We hebben er al een aantal keren over
geschreven; de neiging van de leiding van de sociaal democratie om altijd de
kant van de heersende klasse te kiezen. Dit zelfs ten nadele van de eigen
achterban en de eigen kiezers. Kijk naar het verraad van de Partij van de
Arbeid. Er is geen verkiezingsbelofte die intussen niet gebroken is. Een nieuw
voorbeeld van deze beleidslijn komen we nu in Duitsland tegen. Ook daar laat de
sociaal democratische SPD de arbeiders gewoon stikken. Kosten noch moeite
worden gespaard om toch maar aan de eisen van de heersende klasse tegemoet te
komen.
Wat is namelijk het geval; bij de
verkiezingen in september won de christendemocratische CDU van Merkel met een
groot stemmenverschil. Maar de partij kreeg net niet de meerderheid en de
eerdere coalitiepartner FDP, die Merkel ook nu weer op het oog had, kreeg een
enorm pak slaag en kwam niet terug in de Bondsdag. Merkel zat dus met een
probleem. Meteen werd er over gespeculeerd dat er nu een grote coalitie moest
komen van CDU en SPD. Dit leidde ook al snel tot onderhandelingen, hoewel een
aantal partijfunctionarissen een nieuwe coalitie met Merkel niet echt zagen
zitten. De reden is niet zo zeer dat de verschillen zo heel groot zijn, maar de
SPD heeft eerder met Merkel geregeerd en werd toen als loopjongen zonder echte
invloed gebruikt. Hierop werd de SPD later door de kiezers enorm afgerekend, en
terecht. Er zijn dus SPD leden die de vingers niet opnieuw willen branden.
Toch gingen de onderhandelingen door
en sloot de SPD op een aantal punten compromissen.. Maar steeds werd gezegd dat
de hoofdeis, een minimumloon, niet ter discussie mocht staan. De eis van een
minimumloon van 8,50 euro per uur voor heel Duitsland werd als een harde eis
gezien. Duitsland kent op dit moment geen minimumloon en de SPD had tijdens de
campagne steeds opnieuw herhaald dat dit zo niet langer kon. Maar in de
onderhandelingen speelde de muziek plotseling een heel ander deuntje. Merkel was
fel tegen een minimumloon voor heel Duitsland en hoewel ze uiteindelijk het
principe wel moest accepteren, heeft de SPD een heel vat water bij de wijn
gedaan. Er komt een minimumloon, maar het zal pas in 2015 in gaan. Door de
geldontwaarding zal het dan ook geen 8.50 euro per uur meer waard zijn. Maar
dat is nog niet alles. In de twee jaar vanaf 2015 zijn er uitzonderingen
mogelijk. Niet alle bedrijven zullen dus ook daadwerkelijk betalen. Pas vanaf 1
januari 2017 zal het minimumloon volledig wet worden. Hiermee is de
verkiezingsbelofte gebroken. Opnieuw werd er een diepe buiging gemaakt voor
Merkel, de vijand van heel zuid Europa, en de Duitse heersende klasse. Opnieuw
werd de kant gekozen van de uitbuiters en de onderdrukkers. Een groter
voorbeeld van sociaal democratisch verraad is er eigenlijk niet te vinden, zou
je denken.
Of toch, want deze hele poppenkast was
niet nodig geweest. Er was immers nog meer tijdens de verkiezingen gebeurd.
Zowel de Groenen als ook de Links Partij wonnen licht en zitten dus in de
Bondsdag. Als de SPD, de Groenen en de Links Partij een regering zouden vormen
zou deze coalitie een meerderheid hebben. Merkel zou dan in de kou staan en
Duitsland zou voor het eerst in jaren een echte linkse regering hebben. De
Groenen en de Links Partij waren hiertoe bereid, maar, het wordt bijna
eentonig, de SPD zei Nee. De mogelijkheid van rood-rood-groen werd zelfs niet
eens serieus onderzocht. Al tijdens de uitslagenavond werd duidelijk dat de
heersende klasse zo’n regering niet zag zitten. De commentatoren moesten wel
toegeven dat de cijfers zo’n coalitie mogelijk maakten, maar er werd meteen aan
toegevoegd dat dit politiek ongewenst was. De SPD zweeg in eerste instantie en
rende later snel naar Merkel. Dit is dus nog een grotere vorm van
klasseverraad. Een verraad dat eens en voor altijd bewijst dat ten eerste de
sociaal democratie al lang niet links meer is, zeker de leiding niet. En ten
tweede dat de sociaal democratische leiders de vijanden van de arbeidersklasse
zijn. Natuurlijk wisten we dit al, maar er blijven nog steeds mensen met een
illusie in deze stroming. Een illusie die totaal misplaatst is.
Het regeerakkoord tussen de CDU en de
SPD is intussen afgesloten, en dus kan de heersende klasse weer gewoon verder
gaan met uitbuiten, afbreken en winst maken. Toch is de race nog niet helemaal
gelopen. De leden van SPD moeten zich in een referendum over het regeerakkoord
uitspreken. Deze stemming is nu gaande. Tot nu toe lijkt de afkeuring van een
grote coalitie in de afdelingen en onder de leden alleen maar toe te nemen.
Zelfs grote afdelingen hebben ondanks druk van de leiding al gezegd dat ze een
akkoord niet zullen aanbevelen. De uitslag wordt half december bekend.
De architect van het verraad, de SPD
voorzitter Sigmar Gabriel, reist intussen het hele land door om zijn leden
achter het akkoord te krijgen. Steeds opnieuw stuit hij op tegenstand. Maar we
weten allemaal hoe dat kan lopen. Congressen kunnen heel makkelijk
gemanipuleerd worden door de leiding en ook aan stemmingen onder de leden is te
draaien. Het dreigement is nu al duidelijk; het akkoord accepteren of er komen
nieuwe verkiezingen. Volgens de leiding zou Merkel dan een rechtse meerderheid
kunnen krijgen en de SPD verliezen. Een duidelijk geval van politieke chantage
dus. Over een linkse coalitie wil Gabriel niet eens praten.
In de komende dagen zal duidelijk
worden welke kant het opgaat. Maar de conclusie moet duidelijk zijn; elke
arbeider die zijn lot en zijn toekomst in de hand van de sociaal democratie
legt is bezig met zelfbedrog. Of het in Nederland, Duitsland of een ander land
is, de sociaal democraten zullen nooit anders zijn dan de gevaarlijke
marionetten van de heersende klasse. Misschien is deze uitspraak voor sommige
mensen pijnlijk, maar er nog langer om heen draaien zou op termijn nog
pijnlijker zijn. Alleen wie zijn vijanden, inclusief handlangers, goed kent kan
de juiste keuzes maken. Keuzes die nodig zijn voor een betere toekomst en een
socialistische wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten