In de vorige afleveringen hebben we
gezien hoe het Amerikaanse Keizerrijk is begonnen met een grootscheepse aanval
op Rusland en hoe de Europanen dit beleid slaafs volgen. Op dit moment is het
nog geen open oorlog en wordt de strijd gevoerd met sancties, verdachtmakingen
en plaatselijke veldslagen zoals in de Oekraïne en Novorossia, maar de vraag is
hoe lang het nog gaat duren voordat er een militair conflict uitbreekt. De
tekenen zijn in iedere geval niet goed en wijzen op een confrontatie binnen
afzienbare tijd.
Hoe de Amerikanen en de Europeanen
hier mee omgaan hebben we intussen gezien. Maar hoe kijkt Rusland naar de
recente ontwikkelingen en wat zijn de Russische plannen? Op deze vragen zullen
we deze keer dieper in gaan. Voor een beter begrip moeten we terug gaan naar de
jaren 90 van de vorige eeuw. De Sovjet Unie was gevallen en Rusland was in de
greep terecht gekomen van een groep criminele kapitalisten die het land
leegroofden en zelf megafortuinen opstreken. Met de dronkenlap Jeltsin als
uithangbord, werd er net gedaan als of er een nieuw Rusland werd opgebouwd naar
westers model. Maar wat er in feite aan de hand was is niet moeilijk te
ontdekken. Het westen domineerde Rusland volledig met de hulp van de eerder genoemde
kapitalisten, ook wel genoemd de oligarchen, en het land verarmde met de dag.
De oligarchen verkochten letterlijk alles aan het westen en de Russische
bevolking kwam voor grote delen in diepe armoede terecht.
Voor het westen, en vooral natuurlijk
het Amerikaanse Keizerrijk leek het als of Rusland voor altijd verslagen was en
een handige speelbal was geworden in handen van Washington en Brussel. Toen in
2000 Vladimir Poetin aan de macht kwam hoopte Washington dat hij het beleid van
Jeltsin zou voortzetten en dat Rusland haar ondergeschikte status zou behouden.
In eerste instantie gaf Poetin de indruk dat dit ook werkelijk zou gebeuren.
Hij werkte samen met het westen en was graag aanwezig bij de verschillende Top
bijeenkomsten die regelmatig op het programma staan. Rusland leek totaal onder
controle van het westen te staan en de oligarchen konden doorgaan met hun
westerse vriendjes tevreden stellen. Dit tegen rijke beloning natuurlijk.
Echter Poetin had hele andere plannen,
die hij lange tijd goed verborgen hield. Hij wist dat hij een puinhoop had
geërfd, en het was nodig om orde op zaken te stellen. Zijn agenda vanaf het
begin is geweest om de macht en de soevereiniteit van Rusland te herstellen, en
de westerse roofagenda een halt toe te roepen. Maar dit project moest rustig en
voorzichtig worden opgebouwd. De oligarchen en hun westerse vrienden hadden
veel geld en macht en waren gevaarlijk. Poetin moest dus eerst zijn macht echt
vestigen voordat hij de strijd met de oligarchen, die hij ook wel de 5e
colonne noemt, kon aangaan. Hij moest eerst de controle veroveren over het
leger, de veiligheidsdiensten, binnenlandse zaken en zijn steun onder het
Russische volk opbouwen. Hieraan heeft hij rustig en stap voor stap gewerkt
zonder dat het westen echt in de gaten had wat er eigenlijk gebeurde.
In 2003 was Poetin sterk genoeg om
terug te slaan. Hij liet de criminele zakenman Mikhail Chodorkovsky arresteren
voor fraude en belasting ontduiking. Chodorkovsky verdween voor een lange tijd
naar de gevangenis en zijn oliebedrijf Yukos werd ontmanteld. Deze aards
oplichter en dief was een goede vriend van het westen en zijn arrestatie en
opsluiting was het eerste teken voor Washington dat Poetin met een andere koers
bezig was. Voor Poetin was de arrestatie niet zo zeer een signaal naar het
westen, maar veel meer een waarschuwing aan de andere oligarchen dat het
afgelopen was met hun rooftochten en dat ze in het vervolg op hun tellen
moesten passen. Die boodschap kwam aan, hoewel ze hun strijd nooit hebben
opgeven, tot aan de dag van vandaag. Chodorkovsky werd in december 2013
vrijgelaten, en voert nu vanuit het westen campagne tegen Rusland.
Men zou nu kunnen denken dat Poetin toen
al de wortels heeft geplant voor een confrontatie met het westen, maar dat is
niet het geval. Poetin wilde maar al te graag met het westen samenwerken, maar
dan moest Rusland wel gezien worden als een volwaardige partner en niet als een
slaafse volgeling van de dictaten uit Washington en Brussel. Het Russisch
herstel werd nog een heel proces waar
Poetin keihard aan moest werken. Langzaam aan herstelde hij de Russische
economie, hield de oligarchen op hun plaats en verstevigde zijn eigen
machtsbasis. Er is wel eens gesuggereerd dat Poetin zelf een oligarch is die
ook uit was op een groot fortuin. Maar ook dat was een totaal verkeerd beeld.
Het is Poetin altijd om het welzijn van Rusland en de Russische bevolking
gegaan. Rusland moest ten kosten van alles herbouwd worden, en daar is Poetin
grotendeels in geslaagd. De 5de colonne is er nog steeds en ook op
prominente posities, maar Poetin heeft hun macht binnen de perken gekregen en
als iemand hier aan probeert te ontkomen volgen er onmiddellijk maatregelen.
Dit tot grote ergernis van het westen die het onder controle houden van de
oligarchen als schending van de mensenrechten ziet.
Toch hoopten men in het westen nog
steeds dat Poetin te controleren was en dat men Rusland zonder veel moeite
onder de duim kon houden. Dat dit een droom was bleek tijden de Syrië crisis.
Rusland liet niet toe dat het westen Syrië onder de voet liep zoals dat eerder was
gedaan met Irak en Libië. Sterker nog, toen Obama in de problemen raakte door
zijn rode lijnen en dreigementen om Syrië te bombarderen, greep Poetin in en
zette de situatie zo naar zijn hand dat Syrië niet ten onder kon gaan. Naar
buiten toe was het westen blij met de Syrische ontknoping, maar achter gesloten
deuren was men furieus. Rusland had bewezen dat het eigenmachtig kon optreden
en het westen had het nakijken. Dat was men absoluut niet gewend en kon dus ook
niet worden geaccepteerd.
Op dat moment besloot men in
Washington om de reeds lang aan de gang zijnde aanval op Rusland een paar grote
stappen verder te zetten. De Oekraïne werd als springplank aangewezen om de
NAVO tot aan de grenzen met Rusland te brengen. Om dit te bewerkstellingen
organiseerde het westen een coup in Kiev en kwam er een fascistische junta aan
de macht. Maar Poetin zat niet stil en greep in terwijl het westen er nog van
overtuigd was dat hij eigenlijk niets kon doen. De Krim werd via een referendum
lid gemaakt van de Russische Federatie, waarmee twee dingen binnen enkele weken
werden veiliggesteld. Ten eerste kwam de basis van de Russische vloot weer in
Russische handen, en gelijktijdig kon het westen de Krim niet gebruiken om het
Russische territorium te bedreigen. Dat was namelijk de opzet van Washington
geweest. Zonder de Krim is de Oekraïne eigenlijk voor het westen waardeloos. Het
ging nog verder want het zuid oosten, de Donbass, kwam in opstand tegen de Kiev
fascisten en dat is nu Novorossia. Rusland steunde de opstand en hielp zo veel
mogelijk op humanitair gebied. Novorossia is nu een feit en de Oekraïne is een
verscheurd land geworden. Er is nu een soort bestand, maar de gevechten en
beschietingen gaan door.
Voor de tegenstanders van Poetin
binnen Rusland was de overname van de Krim een enorme klap. Men wist dat het
westen dit nooit zou accepteren en de 5de colonne realiseerde zich
dat hun westerse vrienden steeds meer afstand zouden nemen. Deze groep is nu in
feite verslagen, maar nog steeds gevaarlijk omdat men over enorme geldmiddelen
beschikt. Poetin houd de oligarchen op afstand door zijn controle over de
belangrijkste ministeries van het land en een steun van rond de 80% van de
Russische bevolking. Deze hele gang van zaken heeft het westen woedend gemaakt
en de Amerikanen hebben Europa gedwongen sancties tegen Rusland af te kondigen.
Het doel van deze sancties gaat veel verder dan de situatie in Novorossia.
Washington gebruikt de sancties om een ander regime in Moskou te bewerkstelligen.
Men hoopt op een gelijksoortig coup als in Kiev. De Russische minister van
buitenlandse zaken, Lavrov, heeft gezegd dat Moskou weet waar het westen mee
bezig is, maar dat het geen verschil zal maken. Rusland wil nog steeds
samenwerken, maar de toon wordt duidelijk harder.
Overigens blijft het niet bij woorden.
President Poetin is op vele terreinen bezig Rusland los te koppelen van het
westen. Hij wil af van een wereld waarin de Amerikanen de alleenheerschappij
opeisen, en streeft naar meerdere machten in de wereld die onafhankelijk van
elkaar opereren, maar ook samen kunnen werken. Daarom zet hij in op de Eurazië
Economische Unie en andere samenwerkingsverbanden van onafhankelijke landen.
Vooral dit is het westen een doorn in het oog. De grote prijs voor Rusland is
de toenemende samenwerking met China. Bijna iedere week worden er grote
gascontracten tussen Rusland en China getekend en ook op veel andere terreinen
wordt er samengewerkt. Daar komt nog bij dat deze grote energiecontracten worden
betaald in Roebels en Yuan, de Chinese munteenheid, en niet meer in dollars.
Dit ondermijnt de dollarheerschappij in de wereld.
Poetin is van plan een heel eigen
betalingssysteem op te zetten voor internationale deals, zodat Rusland los kan
komen van het internationale SWIFT systeem. Via de SWIFT kan Rusland nu nog
gechanteerd worden omdat het westen steeds dreigt om Moskou uit de SWIFT te
zetten. Als Rusland samen met China een eigen systeem opzet is het afgelopen
met de chantage. Zo komt Rusland steeds meer op eigen benen te staan zonder dat
de Amerikanen er greep op hebben, en dat steekt in Washington. De huidige
sancties zijn voor Rusland natuurlijk een probleem, maar ten eerste is dat maar
tijdelijk en ten tweede is er ook een positieve kant.
Rusland is sinds de jaren 90 steeds
meer afhankelijk geworden van westerse producten terwijl men zelf alleen maar
grondstoffen leverde. Nu is Rusland door de sancties weer bezig om zelf
producten te ontwikkelen en produceren. Zo verliest het westen nog meer grip op
de Russische markt. Poetin heeft zijn strategie lang van te voren gepland en
gaat in zijn tegenstoten tegen het westen niet verder dan noodzakelijk is. Hij
wil niet afwijken van zijn eigen tempo en is daarin erg succesvol geweest. Maar
hij is ook constant bezig om het westen te waarschuwen. Zo heeft hij gezegd dat
het voor Moskou onacceptabel is dat in Kiev een fascistisch regime huist. Hij
heeft ook duidelijk gemaakt dat Rusland niet zal tolereren dat Novorossia door
Kiev, met steun van de NAVO, onder de voet wordt gelopen. Hij wil niet militair
in grijpen in de Oekraïne, maar zal het wel doen als er geen ander alternatief
meer is.
Ook op dit gebied is de steun van
China van groot belang. China heeft de aansluiting van de Krim bij de Russische
Federatie erkend, en heeft geen enkele keer de Russische betrokkenheid bij
Novorossia bekritiseerd. Ook de westerse sancties zijn door China afgewezen. De
alliantie tussen Moskou en Beijing neemt iedere dag duidelijkere vormen aan.
Heel af en toe spreken sommige Europese landen hun steun uit, zoals we hebben
gezien met Tsjechië en Hongarije. Maar het blijven uitzonderingen.
Poetin gaat er vanuit dat de
Amerikaanse aanval nog lang niet is afgeslagen en dat er nog veel meer strijd
zal volgen. Hij wil geen militair conflict met het westen, maar hij zal niet
aarzelen om alles te doen wat nodig is om de Russische belangen te beschermen
en veilig te stellen. Hij heeft steeds duidelijk gemaakt dat het westen de
confrontatie zoekt en dat men dat maar beter kan laten. De kans dat Washington
zal luisteren is klein. Dat weet Poetin ook en hij laat niets aan het toeval
over. Op dit moment is het hele conflict een gigantisch schaakspel, en Poetin
is zeker niet van plan om deze partij te verliezen.
In de komende tijd zullen we door gaan
met het volgen van deze ontwikkelingen en regelmatig terugkomen op de aanval
van het Amerikaanse Keizerrijk op Rusland. De nu lopende strijd zal
uiteindelijk beslissen hoe de toekomstige wereld er uit komt te zien. Zal het
een wereld zijn waarin de Amerikanen iedereen tot slaaf maken, of komt er een
wereld met sterke onafhankelijke landen die als werkelijke partners met elkaar
zullen coöpereren? Om deze strijd kan niemand van ons heen, want hij is
beslissende voor de toekomst van ons allemaal.
