmogelijk zullen maken. Het gaat allemaal heel sluipend en met steeds wat uitstel. Maar uiteindelijk zal alle ellende gewoon worden uitgevoerd en dan hebben we met zijn allen het nakijken. Steeds wordt er gedreigd met nog meer bezuinigingen en dan is er ook nog de idioot Wientjes die het tafelzilver wil verkopen.

Waar haalt dit stuk verdriet de brutaliteit en de gore moed vandaan om dit soort zaken voor te stellen. Het zogenaamde tafelzilver zijn de banken en andere concerns de met miljoenen van onze belastingcenten zijn aangekocht. Wientjes wil verkopen om zo de bezuinigingen op te vangen. Wat hij er niet bij zegt is dat we dan allemaal voor de tweede keer bestolen worden. We zijn al bestolen toen we deze gedrochten moesten aankopen om de aandeelhouders uit de brand te helpen en het systeem op poten te houden. Nu zouden we opnieuw bestolen worden omdat onze bezittingen voor een appel en een ei aan de vriendjes van Wientjes worden verkocht. Want die kant zou het natuurlijk op gaan. Een reusachtige sigaar uit eigen doos dus. Ook hiervoor geldt dat er niemand serieus tegen protesteert.

Onlogisch is dat allemaal niet want de Nederlandse arbeidersklasse heeft geen enkele stem in het parlement. Niemand die opkomt voor onze rechten. Niemand die keihard terugvecht als we opnieuw bestolen worden. Die hele ellendige stropdassenclub in de kamer zit er alleen voor het eigen belang en het belang van het systeem. Daar hebben wij nooit en te nimmer iets van te verwachten. Sterker nog, ze maken het alleen maar erger.

Het antwoord ligt voor de hand; de Nederlandse arbeidersklasse heeft een revolutionaire communistische partij nodig. We hebben alle surrogaten en namaak socialisten nu wel gezien en ze hebben bewezen dat ze geen stuiver waard zijn. Mooie woorden en slechte leugens, dat is het enige waar ze goed in zijn. Neem dus zelf het initiatief en begin met de opbouw van een partij die een werkelijke stem aan de arbeiders zal geven. Wij blijven bij onze leus: organiseer en sla terug!