Vorige keer zagen we hoe een al lang
bestaand plan om miljoenen mensen uit het Midden Oosten en Afrika naar Europa
te halen van start ging. De meeste migranten kwamen eerst in Griekenland,
Italië en Oostenrijk terecht. Daarna trokken ze door naar Duitsland. Maar ook
Nederland, België, Frankrijk en de Scandinavische landen kregen met grote
groepen nieuwkomers te maken. Bijna niemand vroeg zich af hoe dat nu allemaal
kon, en waar het was begonnen. Intussen weten we beter. De westerse elites zijn
bezig met een bevolkingsuitwisseling. En wel op een schaal die we nooit eerder
zagen. Deze keer kijken we naar de gevolgen, de grootste incidenten, en het
waarom van dit alles.
De wegen van Oostenrijk en Duitsland
boden in de herfst van 2015 een vreemd schouwspel. Langs de autowegen liepen
grote groepen mensen met koffers. Vaak stopte er plotseling een vrachtwagen of
een busje, en werden er nog meer mensen uitgeladen. Te voet trokken ze verder.
Het schouwspel werd veroorzaakt door de mensensmokkelaars die ongestoord
vluchtelingen en gelukzoekers in grote stromen de verschillende landen binnen
brachten. De organisatoren bleven op de achtergrond, maar vrachtwagenchauffeurs
en anderen met een transportmogelijkheid werden betaald om mensen de grens over
te rijden en ze daarna te dumpen. Waar maakte eigenlijk niet uit. Ze waren
immers allemaal op weg naar Merkel, die ze had uitgenodigd. Miljoenen volgden
deze uitnodiging. En gelijktijdig verdiende de mensensmokkelaars miljoenen euro’s.
Niemand legde ze iets in de weg. Er was immers geen controle meer, en de wetten
waren buitenwerking gesteld.
Een paar dingen vielen meteen al op.
De mensen die kwamen, zowel via de autowegen als via de stations, waren voor
het grootste deel jonge mannen. Ze waren goed voorbereid met reistassen en
moderne telefoons. Geld hadden ze ook want de telefoons werden druk gebruikt en
pinnen was ook geen probleem. Kortom; het was goed georganiseerd. Iets anders
wat opviel was dat de nieuwkomers zich in eerste instantie wel naar de
opvangplekken lieten brengen, maar dat een deel zich niet liet registeren. Zij
verdwenen meteen Duitsland in zonder dat iemand wist wie ze waren of waar ze
naar toe gingen. Er werd zelfs gebruik gemaakt van taxi’s voor deze ritten. Sommige
reisden door naar Zweden of Nederland, anderen verdwenen gewoon.
Terwijl vrijwilligers hun best deden
om de velen vluchtelingen op te vangen, en Merkel mooie sier maakte, nam ook de
kritiek toe. Hongarije werd de trektocht via de Balkan route zat en sloot de
grenzen. Oostenrijk had geen goed woord over voor Merkel en voerde weer
grenscontroles in. De Duitse regering sprak hier schande van en kreeg steun van
de EU in Brussel. Maar toen de stroom maar niet af nam en de kritiek in eigen
land alleen maar toenam was ook Duitsland gedwongen weer tijdelijke
grenscontroles in te voeren. De zaak was dus duidelijk uit de hand gelopen.
Verschillende Europese landen, waaronder Hongarije en Polen, weigerde
vluchtelingen op te nemen. Niet omdat ze niet wilden helpen, maar omdat de
meeste nieuwkomers moslims zijn, en de mensen in de betrokken landen willen
geen grote verandering in de huidige samenstelling. Men vreest de
overheersingsmentaliteit van de politieke islam. Geen onterechte vrees.
Ondanks alle problemen wilde Merkel
niet van kritiek weten. Ze kon ook weinig anders want het ging immers om een
internationaal plan waar ze geen invloed op had. Maar de gewone mensen merkte
al heel snel dat er iets fout liep. De nieuwkomers waren geen vluchtelingen die
blij waren dat ze nu veilig waren. Integendeel; ze stelde eisen en waren bereid
geweld te gebruiken als er niet aan de eisen werd voldaan. Het kwam steeds
vaker voor dat de politie naar de opvangplekken werd geroepen omdat er werd
gevochten, een rel aan de gang was of het personeel werd bedreigd. Ook werden
er vaak vernielingen aangericht. Maar daar bleef het niet bij. Er kwamen ook
steeds meer rapporten van misbruik in de opvangplekken, en vrouwen en jonge
meisjes werden hier regelmatig het slachtoffer van.
De problemen in de opvangplekken
kwamen wel in de media terecht, maar meestal werd het goed gepraat en als
incident beschreven. Als oorzaak werd dan de overbevolking in de instellingen
gegeven. Het antwoord; er moesten meer plekken komen. Overal in het land ging men
hier toe over. Maar de plaatselijke bevolking was minder blind dan men hoopte,
en de problemen werden door veel mensen wel degelijk gezien. Het resultaat;
steeds meer gemeentes wilde gaan opvang geven. Als dit toch moest nam de
bevolking het recht in eigen hand, en menige potentiële opvangplek ging in
vlammen op nog voordat er een vluchteling voet over de drempel had gezet.
Misschien niet goed te praten, maar wel begrijpelijk als we de latere gevolgen
bekijken. Terwijl de eerste problemen zich in de opvangcentra, en net
daarbuiten, afspeelden, kwamen steeds meer nieuwkomers in de gewone
maatschappij terecht. Dat was de start van de echte ellende.
Voordat we hier verder op in gaan,
moeten we kijken naar het achterliggende doel van de grote instroom. Ten eerste
is het een misverstand dat de zogenaamde vluchtelingen voor het merendeel
Syriers waren. De meerderheid kwam helemaal niet uit een oorlogsgebied. Het
ging om Tunesiërs, Marokkanen, Algerijnen, en Libiërs. Zij die wel uit Syrië
kwamen, zaten al tijden in Turkije, en kwamen dus ook niet uit een directe
oorlogssituatie. Iedereen die de grenzen overkwam noemde zich Syriër, want dat
vergrootte de kans op asiel. Veel niet Syriers hadden Syrische paspoorten die
ze van de IS hadden gekocht. Anderen hadden helemaal geen pas en werden maar
gewoon als Syriers geaccepteerd. Dit beeld was natuurlijk bij de overheden van
de verschillende Europese landen bekend. Toch werd er niet ingegrepen. Toen dit
wel gebeurde was het al veel te laat. Onlogisch allemaal, zou je denken. Waarom
je land en je veiligheid riskeren voor mensen die geen echte vluchtelingen
zijn? Dat vroegen we ons toen al af. (Zie: HARDE VRAGEN OVER DE
VLUCHTELINGENCRISIS 10-09-2015). We hadden immers nog geen weet van de
uitwisselingsplannen.
Juist die plannen blijken nu cruciaal
te zijn. Het systeem vindt het ook niet nodig meer om het doel geheim te
houden. Op de Duitse ZDF TV verklaarde iemand, die als deskundige werd
voorgesteld, dat het ging om een experiment. Men wil een mono-etnische
samenleving, die in Europa al eeuwen heeft bestaan, omvormen tot een
multi-etnische samenleving. Men weet dat dit problemen zal opleveren, maar die
mogen niet in de weg van het plan staan. Daar komt nog bij dat oppositie
stelselmatig moet worden onderdrukt. Dat levert natuurlijk de vraag op waar dit
alles voor nodig is, en waarom men de risico’s neemt. We zeiden al dat de
vergrijzing en het lage geboortecijfer in Europa een rol spelen. Men hoopt de
tekorten met de nieuwkomers aan te vullen. Het gaat dan om goedkope werkkrachten,
en mensen die gebruikt kunnen worden om door verdeel en heers tactieken de
sociale zekerheid van de bestaande bevolking af te breken. Verder is het van
belang dat de volkeren van Europa verzwakt worden door verlies van traditie en
identiteit, zodat het voor de Amerikanen en hun handlangers, die achter het
hele plan zitten, makkelijker is om Europa later te gebruiken in een grote
oorlog tegen Rusland. Daarom is ook Duitsland als speerpunt gekozen. Immers de
Amerikanen hebben de volledige controle over Duitsland en Merkel moet gewoon
gehoorzamen, ook al is het tegen het belang van haar eigen volk. ( Zie: VAN WIE
IS DUITSLAND EIGENLIJK? 26-04-2018) Nu we weten wat er achter de instroom
schuilgaat, kunnen we verder naar de gevolgen kijken.
Toen de grootste instroom eindelijk
voorbij was na de sluiting van de Balkan route, en een controversiële
overeenkomst met Turkije, werden de gevolgen in de Duitse samenleving steeds
beter zichtbaar. In de grote steden hingen steeds meer jonge migranten, vooral
uit Noord Afrika, op de stations en in de binnensteden rond. Velen handelen in
drugs of gestolen telefoons en andere zaten in de kleine criminaliteit.
Vechtpartijen, en de laatste tijd steeds meer steekpartijen, zijn aan de orde
van de dag. Erger nog is de seksuele intimidatie van vrouwen en meisjes in het
openbaar vervoer, op straat en in de horeca. Steeds meer vrouwen klagen dat ze
niet meer alleen over straat durven en alleen in groepen kunnen uitgaan. Ook
alleen reizen is in veel steden bijna niet meer te doen. Dit alles bereikte een
hoogtepunt in de Oudejaarsnacht 2015-2016 in Keulen. Grote groepen
nepvluchtelingen schoolde samen bij het hoofdstation, en gingen op een zeker
moment op vrouwenjacht. Er werd aangerand en verkracht zonder dat er door de
chaos iets tegen gedaan kon worden. Gelijksoortige incidenten deden zich voor
in Hamburg, Stuttgart, Bielefeld, Dusseldorf, Oostenrijk en Zwitserland, hoewel
op kleinere schaal.
De politiek en de politie probeerden
eerst nog om de zaak in de doofpot te stoppen omdat het om vluchtelingen ging,
en dus de gasten van Merkel. Maar toen steeds meer vrouwen aangifte gingen doen
(in Keulen zeker 580), en er bijna 1000 slachtoffers bleken te zijn, werd heel
Duitsland wakker. Men was geschokt en woedend. Dat hield aan toen bleek dat van
de daders bijna niemand was gepakt. Zij die wel werden opgepakt werden alleen
maar van kleine vergrijpen beschuldigd. De slachtoffers bleven teleurgesteld en
met een geschonden vertrouwen in het rechtssysteem achter. (Zie: HET PAARD VAN
TROJE ROERT ZICH 14-01-2016) Gelijktijdig groeide de tegenstand in het hele
land tegen Merkel en haar gedwongen beleid. En steeds meer mensen gingen zich
bewapenen. “Als de rechtsstaat het niet doet, moeten we ons zelf beschermen”,
was een uitspraak die door steeds meer mensen werd onderschreven. Wat daar het
gevolg van is zien we in het volgende deel.
Volgende week: de verkiezingsoverwinning van de AfD, de
burgerbewegingen, en steeds meer mensen de straat op tegen of voor de
“vluchtelingen.”
